تاریخ انتشار
پنجشنبه ۳۰ فروردين ۱۳۹۷ ساعت ۲۰:۱۳
کد مطلب : ۳۳۱۹۷۸
جهل مرکب و زخم‌های عمیق؛ حدیث غمبار روزگار ما
۰
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛متن ارسالی
بی شک عقب ماندگی‌ها و آسیب‌های هر جامعه‌ای و در هر حوزه‌ای معلول عملکرد و نوع نگاه افراد آن جامعه است که خود می‌تواند در دو مسیر متفاوت خود را بروز دهند، چنانچه نگاه افراد به محیط خود و جامعه‌ی خود یک نگاه عقلایی و همراه با حس مسئولیت پذیری باشد امید به رشد و توسعه آن جامعه پررنگ‌تر و درصد تزلزل و عقب ماندگی آن جامعه کمتر است و اگر نگاه افراد جامعه به محیط و جامعه خود توام با تعصب و جهالت و خالی از تفکر باشد سرنوشت محتوم آن جامعه چیزی جزء هزیمت و عقب ماندگی نخواهد بود، بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که بیس و زیر بنای توسعه‌ی یک جامعه معلول نوع نگاه و عملکرد افراد آن جامعه است، سیری در تاریخ گذشته ما را به این حقیقت معلوم رهنمون می‌سازد که تاریخ بشری پر از موفقیتها و شکست‌ها و عبرت‌ها برای انسانهاست آنجا که انسانها به حکم عقل و خرد تمکین نمودند دستاوردشان موفقیت و پیروزی بود و آنجا که تعصب و جهالت بر انسانها چیره گشت نتیجه‌ای جزء خواری و شکست برای آنها در بر نداشت، و اما این را گفتم تا گریزی بزنم به حال و روز مردمان این برهه از تاریخ دیارم، گاها ما از توسعه همه جانبه بخشی از کشور و عقب ماندگی خود شاکی هستیم و همه را هم متهم و مقصر میدانیم جزء خود، اما اگر واقع بینانه به قضیه نگاه کنیم ما متهم ردیف اول محرومیت و عقب ماندگی جامعه و منطقه خود هستیم چرا که عقب ماندگی ما معلول نوع نگاه ما و نوع انتخاب ما بوده اما باز هم حاضر به پذیرش خطای خود نبوده و سعی در استمرار آن داریم، اینکه ما از قافله توسعه عقب افتادیم به نوع نگاه و انتخابهای گذشته ما برمیگردد، به تصمیمات غلط براساس تعصبات عشیره‌ای و قبیله‌ای برمیگردد، به کنار گذاشتن خرد و عقل در انتخاب و تصمیماتمان برمیگردد اما متاسفانه با وجود اینکه بارها این تجربه تلخ را چشیدیم باز هم درس نگرفتیم و هنوز برای اقناع خود و پافشاری بر عمل اشتباه خود به دلایل واهی متوسل می‌شویم، انسان به حکم عقل و خرد یک اشتباه را نباید دوباره تکرار کند؛ انسان عاقل از یک سوراخ مار دوبار گزیده نمی‌شود اما ما متاسفانه عقل را از انتخاب خود کنار گذاشته و تعصب را جایگزین آن کرده و یک بار که هیچ حتی با چندین و چندبار گزیده شدن و تکرار اشتباه باز حاضر به اصلاح روش و شیوه‌ی غلط خود نیستیم و مسیر اشتباه خود را ادامه می‌دهیم، ما شایسته سالاری و عقل گرایی را قربانی تعصبات کورکورانه و جاهلانه خود کرده‌ایم، ما دغدغه توسعه و پیشرفت شهر خود را نداریم بلکه دغدغه منافع فردی و قبیله‌ای خود را داریم، ما دنبال کار عام المنفعه و خدمت به عموم مردم و توجه به زیر ساختهای اساسی نیستیم بلکه به دنبال نجات خود و نزدیکان خود هستیم حتی به قیمت محرومیت یک استان، ما بیشتر شعار می‌دهیم اما وقت عمل تصمیمات خود را با نگاه منافع فردی اتخاذ می‌کنیم، ما حتی به اندک کسانی که قصد خدمت به مردم را دارند و دلسوزانه برای رشد و توسعه منطقه تلاش می‌کنند رحم نمی‌کنیم و به هر شکلی و با هر فرصتی که به دست بیاوریم در تخریب آنها کوتاهی نمی‌کنیم، ما اگر بازند ه ایم دیگران را نباید متهم کنیم ما در گذشته اشتباه کردیم و هنوزم از از آن درس نگرفته‌ایم، ما نسبت به آینده‌ی جامعه و فرزندان خود خیانت کردیم، راه ما، شیوه ما، انتخاب و عملکرد ما غلط بوده اما هنوز مصر به ادامه آن هستیم، بیاییم اگر دنبال توسعه هستیم نگاه خود را عوض کنیم، حقایق را ببینیم، تعصبات را کنار بگذاریم و خرد را جایگزین آن کنیم، خادمین دلسوز را از خائنین به منافع عموم باز شناسیم، خدمات خادمین خود را از روی حب و بغض زیر سوال نبریم، در تصمیمات خود و انتقادات خود منصف باشیم و وجدان خود را قاضی قرار دهیم و بعد قضاوت کنیم، از افراط و تفریط در چه در مدح و چه در نقد همدیگر پرهیز کنیم، منصف باشیم و در مسیر حق و حقیقت قدم برداریم، آنوقت می‌شود انتظار داشت که ما در بلند مدت از جامعه محروم و عقب مانده به جامعه مطلوب آرمانی خود دست یابیم.
والعاقبه للمتقین.
امیر محبی فر-۳۰/فروردین/۹۷
بی شک عقب ماندگی‌ها و آسیب‌های هر جامعه‌ای و در هر حوزه‌ای معلول عملکرد و نوع نگاه افراد آن جامعه است که خود می‌تواند در دو مسیر متفاوت خود را بروز دهند، چنانچه نگاه افراد به محیط خود و جامعه‌ی خود یک نگاه عقلایی و همراه با حس مسئولیت پذیری باشد امید به رشد و توسعه آن جامعه پررنگ‌تر و درصد تزلزل و عقب ماندگی آن جامعه کمتر است و اگر نگاه افراد جامعه به محیط و جامعه خود توام با تعصب و جهالت و خالی از تفکر باشد سرنوشت محتوم آن جامعه چیزی جزء هزیمت و عقب ماندگی نخواهد بود، بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که بیس و زیر بنای توسعه‌ی یک جامعه معلول نوع نگاه و عملکرد افراد آن جامعه است، سیری در تاریخ گذشته ما را به این حقیقت معلوم رهنمون می‌سازد که تاریخ بشری پر از موفقیتها و شکست‌ها و عبرت‌ها برای انسانهاست آنجا که انسانها به حکم عقل و خرد تمکین نمودند دستاوردشان موفقیت و پیروزی بود و آنجا که تعصب و جهالت بر انسانها چیره گشت نتیجه‌ای جزء خواری و شکست برای آنها در بر نداشت، و اما این را گفتم تا گریزی بزنم به حال و روز مردمان این برهه از تاریخ دیارم، گاها ما از توسعه همه جانبه بخشی از کشور و عقب ماندگی خود شاکی هستیم و همه را هم متهم و مقصر میدانیم جزء خود، اما اگر واقع بینانه به قضیه نگاه کنیم ما متهم ردیف اول محرومیت و عقب ماندگی جامعه و منطقه خود هستیم چرا که عقب ماندگی ما معلول نوع نگاه ما و نوع انتخاب ما بوده اما باز هم حاضر به پذیرش خطای خود نبوده و سعی در استمرار آن داریم، اینکه ما از قافله توسعه عقب افتادیم به نوع نگاه و انتخابهای گذشته ما برمیگردد، به تصمیمات غلط براساس تعصبات عشیره‌ای و قبیله‌ای برمیگردد، به کنار گذاشتن خرد و عقل در انتخاب و تصمیماتمان برمیگردد اما متاسفانه با وجود اینکه بارها این تجربه تلخ را چشیدیم باز هم درس نگرفتیم و هنوز برای اقناع خود و پافشاری بر عمل اشتباه خود به دلایل واهی متوسل می‌شویم، انسان به حکم عقل و خرد یک اشتباه را نباید دوباره تکرار کند؛ انسان عاقل از یک سوراخ مار دوبار گزیده نمی‌شود اما ما متاسفانه عقل را از انتخاب خود کنار گذاشته و تعصب را جایگزین آن کرده و یک بار که هیچ حتی با چندین و چندبار گزیده شدن و تکرار اشتباه باز حاضر به اصلاح روش و شیوه‌ی غلط خود نیستیم و مسیر اشتباه خود را ادامه می‌دهیم، ما شایسته سالاری و عقل گرایی را قربانی تعصبات کورکورانه و جاهلانه خود کرده‌ایم، ما دغدغه توسعه و پیشرفت شهر خود را نداریم بلکه دغدغه منافع فردی و قبیله‌ای خود را داریم، ما دنبال کار عام المنفعه و خدمت به عموم مردم و توجه به زیر ساختهای اساسی نیستیم بلکه به دنبال نجات خود و نزدیکان خود هستیم حتی به قیمت محرومیت یک استان، ما بیشتر شعار می‌دهیم اما وقت عمل تصمیمات خود را با نگاه منافع فردی اتخاذ می‌کنیم، ما حتی به اندک کسانی که قصد خدمت به مردم را دارند و دلسوزانه برای رشد و توسعه منطقه تلاش می‌کنند رحم نمی‌کنیم و به هر شکلی و با هر فرصتی که به دست بیاوریم در تخریب آنها کوتاهی نمی‌کنیم، ما اگر بازند ه ایم دیگران را نباید متهم کنیم ما در گذشته اشتباه کردیم و هنوزم از از آن درس نگرفته‌ایم، ما نسبت به آینده‌ی جامعه و فرزندان خود خیانت کردیم، راه ما، شیوه ما، انتخاب و عملکرد ما غلط بوده اما هنوز مصر به ادامه آن هستیم، بیاییم اگر دنبال توسعه هستیم نگاه خود را عوض کنیم، حقایق را ببینیم، تعصبات را کنار بگذاریم و خرد را جایگزین آن کنیم، خادمین دلسوز را از خائنین به منافع عموم باز شناسیم، خدمات خادمین خود را از روی حب و بغض زیر سوال نبریم، در تصمیمات خود و انتقادات خود منصف باشیم و وجدان خود را قاضی قرار دهیم و بعد قضاوت کنیم، از افراط و تفریط در چه در مدح و چه در نقد همدیگر پرهیز کنیم، منصف باشیم و در مسیر حق و حقیقت قدم برداریم، آنوقت می‌شود انتظار داشت که ما در بلند مدت از جامعه محروم و عقب مانده به جامعه مطلوب آرمانی خود دست یابیم.
والعاقبه للمتقین.
امیر محبی فر-۳۰/فروردین/۹۷
