کبنا ؛سیدعلی عباس محدث
بیش از شصت سال از تشکیل جنبش صهیونیسم توسط تئودور هرتسل یهودی اتریشی می گذرد و پیامد آن قتل عام ملتی مسلمان، بی دفاع و مُحِق بر تمامیت ارضی، اصالت قومی و دینی است که در سکوت محض دنیا و در حضور انسانهای دون انسانیت، قربانی تئوری آقای هرتسل می شوند. از ابتدایی ترین سلاح ها تا امروز که مدرن ترین آنها به لطایف الحیل بر پیکر های زمخت مردان و نحیف کودکان آزمایش شده است، انسانیت و نوع دوستی تنها شعاری است که در این سالها میل به عملگرایی را نداشته است. بیش از 6 میلیارد انسان ساکن در کره زمین، هر روز خود را با خبری از فلسطین و حاشیه آن آغاز می کنند و حتی یک نفر هم نمی گوید چرا؟ در این سالها، علوم انسانی و طبیعی به نهایت نظریه ساخته و تحقیق نموده و مجهول ترین فرضیه ها را کشف کردند و حتی باقی مانده مندلیف را نیز تکمیل نمودند، ولی معمای فلسطین و صهیونیسم لاینحل مانده است. همه دنیا فریادهای زنان و کودکان عرب زبان فلسطینی را در پوکه های خالی و بجای مانده از مسلسل نیروهای وحشی صفت یهودی- صهیونیسمی اسرائیل می شنوند و زبان درکام می کشند که گویا دنیا باید همواره گلادیاتور داشته باشد.
از زمانی که حامیان غربی صهیونیسیم، فرزند نامشروع خود را مظلوم نامیدند، در گوشه ای از دنیا و در کشوری که خود غرق در خفقان سیاه استبداد و خودکامگی بود، بزرگ مردی از تبار حسین(ع) و با ردای زعامت مسلمین، در ایران سربرآورد و فلسطین را قلب اسلام و پاره ای جدا نشده از مکتب ضد صهیونیسم اسلام خواند. او که گفته بود اسرائیل باید از صحنه روزگار محو شود، تنهای تنهای بود و امیدش به تئوریسین هایی بود که امروز باید می نوشتند و می گفتند و دنیا را آگاه می ساختند. برخی از این متفکرینی که قبل از انقلاب معمولاً یا پرولتاریای بدبخت جامعه بودند و یا بورژوای دربار شاهنشاه، به یکباره فضای مملکت را واجد حقوق مشترک دیدند و خواسته یا ناخواسته رشد کردند و اکنون مروج اندیشه های صهیونیسیم-یهودی غرب شده اند. در حالیکه شاهان عیاش و مسخ شده ی عرب بویژه شیخ نشینان دستار بر سر بسته و جاهل و بزدل، یا پرچم صهیونیسم را بالاتر از نماد کشور خود کرده اند و یا بخشی از درآمد ملت خود را برای تخریب مظاهر اسلام هزینه می کنند، علویان قلیل الجمعیت در کشورهای ایران، سوریه، عراق و لبنان، چگونه باید احقاق حقانیت کنند؟ تأسف بارتر اینکه عده ای از ماهیت باخته های کشورمان که روزی در این مملکت، وزیر و رئیس و مدیر بودند، در دامن والدین صهیونیسیم، ایران را حامی تروریسم فلسطین میدانند و موشک هایی را که خواب کودک حرام زاده شان را آشفته کرده، ساخت ایران می دانند. باید به این مترسک های شبه مسلمان یادآوری کنم که اگر این موشک ها ساخت ایران باشد که مایه افتخار ملتی است که نسبت به دین خود مسئول است. ولی اگر این موشک ها ساخت جوانان مؤمن فلسطینی است که باز هم مایه افتخار اسلامی است که در لسان پیامبرش در سرزمین جهل و نادانی آغاز و با خون همه امامان و مریدانشان تا به امروز پایدار و ماندگار، در ترقی است. این گریه های اشک و خون و این بدنهای گوشت و آهن، از بین رفتنی نیست و دینی را که خداوند با تار عنکبوتی حفظ نمود، چه با موشک های ایرانی و چه در سکوت انسانیت های همیشه خودباخته، محفوظ نگه می دارد. ملت ایران که خود آزادیش را مدیون خون های به ناحق ریخته جوانانش است، همواره حامی ملت فلسطین بوده و اکنون نیز هرچه از دستش برآید برای نابودی صهیونیسم یهود، بکار می گیرد و از فرسنگ ها فاصله شعار می دهیم که« مرگ بر اسرائیل».
بیش از شصت سال از تشکیل جنبش صهیونیسم توسط تئودور هرتسل یهودی اتریشی می گذرد و پیامد آن قتل عام ملتی مسلمان، بی دفاع و مُحِق بر تمامیت ارضی، اصالت قومی و دینی است که در سکوت محض دنیا و در حضور انسانهای دون انسانیت، قربانی تئوری آقای هرتسل می شوند. از ابتدایی ترین سلاح ها تا امروز که مدرن ترین آنها به لطایف الحیل بر پیکر های زمخت مردان و نحیف کودکان آزمایش شده است، انسانیت و نوع دوستی تنها شعاری است که در این سالها میل به عملگرایی را نداشته است. بیش از 6 میلیارد انسان ساکن در کره زمین، هر روز خود را با خبری از فلسطین و حاشیه آن آغاز می کنند و حتی یک نفر هم نمی گوید چرا؟ در این سالها، علوم انسانی و طبیعی به نهایت نظریه ساخته و تحقیق نموده و مجهول ترین فرضیه ها را کشف کردند و حتی باقی مانده مندلیف را نیز تکمیل نمودند، ولی معمای فلسطین و صهیونیسم لاینحل مانده است. همه دنیا فریادهای زنان و کودکان عرب زبان فلسطینی را در پوکه های خالی و بجای مانده از مسلسل نیروهای وحشی صفت یهودی- صهیونیسمی اسرائیل می شنوند و زبان درکام می کشند که گویا دنیا باید همواره گلادیاتور داشته باشد.
از زمانی که حامیان غربی صهیونیسیم، فرزند نامشروع خود را مظلوم نامیدند، در گوشه ای از دنیا و در کشوری که خود غرق در خفقان سیاه استبداد و خودکامگی بود، بزرگ مردی از تبار حسین(ع) و با ردای زعامت مسلمین، در ایران سربرآورد و فلسطین را قلب اسلام و پاره ای جدا نشده از مکتب ضد صهیونیسم اسلام خواند. او که گفته بود اسرائیل باید از صحنه روزگار محو شود، تنهای تنهای بود و امیدش به تئوریسین هایی بود که امروز باید می نوشتند و می گفتند و دنیا را آگاه می ساختند. برخی از این متفکرینی که قبل از انقلاب معمولاً یا پرولتاریای بدبخت جامعه بودند و یا بورژوای دربار شاهنشاه، به یکباره فضای مملکت را واجد حقوق مشترک دیدند و خواسته یا ناخواسته رشد کردند و اکنون مروج اندیشه های صهیونیسیم-یهودی غرب شده اند. در حالیکه شاهان عیاش و مسخ شده ی عرب بویژه شیخ نشینان دستار بر سر بسته و جاهل و بزدل، یا پرچم صهیونیسم را بالاتر از نماد کشور خود کرده اند و یا بخشی از درآمد ملت خود را برای تخریب مظاهر اسلام هزینه می کنند، علویان قلیل الجمعیت در کشورهای ایران، سوریه، عراق و لبنان، چگونه باید احقاق حقانیت کنند؟ تأسف بارتر اینکه عده ای از ماهیت باخته های کشورمان که روزی در این مملکت، وزیر و رئیس و مدیر بودند، در دامن والدین صهیونیسیم، ایران را حامی تروریسم فلسطین میدانند و موشک هایی را که خواب کودک حرام زاده شان را آشفته کرده، ساخت ایران می دانند. باید به این مترسک های شبه مسلمان یادآوری کنم که اگر این موشک ها ساخت ایران باشد که مایه افتخار ملتی است که نسبت به دین خود مسئول است. ولی اگر این موشک ها ساخت جوانان مؤمن فلسطینی است که باز هم مایه افتخار اسلامی است که در لسان پیامبرش در سرزمین جهل و نادانی آغاز و با خون همه امامان و مریدانشان تا به امروز پایدار و ماندگار، در ترقی است. این گریه های اشک و خون و این بدنهای گوشت و آهن، از بین رفتنی نیست و دینی را که خداوند با تار عنکبوتی حفظ نمود، چه با موشک های ایرانی و چه در سکوت انسانیت های همیشه خودباخته، محفوظ نگه می دارد. ملت ایران که خود آزادیش را مدیون خون های به ناحق ریخته جوانانش است، همواره حامی ملت فلسطین بوده و اکنون نیز هرچه از دستش برآید برای نابودی صهیونیسم یهود، بکار می گیرد و از فرسنگ ها فاصله شعار می دهیم که« مرگ بر اسرائیل».
