کبنا ؛احسان یوسفی
اگر به حادثه تروریستی ۱۷ خرداد خونین مجلس و حرم مطهر امام بنگریم؛ به گمانم یک نکته ارزشمند را میتوان از دل این روز خونینِ تاریخی، استخراج کرد!
الف-وقتی که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به رسالت واقعی خود می پردازد و به عنوان یک نهادِ نظامی-امنیتی، حفاظت مجلس را زیر رگبار و خون برعهده میگیرد و آن پاسدار وظیفه شناسِ از جان گذشته، درب صحن علنی مجلس را می بندد تا نامحرمی به صحن ملت ورود نکند و مهد دمکراسی ایران را به رنگِ خون در نیاورد؛ وقتی که تیم های امنیتی سپاه در کمترین زمان ممکن در محل حادثه حاضر می شوند و به جنگ داعش می روند...
ب:وقتی وزارت اطلاعات به وظیفه ذاتی خود توجه می کند و سربازان گمنام امام زمانش، در کمترین زمان ممکن، پناهگاه و دیگر نیروهای داعشی را در سراسر کشور بدون آنکه مطلع شوند؛ در خواب و بیداری دستگیرشان می کنند و خشاب هایشان را خالی و نارنجک هایشان را خنثی می کنند تا آسایش در دل ایرانیان همچنان برقرار باشد...
ج:وقتی مردان شریف نیروی انتظامی که در بطن حادثه حاضر شدند و سینه سپر کردند و تن به گلوله دادند تا نظم و آرامش و امنیت بهارستان و خیابان های منتهی به آن در آخرین روزهای بهار، خزان نشود...
د: وقتی مردمان کشورمان بر خلاف حادثه دردآور پلاسکو به جای لشکرکشی خانوادگی این بار،کمی کم تر به جای حضور در محل حادثه از این واقعه دورتر شدند تا نیروهای امنیتی با آسودگی خاطر از حفظِ جانِ هم وطنانشان، به فکر آزادی خانه ملت و ملت باشند...
ر:وقتی تکاورهای گمنام ارتش در کسری از ثانیه یکی پس از دیگری خانه ملت را محاصره کردند تا سایه نامحرمان حریم ملت و میهن را از قامت این نام مقدس، ایران کم کنند...
کاش کمی آن سوتر تامل کنیم؛ وقتی همه و همه کَس و همه چیز در سر جای خود باشد و هر کسی به وظیفه ذاتی خود عمل کند چه زیبا با هم متحد می شویم و چه مشکلات ناممکنی را به یکباره کنار هم حل می کنیم؛وقتی تخصص و تقوای هر کسی در جای خود قرار بگیرد.
این حادثه تلخ که تا ابد خونِ پاکِ فرزندانِ میهنش بر سینه مردان بهارستان نشینش با افتخار خواهد نشست برای همه ما تلنگری آگاهانه بود که هر یک از ما در جایی که تخصص داریم حضور پیدا کنیم و از سرکشی و ماجراجویی دست برداریم.
اجازه ندهیم یک ورزشی، وارد مسائل نظامی شود تا جای که یک فرمانده، مدیرعامل یک باشگاه ورزشی شود. ... اجازه ندهیم یک سیاستمدار،... شود و آن سوتر یک فرمانده، شهردار یا سیاستمدار شود!
تمرین کنیم و بپذیریم که ایرانِ عزیز آنقدر وسیع هست که به تمام فرزندان خود با تمام توانایی هایش نیازمند است.
کمک کنیم، فرهنگ سازی کنیم تا همه ما در مسئولیت های که برعهده گرفته ایم وفادار بمانیم و اگر اینچنین شود مطمئن باشیم مثل حادثه درد آور ۱۷ خرداد که سپاه شرافتمندانه ایستاد، ارتش پناهگاه ملت شد، نیروی انتظامی نظم را جان دوباره ای داد و سربازان گمنام امام زمان، امنیت را بازگرداند باز هم، همه ما، در کنار هم بر قله افتخار تا ابد در اوج خواهیم ماند.
اگر به حادثه تروریستی ۱۷ خرداد خونین مجلس و حرم مطهر امام بنگریم؛ به گمانم یک نکته ارزشمند را میتوان از دل این روز خونینِ تاریخی، استخراج کرد!
الف-وقتی که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به رسالت واقعی خود می پردازد و به عنوان یک نهادِ نظامی-امنیتی، حفاظت مجلس را زیر رگبار و خون برعهده میگیرد و آن پاسدار وظیفه شناسِ از جان گذشته، درب صحن علنی مجلس را می بندد تا نامحرمی به صحن ملت ورود نکند و مهد دمکراسی ایران را به رنگِ خون در نیاورد؛ وقتی که تیم های امنیتی سپاه در کمترین زمان ممکن در محل حادثه حاضر می شوند و به جنگ داعش می روند...
ب:وقتی وزارت اطلاعات به وظیفه ذاتی خود توجه می کند و سربازان گمنام امام زمانش، در کمترین زمان ممکن، پناهگاه و دیگر نیروهای داعشی را در سراسر کشور بدون آنکه مطلع شوند؛ در خواب و بیداری دستگیرشان می کنند و خشاب هایشان را خالی و نارنجک هایشان را خنثی می کنند تا آسایش در دل ایرانیان همچنان برقرار باشد...
ج:وقتی مردان شریف نیروی انتظامی که در بطن حادثه حاضر شدند و سینه سپر کردند و تن به گلوله دادند تا نظم و آرامش و امنیت بهارستان و خیابان های منتهی به آن در آخرین روزهای بهار، خزان نشود...
د: وقتی مردمان کشورمان بر خلاف حادثه دردآور پلاسکو به جای لشکرکشی خانوادگی این بار،کمی کم تر به جای حضور در محل حادثه از این واقعه دورتر شدند تا نیروهای امنیتی با آسودگی خاطر از حفظِ جانِ هم وطنانشان، به فکر آزادی خانه ملت و ملت باشند...
ر:وقتی تکاورهای گمنام ارتش در کسری از ثانیه یکی پس از دیگری خانه ملت را محاصره کردند تا سایه نامحرمان حریم ملت و میهن را از قامت این نام مقدس، ایران کم کنند...
کاش کمی آن سوتر تامل کنیم؛ وقتی همه و همه کَس و همه چیز در سر جای خود باشد و هر کسی به وظیفه ذاتی خود عمل کند چه زیبا با هم متحد می شویم و چه مشکلات ناممکنی را به یکباره کنار هم حل می کنیم؛وقتی تخصص و تقوای هر کسی در جای خود قرار بگیرد.
این حادثه تلخ که تا ابد خونِ پاکِ فرزندانِ میهنش بر سینه مردان بهارستان نشینش با افتخار خواهد نشست برای همه ما تلنگری آگاهانه بود که هر یک از ما در جایی که تخصص داریم حضور پیدا کنیم و از سرکشی و ماجراجویی دست برداریم.
اجازه ندهیم یک ورزشی، وارد مسائل نظامی شود تا جای که یک فرمانده، مدیرعامل یک باشگاه ورزشی شود. ... اجازه ندهیم یک سیاستمدار،... شود و آن سوتر یک فرمانده، شهردار یا سیاستمدار شود!
تمرین کنیم و بپذیریم که ایرانِ عزیز آنقدر وسیع هست که به تمام فرزندان خود با تمام توانایی هایش نیازمند است.
کمک کنیم، فرهنگ سازی کنیم تا همه ما در مسئولیت های که برعهده گرفته ایم وفادار بمانیم و اگر اینچنین شود مطمئن باشیم مثل حادثه درد آور ۱۷ خرداد که سپاه شرافتمندانه ایستاد، ارتش پناهگاه ملت شد، نیروی انتظامی نظم را جان دوباره ای داد و سربازان گمنام امام زمان، امنیت را بازگرداند باز هم، همه ما، در کنار هم بر قله افتخار تا ابد در اوج خواهیم ماند.
