جنبش دانشجویی و تبعیض در دانشگاه ها/نگاهی به اتفاقات اخیر در دانشگاه علوم پزشکی یاسوج

کبنا ؛داود خاضعی
۱۶ اذر۱۳۳۲ به عنوان نقطه عطفی در تاریخ دانشگاه درایران شروعی برای ورود و حضور پرنگ تر دانشجویان در عرصه سیاسی و اجتماعی کشور شد.
از قبل انقلاب ۵۷ تا بعد از آن جنبش دانشجویی با ماهیت ازادی خواهیش نقش تعیین کننده ای در پیروزی و پیشبرد نهضت امام خمینی (ره) داشت.
اعتماد ویژه حضرت امام به دانشجویان سبب انگیزه و اراده ای تاریخی در طیف های دانشجویی برای همراهی با انقلاب شد .
لبیک به توصیه  تاریخی حضرت امام مبنی بر لزوم ایجاد وحدت و تعامل از سوی دانشجویان , تسخیر سفارت آمریکا توسط دانشجویان رها شده از استبداد و خفقان پهلوی و به تنگ آمده از استکبار و اطلاق لقب انقلاب دوم توسط حضرت امام و حمایت های صریح امام خمینی از حضور فعالانه و اگاهانه دانشجویان در عرصه سیاسی کشور از نمونه های بارز این همراهی و اعتماد ویژه بود.
مطمئنا امروز در کشور ما جنبش دانشجویی را باید فعال ترین و اصلی ترین جنبش اجتماعی بدانیم .که در خلا حضور فعالانه سایر جنبش های اجتماعی باید در جایگاه انها نیز به ایفای نقش بپردازد.
جنبش دانشجویی به عنوان جنبشی برخاسته از بطن جامعه همواره بر اساس شرایط و واقعیت های سیاسی اجتماعی روز جامعه در دوره های مختلف منادی مطالبات و دغدغه های جامعه بوده است و بر اساس هویت خود یعنی آرمان گرایی و مطالبه گری نقش سازنده ای در اصلاح اجتماعی و تغییرات بنیادین در جامعه داشته است .و همین هویت جنبش دانشجویی سبب پیوند عمیق و ناگسستنی بین ان و سایر جنبش های اجتماعی و همچنین توده جامعه گردیده است.هرچند شاید برای عده ای واقعیتی تلخ باشد اما باید پذیرفت که امروز اگر در دانشگاه ها و تریبون های انجمن ها و تشکل های سیاسی  از عدالت ,ازادی ,توسعه سیاسی,ازادی بیان و پس از بیان, صحبت می شود و یا برای تحقق آن پافشاری می کنند در واقع همگی مطالبات جامعه ای هستند که دانشجویان ان با توسل به ازادی و رهایی از قید و بند های دنیوی و دوری از قدرت طلبی به دنبال طرح و پیگیری آنها هستند.و همین امر لزوم  توجه ویژه مسئولین به دغدعه ها و مطالبات دانشجویی را می رساند.
گرچه باید پذیرفت که امروز دانشگاه ها وضعیت بهتری نسبت ب سالهای ۸۴ تا ۹۲ دارند و فضای باز نسبی قابل قبول و امیدوار کننده ای نسبت به ان ۸ سال ایجاد شده است اما متاسفانه هنوزم مشکلات و محدودیت ها فراوانی در دانشگاه ها به جا مانده است.
استفاده ابزاری از دانشجویان ,دخالت های غیر قانونی افراد و گروه های خارج دانشگاه به صورت دستور اجباری و یا  لابی گری و معامله گری  با مسئولین دانشگاه ها ,فشار های امنیتی فراتر از حد و حدود منطقی به دانشجویان و دخالت افراد و یا گروه های فراقانونی که خود را به هیچ نهاد و مرجعی پاسخگو نمیدانند و عدم همراهی نهاد های فرهنگی و سیاسی در استان ها با دانشگاه ها , عدم مدیریت صحیح و کارامد مسئولین در  دانشگاه ها که بعضا حتی جرات و جسارت اجرای قانون اساسی را ندارند و با دلبستن به میز و صندلی مسئولیت از پاسخ به صدای دانشجو عاجز مانده اند  و یا با باج و کاسبی با نهاد های بیرون دانشگاه دغدغه تمدید دوره خود در دانشگاه ها را در اولویت قرار داده اند. سبب دور ماندن و کندی جنبش دانشجویی  در مسیر مطالبه گری خود شده است
باید پذیرفت امروز دغدغه بعضی از روسا و یا مسئولین دانشگاه ها نه تحقق عدالت و اجرای قانون بلکه صرفا هدف و اولویت شان جلب رضایت عده خاصی در استان هاست تا مبادا خشم انها را برانگیزند و پست و مقامشان به خطر افتد .متاسفانه در این مسئولین رغبت و جسارتی  برای تحقق شعارهای دولت دوازدهم در دانشگاه ها نمیبینم.و این موضوع باعث نگرانی دانشجویان دغدغه مند گردیده است.
متاسفانه بر خلاف بیانات صریح حضرت امام خمینی و یا مقام معظم رهبری امروزه افراد و نهاد هایی در دانشگاه و یا بیرون دانشگاه با سیاستگذاری های خاصی به دنبال بسته شدن فضای سیاسی دانشگاه ها و در نتیجه دلسردی دانشجویان از حضور در این عرصه شده اند.و در تخصیص بودجه ها و یا صدور مجوز ها و سخنزان های سیاسی تشکل ها و انجمن های دانشجویی را در تنگنا قرار داده اند.
اخیرا در دانشگاه علوم پزشکی در برنامه ۱۶ اذر که با مسئولیت تشکل دانشجویی وحدت اسلامی و انجمن اسلامی پیروان خط امام برگزار شد که متاسفانه با حواشی و تلخی های همراه بوده است
انتظار بر این بود که مسئولین استانی با دعوت دانشجویان به تعامل و ارامش به دنبال حل و پیگیری قانونی این موضوع باشند اما متاسفانه برخی از مسئولین مانند همیشه با شتابزدگی بازهم طیف خاصی از دانشجویان را محکوم نموده اند.که موجب اکراه و رنجش خاطر این دانشجویان  مسلمان و دلسوز نظام شده است. دانشحویانی که صرفا به جهت احساس تکلیف شرعی و اخلاقی خود و در چارچوبی قانونی و تحت نظر دانشگاه اقدام به برگزاری این برنامه نموده اند
اگر در برنامه ۱۶ اذر دانشگاه علوم پزشکی صحبتی و یا حرکتی از سوی مهمانان و یا سخنرانان بر خلاف  قانون اساسی که برگرفته از احکام دینی و به عنوان میثاق ملی در کشور محسوب می شود صورت گرفته است و خطوط قرمز نظام را زیر پا گذاشته باشند بدون شک باید مورد پیگیری قرار بگیرد و در صورت امکان با خاطیان برخورد قانونی و قضایی شود اما تشکل های برگزار کننده برنامه صرفا به دلیل صحبت های سخنرانان به هیچ وجه نبایستی محکوم و یا مورد مواخذه قرار بگیرد چرا که اولا حضور این مهمانان در برنامه با هماهنگی دانشگاه بوده و ثانیا صحبت های بیان شده متوجه خود فرد خواهد بود و هرگونه تهمت و سرزنش این تشکل ها و یا اعمال محدودیت و یا فشارهای غیرقانونی و احتمالی برای برنامه های بعدی تشکل ها مطمئنا به لحاظ قانونی و شرعی قابل قبول نخواهد بود.
از مسئولین و شخصیت های محترم استان خواهشمندیم برای بررسی این برنامه بجای صحبت های ضد و نقیض و یا قضاوت صرفا برا اساس شنیده ها ابتدا با مشاهده فیلم برنامه و یا از روش های معتبرتر دیگر نسبت به تکمیل اطلاعات خود اقدام کنند سپس عده ای به قضاوت  بپردازند و یا گروهی را محکوم و با تهمت و توهین سبب دلسردی قشر فرهیخته دانشجویی بشوند..
و البته باید به این موضوع نیز توجه شود اگر واقعا بنا به رعایت عدالت و انصاف باشد باید کسانی که  با کنترل از خارج دانشگاه ها در سالن های اجتماعات و سخنرانی ها با داد و فریاد و تحریک سایرین به دنبال اغتشاش و بی نطمی و ایجاد حاشیه هستند و همچنین افراد پشت پرده در این بی نظمی ها و توهین ها نیز مورد پیگیری و مواخذه قرار بگیرند.
و این یک سوال همیشگی قشر فهیم دانشجو هست که چرا عده ای از دانشجویان که در تمامی برنامه های سیاسی به دنبال تشنج و حاشیه افرینی هستند از فشار های امنیتی و یا بازخواست و محاکمه مصون هستند.و صرفا عده ای که همواره مطالبه گر هستند باید پاسخگو باشند؟ایا جرمشان این است که به تقلید کورکورانه نپرداخته اند و منطق و عقلانیت را به جای تندروی سرلوحه کار خود قرار داده اند؟
چرا وقتی دانشجویی که در یک سخنرانی با فریاد و فحاشی نظم سخنرانی را بهم می زند و صرفا با این هدف وارد سالن سخنرانی شده است باید ازادانه به زندگی خود و ادامه هوچی گری هایش بپردازد اما در عوض دانشجویان دیگری که یا مجری برنامه بوده اند و یا صرفا دیدگاه سیاسی خود را ابزار نمودند و ارمان هایی همچون ازادی خواهی,تحقق شعارهای انقلاب و فضای باز سیاسی و فرهنگی را دارند باید چندین روز و یا چندین ماه در دانشگاه و یا بیرون دانشگاه مورد بازخواست نهاد های گوناگون قرار بگیرند؟
چرا وقتی در سالن های سخنرانی دانشگاه های همین استان علنا به رییس جمهور دوره اصلاحات و یا رییس جمهور کنونی و یا حضرت ایت الله هاشمی رفسنجانی و همچنین سایر شخصیت های ملی و مذهبی کشور توهین و فحاشی می شود هیچ مسئولی از دانشگاه و یا بیرون بیانیه صادر نمی کنند و کسانی که وظیفه اجرای قانون را دارند چرا معمولا در قبال این رفتارهای غیرقانونی سکوت کرده و یا به حمایت از خاطیان می پردازند؟
چرا کسانی که با برچسب هایی همچون، بی حجاب، بی دین، ضد نظام و فاسد دانشجویانی که دغدغه ارمان های مقدس این نظام را دارند و از مقولات مورد تایید و انقلابی صحبت میکنند را مورد اهانت قرار می دهند مورد بازخواست قرار نمی گیرند؟
این تبعیض و برخورد دوگانه افراد و نهاد های مسئول دراستان ما در رابطه با دانشگاه ها تا کی و چگونه پایان خواهد یافت؟