مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛ محمدعلی وکیلی
این روز‌ها همه به روحانی چشم دوخته‌اند تا ببینند این‌بار با چه تیمی به میدان می‌آید. بسیار گفته شده است که دولت یازدهم در چه شرایطی تشکیل و چه ملاحظاتی بر آن تحمیل شد. ملت در سال ۹۴، پاره‌ای از آن ملاحظات را برطرف کردند و در اردیبهشت ۹۶ هم، حجت را بر همه‌گان تمام کردند.
جهت گیری آشکارِ آرایِ ملت در انتخابات امسال، خبر از مطالبات جدی می‌داد. ایستادگی آنان بر انتخابِ خود حتی پس از انتخابات نشان از جدیتِ مردم در راهی که انتخاب کردند می‌دهد.
در این شرایط، مردم طبیعتا از دو گروه انتظاراتی دارند. اول اینکه از رئیس جمهور انتظار دارند، همسو با شعار‌ها و وعده‌ها دست به چینش کابینه بزند. آنان انتظار دارند که کابینه دوازدهم با روحِ شعارهای انتخابات سازگار باشد. کابینه یازدهم دوگونه عملکرد داشت. عده‌ای در سقف عملکرد و پاره‌ای نیز در کف کارآمدی بودند. گو اینکه با استانداردهای دوگانه انتخاب شده بودند. ملت اما، روحانی را در آینه‌ی کارامدان می‌دیدند و ناکارامد‌ها را محصولِ ملاحظاتِ خارج از اراده روحانی. اکنون که پاره‌ای از بادهای ناموافق، با حضورِ مردم، بی‌اثر گشته‌اند، انتظار دارند که ارکست سمفونیکِ دولت، هم‌آهنگ و با هارمونی بنوازد.
از طرف دیگر، با وجود انتخاب‌های همین مردم در سال ۹۴، اکنون مردم حق دارند در صورت عدم ترمیم کابینه جدید، بپرسند که تفاوت مجلسین نهم و دهم در چیست؟ مردم از فراکسیون امید به عنوان نماینده‌ی گفتمانی که در مجلس حامی دولت است انتظار دارند از پیام انتخاب‌های ۹۴ و ۹۶ حراست کنند و مطالباتِ آنان را پیگیری کنند. فراکسیون امید، باید چشمانِ مردم در نظارت باشد. یکی از بزنگاه‌هایی که این فراکسیون باید نظارت خود را اعمال کند، موعد انتخاب کابینه است. اگر نمایندگان مردم پیگیر اِعمالِ مطالباتِ مردم در کابینه نباشند، دیگر به چه کار می‌آیند؟ بر ذمه فراکسیون امید است که پیگیر سهمِ مطالبات مردم در کابینه باشد؛ چه در موعد انتخاب کابینه و چه در هنگامه‌ی عملکرد کابینه.
لذا منطقا از فراکسسون امید انتظار می‌رود که سهم‌خواهِ مطالباتِ مردم در تشکیل کابینه باشد.
این روز‌ها همه به روحانی چشم دوخته‌اند تا ببینند این‌بار با چه تیمی به میدان می‌آید. بسیار گفته شده است که دولت یازدهم در چه شرایطی تشکیل و چه ملاحظاتی بر آن تحمیل شد. ملت در سال ۹۴، پاره‌ای از آن ملاحظات را برطرف کردند و در اردیبهشت ۹۶ هم، حجت را بر همه‌گان تمام کردند.
جهت گیری آشکارِ آرایِ ملت در انتخابات امسال، خبر از مطالبات جدی می‌داد. ایستادگی آنان بر انتخابِ خود حتی پس از انتخابات نشان از جدیتِ مردم در راهی که انتخاب کردند می‌دهد.
در این شرایط، مردم طبیعتا از دو گروه انتظاراتی دارند. اول اینکه از رئیس جمهور انتظار دارند، همسو با شعار‌ها و وعده‌ها دست به چینش کابینه بزند. آنان انتظار دارند که کابینه دوازدهم با روحِ شعارهای انتخابات سازگار باشد. کابینه یازدهم دوگونه عملکرد داشت. عده‌ای در سقف عملکرد و پاره‌ای نیز در کف کارآمدی بودند. گو اینکه با استانداردهای دوگانه انتخاب شده بودند. ملت اما، روحانی را در آینه‌ی کارامدان می‌دیدند و ناکارامد‌ها را محصولِ ملاحظاتِ خارج از اراده روحانی. اکنون که پاره‌ای از بادهای ناموافق، با حضورِ مردم، بی‌اثر گشته‌اند، انتظار دارند که ارکست سمفونیکِ دولت، هم‌آهنگ و با هارمونی بنوازد.
از طرف دیگر، با وجود انتخاب‌های همین مردم در سال ۹۴، اکنون مردم حق دارند در صورت عدم ترمیم کابینه جدید، بپرسند که تفاوت مجلسین نهم و دهم در چیست؟ مردم از فراکسیون امید به عنوان نماینده‌ی گفتمانی که در مجلس حامی دولت است انتظار دارند از پیام انتخاب‌های ۹۴ و ۹۶ حراست کنند و مطالباتِ آنان را پیگیری کنند. فراکسیون امید، باید چشمانِ مردم در نظارت باشد. یکی از بزنگاه‌هایی که این فراکسیون باید نظارت خود را اعمال کند، موعد انتخاب کابینه است. اگر نمایندگان مردم پیگیر اِعمالِ مطالباتِ مردم در کابینه نباشند، دیگر به چه کار می‌آیند؟ بر ذمه فراکسیون امید است که پیگیر سهمِ مطالبات مردم در کابینه باشد؛ چه در موعد انتخاب کابینه و چه در هنگامه‌ی عملکرد کابینه.
لذا منطقا از فراکسسون امید انتظار می‌رود که سهم‌خواهِ مطالباتِ مردم در تشکیل کابینه باشد.
