تاریخ انتشار
يکشنبه ۴ خرداد ۱۳۹۳ ساعت ۰۷:۱۷
کد مطلب : ۴۹۴۲۱
دولت بنفش؛ حرکت با چراغ خاموش
۰
کبنا ؛صادق دوپیکر
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان کبنا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
با پیروزی دکتر روحانی در انتخابات ۲۴ خرداد سال قبل، امید به تغییرات اساسی در حوزه های مدیریتی و سیاست گذاری کشور پر رنگ و زنده شد.
افکار عمومی خبر از بازگشت مجموعه مدیران تکنوکرات و مونوکرات دوران سازندگی و اصلاحات را می داد که در ۸ سال دولت احمدی نژاد ، کنج عزلت خانه بازنشستگی اجباری را سپری می کردند. نسل مدیرانی که به خاطر سیاست های انفعالی و محدودیت های دولت احمدی نژاد (احمدی نژادیسم ) نه تنها دچار زایش نشدند، بلکه رو به انقراض و نابودی زود هنگام می نهادند. اما کم هم نبودند کسانی از این نسل که کوچیدن و لمیدن را بر ماندن ترجیح دادند؛ عده ای از خاک وطن کوچیدند و غربت نشین شدند و دیگرانی نیز بنابردلایل شخصی یا اولویت دادن به منافع خود به دامان احمدی نژاد لمیدند!
حتی وقتی که صدای « من داس ندارم » دکتر روحانی از اولین کنفرانس خبری اش شنیده می شد، افکار عمومی خودش را به نشنیدن زد و خبردار منتظر تغییرات مدیریتی و متعاقب آن تغییرات سیاسی،اجتماعی،فرهنگی و اقتصادی در کشور ایستاد!
لیست دولت نوپا بارهای بار بالا وپایین شد، اما افکار عمومی باز هم گوشش بدهکار نبود. حتی پس از دیدن اسم رحمانی فضلی اصولگرا به عنوان وزیر پیشنهادی مهمترین وزارتخانه دولت مورد حمایت اصلاح طلبان و تحول خواهان برای تغییرات. و حتی پس از عدم رای اعتماد مجلس به سه وزیر شاخص اصلاح طلب کابینه.
روزها از پی روزها سپری می شد. دولت بنفش خیلی آرام ودوراز هیاهوی رسانه ای نسل جدیدی از مدیران را به کشور معرفی می کرد. مدیرانی که درتمام طول دولت های قبلی با چراغ خاموش حرکت می کردند. شبه سیاسیونی که با همه گروههای سیاسی موجود در کشور بوده اند ولی هیچگاه خود را هزینه ی گروه های سیاسی نکرده اند! نه اصلاح طلب اصلاح طلب بوده اند، نه اصولگرای اصولگرا و نه حزب اللهی حزب اللهی !
گرایش دولت به اینگونه انتخاب ها ، بیشتر باب میل فرصت طلبان سیاسی بوده است. نیروهایی که همیشه آخر دعوا می رسیدند و به قول معروف یاد گرفته بودند سر سفره آماده بنشینند.
افرادی که همیشه سعی کرده اند رنج محنت هزینه دادن را به خود تحمل نکنند و بی سروصدا خارج از گود مبارزه مترصد رسیدن به یک فرصت جانانه باشند.
سهم خواهی جریانات سیاسی مخالف جریان ۲۴ خرداد ۹۲ از دولت جدید، یکی از علل اساسی گرایش دولت به سمت انتخاب اینگونه مدیران می تواند باشد.
نوع و نحوه انتخاب آقای دکتر روحانی در آن شرایط حساس و آرای شکننده ۷ /۵۰ درصدی ایشان ، بهانه و سببی برای سهم خواهی این جریانات ازدولت تدبیر و امید شد.
ضمن اینکه فشارهای پیدا و پنهان اشخاص و گروه های مسئول و غیر مسئول اما ذی نفوذ درون حاکمیت، که چندان دلخوشی از اصلاحات و حتی اعتدال نداشتند، به این روند تسهیل و تسریع بخشید. همان گروه هایی که با نشان دادن کارت های زرد و قرمزشان در مجلس ، به تک اصلاح طلبان باقی مانده در کابینه دولت، سعی در به انزوا کشاندن شان داشتند.
روزها از پی روزها سپری می شود. دولت نوپا، به مثابه "شرکتی سهامی عام" سعی در راضی کردن همه گروههای سیاسی، حتی تندترین طیف های مخالف جریان اصلاح طلبی و اعتدال گرایی را دارد.
آری ، بهار ایرانی که چندی دیگر یکمین سالگرد آمدنش را جشن می گیرد، هنوز نتوانسته است چتر بنفش اش را بر سر اصلاح طلبانی که بیش از همه منتظر آمدنش بودند،پهن کند. اصلاح طلبان و تحول خواهانی که حتی پشت میله های سیاه محدودیت، آستین هایشان را بالا زدند و کبوتر های سفیدشان را به نشانه همراهی به پرواز در آورده بودند.
دکتر روحانی و تیم مشاورانش که با تابلوی اعتدال گرایی سعی در معرفی طیف جدید ومدرنی در جریانات سیاسی کشور را دارند ، خوب می دانند که کنار رفتن دکتر عارف و حمایت همه جانبه همه گروههای اصلاح طلب و تحول خواه عامل اصلی پیروزی شان در انتخابات ریاست جمهوری قبلی بوده است.
اولویت دادن به سیاست خارجی و حل مسأله ی هسته ای نمی تواند دلیل قانع کننده ای برای بی توجهی دولت به مسائل داخلی و برآورده نشدن خواسته های اصلاح طلبان و تحول خواهان باشد. خواسته هایی که خود دکتر روحانی در کمپین انتخاباتی اش بارها برای حل وفصل آن ها ، وعده ها داد. مطمئنا دکتر روحانی به سبب ارتباطات خوبی که با بدنه حاکمیت دارد این ظرفیت و توانایی را دارد که بین مسائل مرتبط با سیاست خارجی و حل مسائل و مشکلات داخلی مثل حقوق بشر ، اقتصاد و ..... یک "توازن منطقی" بر قرار کند.
روزها از پی روزها می گذرند و افکار عمومی به یمن حضور رسانه ها که چشمان بیدار جامعه هستند ، عملکرد دکتر روحانی و تیمش را هر روز و هر شب رصد می کنند.
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان کبنا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
با پیروزی دکتر روحانی در انتخابات ۲۴ خرداد سال قبل، امید به تغییرات اساسی در حوزه های مدیریتی و سیاست گذاری کشور پر رنگ و زنده شد.
افکار عمومی خبر از بازگشت مجموعه مدیران تکنوکرات و مونوکرات دوران سازندگی و اصلاحات را می داد که در ۸ سال دولت احمدی نژاد ، کنج عزلت خانه بازنشستگی اجباری را سپری می کردند. نسل مدیرانی که به خاطر سیاست های انفعالی و محدودیت های دولت احمدی نژاد (احمدی نژادیسم ) نه تنها دچار زایش نشدند، بلکه رو به انقراض و نابودی زود هنگام می نهادند. اما کم هم نبودند کسانی از این نسل که کوچیدن و لمیدن را بر ماندن ترجیح دادند؛ عده ای از خاک وطن کوچیدند و غربت نشین شدند و دیگرانی نیز بنابردلایل شخصی یا اولویت دادن به منافع خود به دامان احمدی نژاد لمیدند!
حتی وقتی که صدای « من داس ندارم » دکتر روحانی از اولین کنفرانس خبری اش شنیده می شد، افکار عمومی خودش را به نشنیدن زد و خبردار منتظر تغییرات مدیریتی و متعاقب آن تغییرات سیاسی،اجتماعی،فرهنگی و اقتصادی در کشور ایستاد!
لیست دولت نوپا بارهای بار بالا وپایین شد، اما افکار عمومی باز هم گوشش بدهکار نبود. حتی پس از دیدن اسم رحمانی فضلی اصولگرا به عنوان وزیر پیشنهادی مهمترین وزارتخانه دولت مورد حمایت اصلاح طلبان و تحول خواهان برای تغییرات. و حتی پس از عدم رای اعتماد مجلس به سه وزیر شاخص اصلاح طلب کابینه.
روزها از پی روزها سپری می شد. دولت بنفش خیلی آرام ودوراز هیاهوی رسانه ای نسل جدیدی از مدیران را به کشور معرفی می کرد. مدیرانی که درتمام طول دولت های قبلی با چراغ خاموش حرکت می کردند. شبه سیاسیونی که با همه گروههای سیاسی موجود در کشور بوده اند ولی هیچگاه خود را هزینه ی گروه های سیاسی نکرده اند! نه اصلاح طلب اصلاح طلب بوده اند، نه اصولگرای اصولگرا و نه حزب اللهی حزب اللهی !
گرایش دولت به اینگونه انتخاب ها ، بیشتر باب میل فرصت طلبان سیاسی بوده است. نیروهایی که همیشه آخر دعوا می رسیدند و به قول معروف یاد گرفته بودند سر سفره آماده بنشینند.
افرادی که همیشه سعی کرده اند رنج محنت هزینه دادن را به خود تحمل نکنند و بی سروصدا خارج از گود مبارزه مترصد رسیدن به یک فرصت جانانه باشند.
سهم خواهی جریانات سیاسی مخالف جریان ۲۴ خرداد ۹۲ از دولت جدید، یکی از علل اساسی گرایش دولت به سمت انتخاب اینگونه مدیران می تواند باشد.
نوع و نحوه انتخاب آقای دکتر روحانی در آن شرایط حساس و آرای شکننده ۷ /۵۰ درصدی ایشان ، بهانه و سببی برای سهم خواهی این جریانات ازدولت تدبیر و امید شد.
ضمن اینکه فشارهای پیدا و پنهان اشخاص و گروه های مسئول و غیر مسئول اما ذی نفوذ درون حاکمیت، که چندان دلخوشی از اصلاحات و حتی اعتدال نداشتند، به این روند تسهیل و تسریع بخشید. همان گروه هایی که با نشان دادن کارت های زرد و قرمزشان در مجلس ، به تک اصلاح طلبان باقی مانده در کابینه دولت، سعی در به انزوا کشاندن شان داشتند.
روزها از پی روزها سپری می شود. دولت نوپا، به مثابه "شرکتی سهامی عام" سعی در راضی کردن همه گروههای سیاسی، حتی تندترین طیف های مخالف جریان اصلاح طلبی و اعتدال گرایی را دارد.
آری ، بهار ایرانی که چندی دیگر یکمین سالگرد آمدنش را جشن می گیرد، هنوز نتوانسته است چتر بنفش اش را بر سر اصلاح طلبانی که بیش از همه منتظر آمدنش بودند،پهن کند. اصلاح طلبان و تحول خواهانی که حتی پشت میله های سیاه محدودیت، آستین هایشان را بالا زدند و کبوتر های سفیدشان را به نشانه همراهی به پرواز در آورده بودند.
دکتر روحانی و تیم مشاورانش که با تابلوی اعتدال گرایی سعی در معرفی طیف جدید ومدرنی در جریانات سیاسی کشور را دارند ، خوب می دانند که کنار رفتن دکتر عارف و حمایت همه جانبه همه گروههای اصلاح طلب و تحول خواه عامل اصلی پیروزی شان در انتخابات ریاست جمهوری قبلی بوده است.
اولویت دادن به سیاست خارجی و حل مسأله ی هسته ای نمی تواند دلیل قانع کننده ای برای بی توجهی دولت به مسائل داخلی و برآورده نشدن خواسته های اصلاح طلبان و تحول خواهان باشد. خواسته هایی که خود دکتر روحانی در کمپین انتخاباتی اش بارها برای حل وفصل آن ها ، وعده ها داد. مطمئنا دکتر روحانی به سبب ارتباطات خوبی که با بدنه حاکمیت دارد این ظرفیت و توانایی را دارد که بین مسائل مرتبط با سیاست خارجی و حل مسائل و مشکلات داخلی مثل حقوق بشر ، اقتصاد و ..... یک "توازن منطقی" بر قرار کند.
روزها از پی روزها می گذرند و افکار عمومی به یمن حضور رسانه ها که چشمان بیدار جامعه هستند ، عملکرد دکتر روحانی و تیمش را هر روز و هر شب رصد می کنند.
