زیج حیاتی و اوضاع بهداشتی و پزشکی ما؟!

کبنا ؛بهنام عکاشه
زیج حیاتی چیست؟
زیج در لغت، معرب کلمه فارسی زیگ و به معنای تعیین احوال ستارگان، و جدولی است که از آن به حرکات سیارات معرفت یابند.
اصل فارسی کلمه، به معنای ریسمان(زه) بوده و بالاخره به مناسبت مشابهت خطوط یک جدول عمودی به رشته تارهایی که در کارگاه بافندگی تنظیم می‌ شود که این گونه جداول نیز زیج خوانده می‌شود.
این همان سوالی بود که غلامرضا تاجگردون از کارکنان درمانگاه شهید بشارت موسوم به درمانگاه شماره دو گچساران پرسید و متاسفانه کسی نتوانست او را نسبت به دانستن این موضوع تفهیم کند.
چند هفته بعد به دلیل فقدان تجهیزات درمانی و سیتی اسکن بیمار ضربه مغزی را به شهر مجاور اعزام می کنند و در نهایت به دیار باقی می شتابد. و این موضوع بهانه ای می شود برای نوشتن من در این وادی.
نمی شود کسی را در این موضوع مقصر مستقیم دانست ولی اعزام یک بیمار تصادفی با وضعیت حاد نمی تواند گزینه ای مطلوب شهرستانی با وضعیت گچساران باشد.
وقتی این وضعیت دیده می شود می فهمیم بیمارستان شهید رجائی حتی با پیشرفت در حوزه مدیریتی و افزایش درآمدها و کاهش هزینه ها هم می تواند بدیهی ترین واقعیات پزشکی را در آن از نظر دور داشت.
بیمار خاصی مدنظر نیست ولی اگر ما سیتی اسکن داشته باشیم، اگر ام آر آی با کیفیت بالا داشته باشیم و خیلی چیزهای دیگر، خیلی از مسافرت ها و اعزام ها غیرضروری به نظر می رسند.
اعزام هائی که خود ممکن است موجبات اتفاقاتی دیگر باشد و مسائلی دیگر را پدید آورد و اینها را روزی میشد فهمید که تاجگردون در مرکز بهداشتی آن چیزها را دید.
واقع این است که در هیچ برهه ای به اندازه این چند سال به سامانه بهداشتی این شهر پول تزریق نشده ولی امروز می بینیم که انگار کاری نشده است و بعید است زمانه ای پیدا شود که به این اندازه پروژه بیمارستانی در شهر در حال اجرا باشد. بخشی از این به تدریجی بودن این روند و فراموشکاری طبیعی ما بازمی گردد ولی به هر حال مشکلات ما آن چیزی است که در این حوزه ادامه داشته و دارد.
تجهیزات فرسوده بیمارستانی، عدم تسلط کافی متصدیان بهداشتی(به دلیل فقدان دوره های جدی و نبود سیستم تشویقی و تنبیهی مناسب با ارتقاء علمی)، وابستگی بیش از حد به بودجه و فقدان خلاقیت در مدیران بهداشتی، فرهنگ ناکامل و عقب مانده اهالی گچساران و باشت درامور بهداشتی و پزشکی و... مشکلاتی هستند که اهتمام جدی مسدولان را می طلبد.
اگر گفته شود تغییر مدیران در شبکه بهداشت یا مرکز بهداشت یا بیمارستان شهید رجائی درمان این مصائب است راهی به خطا رفته ایم البته تغییر مدیران روشی برای برون رفت از مسائل است ولی به نظر می رسد در حال حاضر دکتر اسدپور و دکتر رضائی با جوانی و انگیزه ای که دارند بتوانند این راه را با کمک همکاران شان به مقصد برسانند ولی مشکلات زیاد است و عزمی که بتواند بر اینها غلبه کند بر کلیت جامعه بهداشت گچساران و باشت دیده نمی شود و این دو باید با عزمی دگرگونه به حل مشکلات بهداشتی این شهر بیندیشند.
بهتر است با تعلیم مدیران بهداشتی شهرستان و کارکنان مراکز درمانی به علوم و دوره های به روز، تجهیز بیمارستان ها و شبکه های بهداشتی به وسایل مدرن و پیشرفته رزهای بهتری را برای مردم گچساران رقم بزنیم وگرنه اوضاع به همین منوال باقی خواهد ماند.
از روزی که کسی در مرکز بهداشت شماره دو معنای زیج را نمی دانست تا روزی که بیمار ضربه مغزی را به بهبهان فرستادیم روزهای زیادی نمی گذرد و حالا ما مانده ایم و تصمیم گیران بر سرنوشت مردمان این شهر.