مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛
وارث پارسه
ایران عزیز!
ایامی چند است در ورای مرزهای پرگهرت، آنچه به گوشم می رسد، تراژدی غمناک است. در اینجا، مایل ها دور از تو، زجر و ضجه فرزندانت را با عمق وجودم، می شنوم. فریادهای وامصیبتای مردمانت، ناله های کودکانت و ضجه های زنانت. هر روز به نامی و به طریقی؛ قطار، پلاسکو، معدن، ترور و داعش، زلزله، سانچی و این آخر هم دنا و پرنده بی بازگشتش.
ایران عزیز! مگر چه شده است؟ از گزند حوادث دور بادت، ایران ما!
ایران عزیز! گویا امروز، دنای ایستاده ی تو، دنای ستیغ و ستبر، نامهربانی کرده است. دنا که این طور نبوده و نیست! هزاران سال است که قوم کهن و بزرگ" لر "، دنا را به گهواره بچه ها آورده است. لالایی مادران زاگرس نشین، " دنا " را همخواب فرزندان خویش کرده است و فرزندان زاگرس، دنا را ایمن و استوار یافته اند. مگر چه شده است؟
مگر نه آن است که "بویراحمد" این قوم با همت، با حمیت، با غیرت و بلندنظر، خاک کوه دنا را تقدیم یار می کند؟ مگر نه آن است که بویراحمد، دنای سرافراز را بر تارک پیشانی خویش می پندارد؟ مگر نه این است که مادران دنانشین، این آهوان نجابت و عفت، قصه رزم و استواری، داستان صفا و پاکی، نغمه آزادی و آزادگی و شعر احساس و کرامت دنا را سالیان سال است، برای فرزندانشان می سرایند؟
چرا، چرا همه اینها هست و دنای متبسم و بخشنده نیز سالیان سال است که، چشمه های جوشان و زلال و گوارای خویش را تقدیم مردمانش می کند، بوی عطر ریاحین و گلهای وحشی اش، بوی درمه، شقایق، نرگس و چویلش، مشام هر رهگذری را می نوازد و سرشار و مدهوش از این زیبایی، یارای دل کندن آنرا نیست، جذابیت های خیره کننده اش چشم هر نظاره گر و کوهنوردی را می نوازد، گیاهان وحشی اش دوای درد هر درمندی است و درختان سربرافراشته اش، به زیبایی تسبیح خدای می گویند.
گویا این دنای متبسم و بخشنده و تسبیح گوی، فرزندانش را در آغوش گرفت! گویا آواز خوش پرندگان و کبگان دنا به گوش نمی رسد. گویا آهوان زیبای دنا، دیگر بر روی تخته سنگ ها خودنمایی نمی کنند و پریدن و جهیدنشان راکسی نظاره گر نیست. گویا شاخه های "بلوط" این نماد استواری و استقامت سرخم کرده است، شاید برای آن است که شاهد پرکشیدن کبوتران خوش حنین دیارش نباشد. گویا ارابه صنعت در دل آسمان و در اوج دنا، مرغان خوشخوان و آهوان نجابت را صید کرده است. گویی دنا در سکوتی غمبار فرو رفته است. آری درست است! دنای سپیدپوش، سیاه پوش شده است و پرنده ی دنا بر فراز دنا پرواز نکرد! گویا پرنده پر نداشت.
شنیدم چون قوی زیبا بمیرد فریبنده زاد و فریبا بمیرد.
وارث پارسه- بیشکک- قرقیزستان
۲۹ بهمن ۱۳۹۶
وارث پارسه ایران عزیز!
ایامی چند است در ورای مرزهای پرگهرت، آنچه به گوشم می رسد، تراژدی غمناک است. در اینجا، مایل ها دور از تو، زجر و ضجه فرزندانت را با عمق وجودم، می شنوم. فریادهای وامصیبتای مردمانت، ناله های کودکانت و ضجه های زنانت. هر روز به نامی و به طریقی؛ قطار، پلاسکو، معدن، ترور و داعش، زلزله، سانچی و این آخر هم دنا و پرنده بی بازگشتش.
ایران عزیز! مگر چه شده است؟ از گزند حوادث دور بادت، ایران ما!
ایران عزیز! گویا امروز، دنای ایستاده ی تو، دنای ستیغ و ستبر، نامهربانی کرده است. دنا که این طور نبوده و نیست! هزاران سال است که قوم کهن و بزرگ" لر "، دنا را به گهواره بچه ها آورده است. لالایی مادران زاگرس نشین، " دنا " را همخواب فرزندان خویش کرده است و فرزندان زاگرس، دنا را ایمن و استوار یافته اند. مگر چه شده است؟
مگر نه آن است که "بویراحمد" این قوم با همت، با حمیت، با غیرت و بلندنظر، خاک کوه دنا را تقدیم یار می کند؟ مگر نه آن است که بویراحمد، دنای سرافراز را بر تارک پیشانی خویش می پندارد؟ مگر نه این است که مادران دنانشین، این آهوان نجابت و عفت، قصه رزم و استواری، داستان صفا و پاکی، نغمه آزادی و آزادگی و شعر احساس و کرامت دنا را سالیان سال است، برای فرزندانشان می سرایند؟
چرا، چرا همه اینها هست و دنای متبسم و بخشنده نیز سالیان سال است که، چشمه های جوشان و زلال و گوارای خویش را تقدیم مردمانش می کند، بوی عطر ریاحین و گلهای وحشی اش، بوی درمه، شقایق، نرگس و چویلش، مشام هر رهگذری را می نوازد و سرشار و مدهوش از این زیبایی، یارای دل کندن آنرا نیست، جذابیت های خیره کننده اش چشم هر نظاره گر و کوهنوردی را می نوازد، گیاهان وحشی اش دوای درد هر درمندی است و درختان سربرافراشته اش، به زیبایی تسبیح خدای می گویند.
گویا این دنای متبسم و بخشنده و تسبیح گوی، فرزندانش را در آغوش گرفت! گویا آواز خوش پرندگان و کبگان دنا به گوش نمی رسد. گویا آهوان زیبای دنا، دیگر بر روی تخته سنگ ها خودنمایی نمی کنند و پریدن و جهیدنشان راکسی نظاره گر نیست. گویا شاخه های "بلوط" این نماد استواری و استقامت سرخم کرده است، شاید برای آن است که شاهد پرکشیدن کبوتران خوش حنین دیارش نباشد. گویا ارابه صنعت در دل آسمان و در اوج دنا، مرغان خوشخوان و آهوان نجابت را صید کرده است. گویی دنا در سکوتی غمبار فرو رفته است. آری درست است! دنای سپیدپوش، سیاه پوش شده است و پرنده ی دنا بر فراز دنا پرواز نکرد! گویا پرنده پر نداشت.
شنیدم چون قوی زیبا بمیرد فریبنده زاد و فریبا بمیرد.
وارث پارسه- بیشکک- قرقیزستان
۲۹ بهمن ۱۳۹۶
