سربند (به قلم؛ محمدرضا نیکبخت)

کبنا ؛محمدرضا نیکبخت

همه ما یا در زمان جنگ عیناً دیده‌ایم و یا هم در فیلم‌ها تصاویر به جا مانده از روزهای دفاع مقدس صحنه صفِ رزمندگان برای بستن پیشانی بندهایشان را دیده‌ایم، جوانانی که در عین تنوع و تکثر چهره یکی به نظر می‌رسیدند، گویی روحی واحد باشند در چندین قالب و تن. همیشه فکر می‌کردم چه چیزی توی آن لحظات است که آن تعداد زیاد را واحد به نظر می‌رساند؟! رمز آن تصویر چیست. راستش را بخواهید سال‌ها به این موضوع فکر کردم اما از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان همین روزها به جوابش رسیدم. درست وقتی تصویر چهره شهید حججی منتشر شد و در کمترین زمان ممکن به صدر اخبار آمد و صدر اخبار را هم طی کرد و تبدیل شد به پیشانی بند ایران و ایرانی، پاسخ سوالم را یافتم.
 
پاسخ سوال همیشگی‌ام در سربند بود! سربندی که آن جوان‌ها در عین تکثر چهره و حتی افکار به پیشانی هم می‌بستند!
 
بگذارید اینطور بگویم: این روزها که همه هموطنانم، سیاسی و غیر سیاسی، اصلاح طلب و اصولگرا، فرهنگی و هنرمند و کارگر و پزشک و دانشجو و و و! تصویر به صدر اخبار آمده محسن حججی را پیشانی بند حرف‌ها و افکار و گفته‌ها و سخنانشان کردند، فهمیدم سربند مشترک، نخ تسبیحی است که همه ما را در عین تفاوت یکی می‌کند. تصویر غیور محسن حججی با آن چشم‌های نافذ و نگاه پر از حرارت پیشانی بندی بود که همه ما در روزگار عسرت، روزگار جنگ نرم بر پیشانی هم بستیم تا با حفظ اختلاف سلیقه‌ها باز هم به خودمان و جهانیان نشان دهیم راه ما، مسیر ما و هدف ما یکی است و همه ما چیزی جز اعتلای نظام و انقلاب و ایران و ایرانی نمی‌خواهیم. تصویر عاشورایی و نگاه نافذ و بلند محسن حججی پیشانی بند امروز همه ماست.