مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛سامر پوردانش
نمی‌دانم از چه روی نویسم، قلم یارای نوشتن نیست.
امروز دلم، در لا به لای فراز و نشیب زندگی گم کردگانی را جستجو می‌کند، دل می‌خواهد ضجه کشد از فراق هم قطاران دنا، انهایی که مظلومانه پرکشیدند تا دوباره سراینده نغمه و ترانه باشند برای دنا، ولی وا اسفا که جنس نغمه سروده شده غم است، حسرت است و پرکشیدن.
اندک اندک، کوچه‌های سرزمینمان، خویشتن را برای رایحه خوش بهار اماده می کردندو هرکس درتکاپو برای رقم زدن فصلی نو در تارنمای زندگی خویش و هرکس بدنبال تصویر سازی برای پارا رؤیا مدینه خود، دراین اثنا دنای سفید پوش پرده حایلی برخود می‌کشید تا ارایش کنان نوید بخش امید و شادی برای مردم خویش باشد و همه از عیش ربیع خود سخن بر قلمرو کلام بیان می کردندو ترنم شکفتن واژه‌های برا آینده خود... که ناخوداگاه پرده سرای باغ بهارمان بد پرده ای از خزانی رخ فصل خویش را نمایان کرد، همه ناامید ازامید دیروزشان تا فیلم غم دگر بار در یاسوج، سرزمین تراژدی‌ها اکران شود...
امروز صبح خبردار شدیم که بعد ماه‌ها بغض اسمان ترکیده، اشک بر مژه عرش جاری شده و انتظار مردم به سرآمد. هواپیمای اسمان مسافرانی داشت به اسم رحمت و تقدیر که هر دو ندای خدای رحمان را لبیک گفتند. تقدیر گرفت جان مهاجران زمین را و رحمت ناله کنان اشک اسمان را دراورد تا مردم سرزمینم مشیت خدا را دران بینند.
مشیت و تقدیری که امروز موجد تنگ شدن دل واسعه دنا شد، موجد ناله غم بر سر اسمان یاسوج شد تا گوش فلک را کر کند، امروز اسمان نتوانست بار امانت خویش را به درستی به سر درمنزل مقصود رساند تا در وداع یارانش سنگ ناله خیزان شود تا دوباره نجوای لالایی مادران سرزمینم بر سر دروازه شهربلند شود تا نی نوازان سرزمینم، سوز صدایشان غمی را طنین انداز کند.
امروز دل مردمان سرزمینم دوباره به تنگ آمد، تاروح عاشقانه همسفران سرزمین عشق، آه و افسوسی به بلندای شبهای زمستانشان برای بهارشان به عاریت بگیرد.
روحشان شاد و یادشان مانا.
دانشجو ارشد علوم سیاسی شهید بهشتی
نمی‌دانم از چه روی نویسم، قلم یارای نوشتن نیست.
امروز دلم، در لا به لای فراز و نشیب زندگی گم کردگانی را جستجو می‌کند، دل می‌خواهد ضجه کشد از فراق هم قطاران دنا، انهایی که مظلومانه پرکشیدند تا دوباره سراینده نغمه و ترانه باشند برای دنا، ولی وا اسفا که جنس نغمه سروده شده غم است، حسرت است و پرکشیدن.
اندک اندک، کوچه‌های سرزمینمان، خویشتن را برای رایحه خوش بهار اماده می کردندو هرکس درتکاپو برای رقم زدن فصلی نو در تارنمای زندگی خویش و هرکس بدنبال تصویر سازی برای پارا رؤیا مدینه خود، دراین اثنا دنای سفید پوش پرده حایلی برخود می‌کشید تا ارایش کنان نوید بخش امید و شادی برای مردم خویش باشد و همه از عیش ربیع خود سخن بر قلمرو کلام بیان می کردندو ترنم شکفتن واژه‌های برا آینده خود... که ناخوداگاه پرده سرای باغ بهارمان بد پرده ای از خزانی رخ فصل خویش را نمایان کرد، همه ناامید ازامید دیروزشان تا فیلم غم دگر بار در یاسوج، سرزمین تراژدی‌ها اکران شود...
امروز صبح خبردار شدیم که بعد ماه‌ها بغض اسمان ترکیده، اشک بر مژه عرش جاری شده و انتظار مردم به سرآمد. هواپیمای اسمان مسافرانی داشت به اسم رحمت و تقدیر که هر دو ندای خدای رحمان را لبیک گفتند. تقدیر گرفت جان مهاجران زمین را و رحمت ناله کنان اشک اسمان را دراورد تا مردم سرزمینم مشیت خدا را دران بینند.
مشیت و تقدیری که امروز موجد تنگ شدن دل واسعه دنا شد، موجد ناله غم بر سر اسمان یاسوج شد تا گوش فلک را کر کند، امروز اسمان نتوانست بار امانت خویش را به درستی به سر درمنزل مقصود رساند تا در وداع یارانش سنگ ناله خیزان شود تا دوباره نجوای لالایی مادران سرزمینم بر سر دروازه شهربلند شود تا نی نوازان سرزمینم، سوز صدایشان غمی را طنین انداز کند.
امروز دل مردمان سرزمینم دوباره به تنگ آمد، تاروح عاشقانه همسفران سرزمین عشق، آه و افسوسی به بلندای شبهای زمستانشان برای بهارشان به عاریت بگیرد.
روحشان شاد و یادشان مانا.
دانشجو ارشد علوم سیاسی شهید بهشتی
