مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛نعمت بهرامی یادکوری
معلم عزیزم؛
مادرم شیره ی جانش در کامم ریخت تو شهد دانش،مادرم مراقب بود تا زمین نخورم تو تحسینم نمودی تا برخیزم.
مادرم می گفت پیش پایت راببین تو گفتی بالای سرت آسمان را بنگر.
بابا قلمم داد تو نوشتن آموختی،
بابا نام و آبم داد تو توانم دادی،
توان یادگرفتن، توان اندیشیدن.
معلم عزیزم دستم را بگیرتا پا به پای توپله های تعالی و پیشرفت را طی کنم و از افقی روشن دنیای خود را نظاره کنم.
توانم ده تا غبار جهل و نادانی را از وجود خود بزدایم.
با نور دانش بینایم کن و مرا تا کرانه های بی انتهای هستی رهنمون باش.
روزنه های دانش و بینش را به رویم بگشای تا دریابم آنچه را که باید دریابم.
دلم را با چراغ دانش و چشمم را با نور بصیرت روشن کن تا خود را بشناسم و در تلاطم امواج سهمگین دنیای پر هیاهو گم نشوم.
قطره ای ازدریای معرفت کلام *کردگار* و جرعه ای ازچسمه سار دانش *امیر کلام وبیان* در کامم ریز.
مرا با تاریخ کهن سرزمینم،با اندیشه های متعالی *حافظ، با پندهای حکیمانه سعدی، با خردورزیهای حکیم توس،با غزلهای دلربای *شهریار* شعر ایران آشنا کن.
به من بیاموز که جهان هنوز تشنه ی یافته های علمی پورسیناست،که هنوز بزرگان علم و ادب این سرزمین به احترام نام *بهمن بیگی*بر می خیزند.
تو معلمی راز دانش را می دانی.از زبان تو نور می بارد،نور علم، نور هدایت، نور رهایی از ظلمت جهل.
در مسیر آموختن مرا با خودت همراه کن.
تو آنقدر والا و باشکوهی که یک روز برای تو کم است،تو خود روشنایی روزی، تو خورشید عالم افروزی،
روز من از وجود تو روشن است.
ای مهتاب شبهای نقره ای لختی برایم بخند،
وجودم را سرشار ساز از امید.
از فردای روشن و زیبا که برایم ساخته ای بگو.
برای من امروز چیزی کم نگذار که فردای تو در گرو امروز من است.
اگر می خواهی فردایت آباد شود امروز مرا آباد ساز.
من دیروز توام و تو فردای منی.
یاریم کن تا بال وجود بگسترم و در آسمان بی انتهای دانش به پرواز در آیم.
بی گمان آنگاه مرا به سر منزل مقصود خواهی رساند که از خود بگذری و فدا سازی وجود خویش را،درود بر تو ای از خود گذشته.
دردهایت را برایم هجی کن؛
از نگرانیهایت ترانه ای سازتا با شوق کودکی همراه با ترنم آبشاران بر دل سیاه صخره ساران زخمه زنم و داد تو از بیداد زمانه بستانم و سکوت تنهایی تو را با نای کودکانه ام فریاد زنم تا قدر تو را بشناسم و بشناسانم؛
و تو را در اوج آسمان سربلندیها و عزتمندیها جای دهم.
روزت خجسته و روزگارت خرم باد
معلم عزیزم؛
مادرم شیره ی جانش در کامم ریخت تو شهد دانش،مادرم مراقب بود تا زمین نخورم تو تحسینم نمودی تا برخیزم.
مادرم می گفت پیش پایت راببین تو گفتی بالای سرت آسمان را بنگر.
بابا قلمم داد تو نوشتن آموختی،
بابا نام و آبم داد تو توانم دادی،
توان یادگرفتن، توان اندیشیدن.
معلم عزیزم دستم را بگیرتا پا به پای توپله های تعالی و پیشرفت را طی کنم و از افقی روشن دنیای خود را نظاره کنم.
توانم ده تا غبار جهل و نادانی را از وجود خود بزدایم.
با نور دانش بینایم کن و مرا تا کرانه های بی انتهای هستی رهنمون باش.
روزنه های دانش و بینش را به رویم بگشای تا دریابم آنچه را که باید دریابم.
دلم را با چراغ دانش و چشمم را با نور بصیرت روشن کن تا خود را بشناسم و در تلاطم امواج سهمگین دنیای پر هیاهو گم نشوم.
قطره ای ازدریای معرفت کلام *کردگار* و جرعه ای ازچسمه سار دانش *امیر کلام وبیان* در کامم ریز.
مرا با تاریخ کهن سرزمینم،با اندیشه های متعالی *حافظ، با پندهای حکیمانه سعدی، با خردورزیهای حکیم توس،با غزلهای دلربای *شهریار* شعر ایران آشنا کن.
به من بیاموز که جهان هنوز تشنه ی یافته های علمی پورسیناست،که هنوز بزرگان علم و ادب این سرزمین به احترام نام *بهمن بیگی*بر می خیزند.
تو معلمی راز دانش را می دانی.از زبان تو نور می بارد،نور علم، نور هدایت، نور رهایی از ظلمت جهل.
در مسیر آموختن مرا با خودت همراه کن.
تو آنقدر والا و باشکوهی که یک روز برای تو کم است،تو خود روشنایی روزی، تو خورشید عالم افروزی،
روز من از وجود تو روشن است.
ای مهتاب شبهای نقره ای لختی برایم بخند،
وجودم را سرشار ساز از امید.
از فردای روشن و زیبا که برایم ساخته ای بگو.
برای من امروز چیزی کم نگذار که فردای تو در گرو امروز من است.
اگر می خواهی فردایت آباد شود امروز مرا آباد ساز.
من دیروز توام و تو فردای منی.
یاریم کن تا بال وجود بگسترم و در آسمان بی انتهای دانش به پرواز در آیم.
بی گمان آنگاه مرا به سر منزل مقصود خواهی رساند که از خود بگذری و فدا سازی وجود خویش را،درود بر تو ای از خود گذشته.
دردهایت را برایم هجی کن؛
از نگرانیهایت ترانه ای سازتا با شوق کودکی همراه با ترنم آبشاران بر دل سیاه صخره ساران زخمه زنم و داد تو از بیداد زمانه بستانم و سکوت تنهایی تو را با نای کودکانه ام فریاد زنم تا قدر تو را بشناسم و بشناسانم؛
و تو را در اوج آسمان سربلندیها و عزتمندیها جای دهم.
روزت خجسته و روزگارت خرم باد
