دلنوشته دانش آموز گچسارانی به مردم زلزله زده کرمانشاه

کبنا ؛ 
بنام خدا
کرمانشاه آن دیار« کرد نشین » واقع در غرب ایران زمین که از گذشته های دور تا کنون مرگ ها و مصیبت های زیادی به خود دیده است مرگ با گلوله ، مرگ با سرما، مرگ از گرسنگی و اکنون زلزله ، اما هرگز مرگ از ترس را تجربه نکرده است .
واقعیت دلیر مردان و زنان فداکار« کرد » برای همگان آشکار است و اما این کرمانشاه چند روزاست که رنگ آرامش به خودندیده است ومردمان ان شهرآسایش و آرامش ندارند. بعضی ها زیرآوارهای همان خانه هایی مانده اند که روزی کاخ آمال و آرزو هایشان شده بود، و بعضی ها درحالی که دربیمارستان ها هستند درد خود را فراموش کرده اند و با گریه و زاری می گویند:
مرگ عزیزان من=اخم من با زندگی
آنها در هوای بسیار سرد بخواب می رفتند ولی درخوابهایشان هم راحت نبودند زیرا خوابهایشان هم کابوس ازدست دادن عزیزانشان بود. یک شبی از همین شب های سرد پاییزی زلزله، آن بلای طبیعی بر سرشان نازل شد و بعد از خوابی عمیق دیگر نتوانستند چشم هایشان را بردنیا بگشایند واما.... تولد هایی که هرگزادامه نیافت کیک تولدی که زیر آوار ها مدفون شد وچه بچه هایی که یتیم شدند و چه خانوادهای پرمهری که از گرد هم پراکنده شدند.
اگر مادری میگفت :کجایی روله ؟[پسرم ]، داغ دل هر مادری تازه می شد .
این روز ها به هر سوی این شهر که بنگری یکی را در حال بیرون آوردن جسد عزیرانش زیر آوارمیبینی  در حالیکه مروارید های سفید بر صورتش غلطان شده است و شاید هم خواهری را ببینی که مستاصل است به برادر کوچکترش درجواب بابا کجاست ؟چه بگوید!
کرمانشاه شهرغم دیده ای است، شهری که مردمانش درزیرآوارها جا ماندند.
سعدی  شاعر بزرگ می گوید: بنی ادم اعضای یکدیگرند، که درآفرینش زیک گوهرند.
ما هم برای عمل به این گفته به هموطنانمان کمک میکنیم هر چند که زخم آنها هرگزاز بین نمیرود و با کمک های ما فقط تسکین می یابند
ملت همدل وفداکار ایران همیشه نشان دادند که درچنین حوادث تلخی پشتیبان هم هستند و هرگز نمیگذارند دستی(هموطنانشان) که به نیاز به سویشان دراز شده است ناامید برگردد.
 
دوستدار ایران و ایرانی
دانش آموز؛ هستی علیرضا نژاد از گچساران