کبنا ؛علی مندنی‌پور
بعد از ۴ سال، سرانجام روز گذشته دکتر روحانی رئیس جمهور و مسئول اوّل اجرایی کشور، کاسه صبرش لبریز شد و از ناهمراهی و ناهمگامی جماعتی از همراهانش در مسیر پر دست‌انداز گذشته، داد سخن داد. از آنان که در این دوره چهارساله به‌گونه‌ای خواسته یا ناخواسته به یقّه‌اش سنجاق شده یا سنجاق کرده بودند و همچنان به روش«آسه برو،آسه بیا، که گربه شاخت نزنه» پیش می‌روند. از آنانی که به تعبیر ایشان در میان اصحاب «پاشنه ورکشیده» دولت‌شان خود را جا زده ولی در عمل گویی با «دمپایی پاره» در این مسیر خطیر و پر خطر گام برداشته و برمی‌دارند.
خوب به‌یاد دارم، در روزهای پایانی مرداد سال ۱۳۹۴ در یک ارزیابی شخصی به مناسبت دوّمین سالگرد سکّانداری دولت تدبیر و امّید در یادداشتی کوتاه به این واقعیّت تلخ اشاره‌ای گذرا داشتم، مبنی بر اینکه عملکرد هیات دولت در همراهی و همگامی با رئیس جمهور نشان از آن دارد که غالب این کلاه‌ها برای این کَلّه‌ها گشاد است، و جز تنی چند از اعضای شناخته شده این کابینه، بقیّه با سیاست‌های روز رئیس دولت همخوانی نداشته، توان همگامی ندارند و در یک کلام انگار که بُریده‌اند و نمی‌کشند! چه، هر کس به کاری مشغول و سودایی سوا از دولت در سر دارد؛ دیدگاهی که از آن زمان تاکنون، مهر تایید بسیاری از صاحبان درد و درک را با خود به همراه داشته است. صاحب‌نظران وجود این ناهماهنگی در کابینه را از همان ابتدا به مثابه آسیبی بزرگ تلّقی و ادامه آن را در راستای ضربه زدن به منافع و مصالح کشور ارزیابی کردند. روّیه‌ای غیراصولی که نه در قالب یاری و یک‌رنگی می‌گنجد و نه در چارچوب برادری جایی برایش تصوّر توان کرد.در گذرِ این چهار سال آرام، آرام این پرسش کلیدی اَذهان بسیاری از شهروندان مسئول و کنجکاو را به خود مشغول ساخته، که چطور می‌شود رئیس جمهور، این همه فشار و هزینه و مسئولیّت را یکّه و تنها برخود روا داشته و تحمّل می‌کند، امّا زیرمجموعه وی، انگار نه انگار که وظیفه‌ای در حمایت از سیاست‌های رئیس دولت برعهده دارد. دلسوزان گفتند و نوشتند، امّا گویی گوش شنوایی برای این پیام منطقی و مشفقانه وجود نداشته است و در حلقه به هم تنیده سیاست علاقه و- به زبان دیگر- اراده‌ای برای شنیدن این آهنگ ناموزون وجود ندارد. امّا اینک که مردم فهیم این کهن سرزمین، همّت بالا و حمیّت وافر نشان داده و با قاطعیّت به ادامه راه نیمه‌رفته رای دادند و زمینه را برای تشکیل کابینه جدید در مردادماهِ پیش رو فراهم آورده است، بی‌مناسبت نمی‌بینم، بدین بهانه و با هدف دفاع از حقوق قانونی شهروندان در جایگاه احدی از امانت‌گزاران خطاب به جناب دکتر روحانی در جایگاه امانت‌دار صدّیق این مردم صبور، قانع و البّته آگاه، به‌ویژه جوانان این آینده‌سازان ایران، نکته‌ای بنیادی را یادآوری کنم، باشد که در مسیر پر نشیب و فراز آینده، همه‌مان را به‌کار آید .
جناب آقای دکتر روحانی آن‌گونه که خود دیروز نشان دادید که درد را خوب شناخته‌اید و درمان را هم، و درست و بجا و با آگاهی بر آن انگشت گذاشته و صحّه نهاده‌اید. بد نیست با هم مرور کنیم که:هنوز هم در میان اعضای کابینه و استخوان‌بندی دولتی که آن جناب ریاست و مسئولیّتش را برابر قانون اساسی بر عهده دارید، جماعت «پاشنه ورکشیده‌ها»یعنی آنان که با عزمی جزم همراهی‌تان کرده و میکنند، بسی کمتر از آنانی است که با «پاره‌کفش» تظاهر به همراهی‌تان دارند. کم نبوده و نیستند، مدیران و مسئولانی در دولت شما که شعارشان اعتدال و بعضاً اصلاحات بوده، امّا در عمل و در چرخشی ۳۶۰ درجه‌ای، ماهیّت دیگری از خود بروز داده‌اند و آن گفته‌اند که نباید و آن کرده‌اند که نشاید.
کم نبوده و نیستند از جمع «مدّعیان همراهی و همگامی» با شما و برنامه‌هایتان در ۴ سال گذشته تاکنون، که نان به نرخ روز خورده اما پشتک وارو زده‌اند و در مسیر حرکت دولت تدبیر و امّید تا آنجا که در توان داشته‌اند سنگ‌اندازی کرده و به ماموریّت نانوشته‌شان با هدف بازدارندگی برنامه‌های دولت تا آنجا پیش رفته‌اند که فریاد مردم به آسمان بلند شده است و فکر و ذکرشان نه خدمت، بلکه ایجاد نارضایتی در میان شهروندان بوده و بس!
کم نبوده و نیستند، از میان زیرمجموعه دولت آن جناب در جامه و جایگاه‌های گوناگون که بر خلاف اخلاق هم زمان چشمی به یار و دلی به دلدار، یعنی همان تفکّر منتسب به معجزه هزاره سوّم داشته و تمامی رفتار، گفتار و کردارشان تا لحظه اعلان تایید انتخابات ریاست جمهوری بر همین مدار و محور چرخیده و به‌قول معروف درحالی‌که نان و آب و اعتبارشان را از جنوب می‌گرفته‌اند، هم‌زمان به جانب‌داری از شمال تمام قد همّت می‌گماشتند. جناب آقای دکتر روحانی! موقعیّت حساس و فشارهای سنگین وارده بر شما و دولت‌تان را هم در گذشته و هم در این روزها به خوبی درک میکنیم، اما خواسته رای‌دهندگان به شما را نیز می‌دانیم، نه فقط انتظار که خواست بحقّ و قانونی مردم همانا انتخاب مسئولانی شجاع، توانا، صاحب اندیشه، متّعهد و متخصص از میان زنان و مردان وظیفه‌شناس، یک‌رنگ و مردم‌دار در کابینه جدید است. زنان و مردانی که به تعبیر آن جناب پاشنه‌وَر کشیده بوده و با تمام وجود عزم‌شان را در راه خدمت به مردم جزم کرده و همه داشته‌هایشان را به پایشان ریخته و از پرداخت هیچ هزینه مادی و معنوی در کنارتان تا رسیدن به مقصد نهایی که وفای به عهد شما با شهروندان است، دریغ نورزند. چه، این کم‌ترین خواسته و بهترین جواب به آنانی است، که با همه سیاه‌نمایی‌ها و نشان دادن درِ باغ سبز از جانبِ جریان رقیب، برنامه‌های دولت اعتدال و اصلاحات را برگزیده و با حرکت تاریخی خویش در روز ۲۹ اردیبهشت بدان مهر تایید زدند. عالی جناب! چهار سال دوّم، یک خانه‌تکانی اصولی و تمام‌عیّار در میان مدّعیان همراهی و همگامی با شما می‌طلبد. این گوی و این میدان.
بعد از ۴ سال، سرانجام روز گذشته دکتر روحانی رئیس جمهور و مسئول اوّل اجرایی کشور، کاسه صبرش لبریز شد و از ناهمراهی و ناهمگامی جماعتی از همراهانش در مسیر پر دست‌انداز گذشته، داد سخن داد. از آنان که در این دوره چهارساله به‌گونه‌ای خواسته یا ناخواسته به یقّه‌اش سنجاق شده یا سنجاق کرده بودند و همچنان به روش«آسه برو،آسه بیا، که گربه شاخت نزنه» پیش می‌روند. از آنانی که به تعبیر ایشان در میان اصحاب «پاشنه ورکشیده» دولت‌شان خود را جا زده ولی در عمل گویی با «دمپایی پاره» در این مسیر خطیر و پر خطر گام برداشته و برمی‌دارند.
خوب به‌یاد دارم، در روزهای پایانی مرداد سال ۱۳۹۴ در یک ارزیابی شخصی به مناسبت دوّمین سالگرد سکّانداری دولت تدبیر و امّید در یادداشتی کوتاه به این واقعیّت تلخ اشاره‌ای گذرا داشتم، مبنی بر اینکه عملکرد هیات دولت در همراهی و همگامی با رئیس جمهور نشان از آن دارد که غالب این کلاه‌ها برای این کَلّه‌ها گشاد است، و جز تنی چند از اعضای شناخته شده این کابینه، بقیّه با سیاست‌های روز رئیس دولت همخوانی نداشته، توان همگامی ندارند و در یک کلام انگار که بُریده‌اند و نمی‌کشند! چه، هر کس به کاری مشغول و سودایی سوا از دولت در سر دارد؛ دیدگاهی که از آن زمان تاکنون، مهر تایید بسیاری از صاحبان درد و درک را با خود به همراه داشته است. صاحب‌نظران وجود این ناهماهنگی در کابینه را از همان ابتدا به مثابه آسیبی بزرگ تلّقی و ادامه آن را در راستای ضربه زدن به منافع و مصالح کشور ارزیابی کردند. روّیه‌ای غیراصولی که نه در قالب یاری و یک‌رنگی می‌گنجد و نه در چارچوب برادری جایی برایش تصوّر توان کرد.در گذرِ این چهار سال آرام، آرام این پرسش کلیدی اَذهان بسیاری از شهروندان مسئول و کنجکاو را به خود مشغول ساخته، که چطور می‌شود رئیس جمهور، این همه فشار و هزینه و مسئولیّت را یکّه و تنها برخود روا داشته و تحمّل می‌کند، امّا زیرمجموعه وی، انگار نه انگار که وظیفه‌ای در حمایت از سیاست‌های رئیس دولت برعهده دارد. دلسوزان گفتند و نوشتند، امّا گویی گوش شنوایی برای این پیام منطقی و مشفقانه وجود نداشته است و در حلقه به هم تنیده سیاست علاقه و- به زبان دیگر- اراده‌ای برای شنیدن این آهنگ ناموزون وجود ندارد. امّا اینک که مردم فهیم این کهن سرزمین، همّت بالا و حمیّت وافر نشان داده و با قاطعیّت به ادامه راه نیمه‌رفته رای دادند و زمینه را برای تشکیل کابینه جدید در مردادماهِ پیش رو فراهم آورده است، بی‌مناسبت نمی‌بینم، بدین بهانه و با هدف دفاع از حقوق قانونی شهروندان در جایگاه احدی از امانت‌گزاران خطاب به جناب دکتر روحانی در جایگاه امانت‌دار صدّیق این مردم صبور، قانع و البّته آگاه، به‌ویژه جوانان این آینده‌سازان ایران، نکته‌ای بنیادی را یادآوری کنم، باشد که در مسیر پر نشیب و فراز آینده، همه‌مان را به‌کار آید .
جناب آقای دکتر روحانی آن‌گونه که خود دیروز نشان دادید که درد را خوب شناخته‌اید و درمان را هم، و درست و بجا و با آگاهی بر آن انگشت گذاشته و صحّه نهاده‌اید. بد نیست با هم مرور کنیم که:هنوز هم در میان اعضای کابینه و استخوان‌بندی دولتی که آن جناب ریاست و مسئولیّتش را برابر قانون اساسی بر عهده دارید، جماعت «پاشنه ورکشیده‌ها»یعنی آنان که با عزمی جزم همراهی‌تان کرده و میکنند، بسی کمتر از آنانی است که با «پاره‌کفش» تظاهر به همراهی‌تان دارند. کم نبوده و نیستند، مدیران و مسئولانی در دولت شما که شعارشان اعتدال و بعضاً اصلاحات بوده، امّا در عمل و در چرخشی ۳۶۰ درجه‌ای، ماهیّت دیگری از خود بروز داده‌اند و آن گفته‌اند که نباید و آن کرده‌اند که نشاید.
کم نبوده و نیستند از جمع «مدّعیان همراهی و همگامی» با شما و برنامه‌هایتان در ۴ سال گذشته تاکنون، که نان به نرخ روز خورده اما پشتک وارو زده‌اند و در مسیر حرکت دولت تدبیر و امّید تا آنجا که در توان داشته‌اند سنگ‌اندازی کرده و به ماموریّت نانوشته‌شان با هدف بازدارندگی برنامه‌های دولت تا آنجا پیش رفته‌اند که فریاد مردم به آسمان بلند شده است و فکر و ذکرشان نه خدمت، بلکه ایجاد نارضایتی در میان شهروندان بوده و بس!
کم نبوده و نیستند، از میان زیرمجموعه دولت آن جناب در جامه و جایگاه‌های گوناگون که بر خلاف اخلاق هم زمان چشمی به یار و دلی به دلدار، یعنی همان تفکّر منتسب به معجزه هزاره سوّم داشته و تمامی رفتار، گفتار و کردارشان تا لحظه اعلان تایید انتخابات ریاست جمهوری بر همین مدار و محور چرخیده و به‌قول معروف درحالی‌که نان و آب و اعتبارشان را از جنوب می‌گرفته‌اند، هم‌زمان به جانب‌داری از شمال تمام قد همّت می‌گماشتند. جناب آقای دکتر روحانی! موقعیّت حساس و فشارهای سنگین وارده بر شما و دولت‌تان را هم در گذشته و هم در این روزها به خوبی درک میکنیم، اما خواسته رای‌دهندگان به شما را نیز می‌دانیم، نه فقط انتظار که خواست بحقّ و قانونی مردم همانا انتخاب مسئولانی شجاع، توانا، صاحب اندیشه، متّعهد و متخصص از میان زنان و مردان وظیفه‌شناس، یک‌رنگ و مردم‌دار در کابینه جدید است. زنان و مردانی که به تعبیر آن جناب پاشنه‌وَر کشیده بوده و با تمام وجود عزم‌شان را در راه خدمت به مردم جزم کرده و همه داشته‌هایشان را به پایشان ریخته و از پرداخت هیچ هزینه مادی و معنوی در کنارتان تا رسیدن به مقصد نهایی که وفای به عهد شما با شهروندان است، دریغ نورزند. چه، این کم‌ترین خواسته و بهترین جواب به آنانی است، که با همه سیاه‌نمایی‌ها و نشان دادن درِ باغ سبز از جانبِ جریان رقیب، برنامه‌های دولت اعتدال و اصلاحات را برگزیده و با حرکت تاریخی خویش در روز ۲۹ اردیبهشت بدان مهر تایید زدند. عالی جناب! چهار سال دوّم، یک خانه‌تکانی اصولی و تمام‌عیّار در میان مدّعیان همراهی و همگامی با شما می‌طلبد. این گوی و این میدان.
