تاریخ انتشار
چهارشنبه ۱۳ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۱۰:۰۹
کد مطلب : ۲۴۶۴۹۴
درد معلم
۰
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛سید یدالله نورانی‌منش
سخن از ۱۲ اردیبهشت است. روزی که مثلاً «روز معلم» خوانده می‌شود. معلمان گرامی روزتان مبارک....معلم گرامی چقدر از این تبریک و شاد باش خوشحال شدید؟ و لذت بردید؟ آیا باز هم معتقدید که علم بهتر از ثروت است؟
معلم نماد ارزش هاست، ارزش هایی که در جای جای این دیار در حال فراموشی است.نباید تجلیل از معلم و مقام او تنها به یک روز خاص تحت عنوان «روز معلم» محدود شود. باید تکریم معلم به یک فرهنگ تبدیل و توسط مسئولان خصوصاً سیستم های ارتباط جمعی و اطلاع رسانی در بطن و جان مردم و خانواده ترویج شود.. در فضای عمومی جامعه نیز ، شغل معلمی جاذبه خود را از دست داده است . نخبگان ، فرهیختگان و حتی خود معلمان ، فرزندان خود را به شغل معلمی تشویق نمی کنند . آخرین انتخاب های دانش آموزان در کنکوردانشگاهها در رشته هایی است که به ناچار به شغل معلمی منجر می شود ..کاهش انگیزه و از دست دادن روحیه مثبت،عدم مشارکت معلمان در فعالیت های آموزشی و پرورشی و احساس کاهش منزلت اجتماعی معلمان، چنان ضربه ای به پیکره نظام آموزشی خواهد زد که جبران آن غیر ممکن خواهد بود! مسئولان رده بالا،سیاستگزاران و برنامه ریزان کلان کشور باید بیش ازپیش به این موضوع عنایت داشته باشند که بی تفاوتی نسبت به آموزش و پرورش و بی مهری نسبت به رکن اساسی آن یعنی معلم به منزله انعقاد نطفه معضلاتی است که نه فقط نظام آموزشی،بلکه تمام ابعاد سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور را تهدید خواهد کرد.متأسفانه با وجودی که در حرف،مقام معلم تا به پایه « انبیاء» بالا رفته،ولی در عمل نه تنها رفتاری در خور انبیاء با او نشده،بلکه امروز معلم در چنان تنگنایی قرار گرفته که موجب سرخوردگی بخشی از دل سوزترین و آگاه ترین معلمان از محیط آموزش و پرورش شده است.در این وضعیت،معلم به جای اینکه نگران انجام وظیفه خود،یعنی انتقال علم ، تولید اندیشه ، فرهنگ و پرورش شخصیت مستقل در دانش آموزان باشد، نگران ناامنی شغلی از یک سو و تأمین آینده خود و خانواده خویش از سویی دیگر است.حل مشکلات معلمان با سخنرانی و صحبت کردن تنها درباره منزلت و مقام معلم به دست نمی آید.
در شرایطی که حقوق دریافتی ماهیانه اکثریت معلمان، زیر خط فقر است، و معلم ناگزیر برای تأمین معیشت خویش به کارهایی که در شأن معلم نیست،می پردازد، چگونه می توان سخن از عزت راند؟ معلم نبایستی برای تأمین معیشت مجبور به ورود به کارهای دیگری که در شأن معلم نیست بشود.معلم،بایستی همه روزه در فکر مطالعه و ارتقای معلومات خود باشد تا با آمادگی کامل در سر کلاس حضور یابد نه اینکه مانند اکثر معلمان کنونی مجبور باشد که در چند جا کار بکند.شرط اول احترام به معلم،تأمین یک زندگی شرافتمندانه توأم با رفاه نسبی برای او است.یک معلم واقعی،چگونه می تواند از یک سو به منظور تأمین معاش خود و خانواده خویش به مسافرکشی ،شاگردی بنگاه معاملاتی،خیاطی، آرایشگری،لیمو فروشی،موز فروشی و درس تقویتی و... بپردازد و در همان حال به فکر مطالعه و افزایش معلومات خود باشد؟
انتخاب شغل دوّم آن هم مشاغل غیرفرهنگی و متفرقه واکنش بی صدای معلمان به شرایط معیشتی آن هاست. واکنشی خاموش و ویرانگر که آثار مخرب آن به شکل رفت کیفیت آموزش هم اکنون ظاهر شده است. درآینده معلمان به موجوداتی دوزیست بدل می شوند: معلم -راننده، معلم -بنا، معلم -نجار، معلم -...، معلم -آهنگر، معلم -کشاورز و... دیگر هیچ معلمی سر دولت فریاد نخواهد کشید چرا که دیگر معلمی وجود ندارد. روز معلم برای معلمان خاموش و سرد است.غم آب و نان باعث شده تا معلم از نیازهای حیاتی خود یعنی تحقیق،پژوهش و مطالعه و به روز آوری اطلاعات محروم و دور بماند.
امروزه دانش آموزان از معلمان خود فاصله گرفته اند و نمی توان با نسل حاضر دردنیای ارتباطات سریع جهانی و عصر تکنولوژی همان دید سنتی و برخوردهای چندین سال قبل را در پیش گرفت این دانش آموزان از معلمان خود انتظارات بیشتری دارند. این مستمعین دیگر صاحب سخن خود در کلاس درس را به ذوق نمی آوردند زیرا صاحب سخنانی در پیرامون خود دارند که به مراتب از سیستم آموزشی ما جلوتر و فراگیرترند.
معلمان همواره در سخت ترین شرایط با درک درست از رورهای سخت جنگ و سازندگی همراه و میار انقلاب و نظام بوده اند و شایسته است اکنون که کشور در مسیر آرامش و رشد و بالندگی قرار گرفته است نگاهی ویژه و جهادی به مقوله معیشت و اقتصاد وسایل رفاهی حرفه معلمی داشته باشیم و این را بدانیم که پایان کار معلم،پایان کار آموزش و پرورش است.
* دانشجوی دکتری ادیان وعرفان
سخن از ۱۲ اردیبهشت است. روزی که مثلاً «روز معلم» خوانده می‌شود. معلمان گرامی روزتان مبارک....معلم گرامی چقدر از این تبریک و شاد باش خوشحال شدید؟ و لذت بردید؟ آیا باز هم معتقدید که علم بهتر از ثروت است؟
معلم نماد ارزش هاست، ارزش هایی که در جای جای این دیار در حال فراموشی است.نباید تجلیل از معلم و مقام او تنها به یک روز خاص تحت عنوان «روز معلم» محدود شود. باید تکریم معلم به یک فرهنگ تبدیل و توسط مسئولان خصوصاً سیستم های ارتباط جمعی و اطلاع رسانی در بطن و جان مردم و خانواده ترویج شود.. در فضای عمومی جامعه نیز ، شغل معلمی جاذبه خود را از دست داده است . نخبگان ، فرهیختگان و حتی خود معلمان ، فرزندان خود را به شغل معلمی تشویق نمی کنند . آخرین انتخاب های دانش آموزان در کنکوردانشگاهها در رشته هایی است که به ناچار به شغل معلمی منجر می شود ..کاهش انگیزه و از دست دادن روحیه مثبت،عدم مشارکت معلمان در فعالیت های آموزشی و پرورشی و احساس کاهش منزلت اجتماعی معلمان، چنان ضربه ای به پیکره نظام آموزشی خواهد زد که جبران آن غیر ممکن خواهد بود! مسئولان رده بالا،سیاستگزاران و برنامه ریزان کلان کشور باید بیش ازپیش به این موضوع عنایت داشته باشند که بی تفاوتی نسبت به آموزش و پرورش و بی مهری نسبت به رکن اساسی آن یعنی معلم به منزله انعقاد نطفه معضلاتی است که نه فقط نظام آموزشی،بلکه تمام ابعاد سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور را تهدید خواهد کرد.متأسفانه با وجودی که در حرف،مقام معلم تا به پایه « انبیاء» بالا رفته،ولی در عمل نه تنها رفتاری در خور انبیاء با او نشده،بلکه امروز معلم در چنان تنگنایی قرار گرفته که موجب سرخوردگی بخشی از دل سوزترین و آگاه ترین معلمان از محیط آموزش و پرورش شده است.در این وضعیت،معلم به جای اینکه نگران انجام وظیفه خود،یعنی انتقال علم ، تولید اندیشه ، فرهنگ و پرورش شخصیت مستقل در دانش آموزان باشد، نگران ناامنی شغلی از یک سو و تأمین آینده خود و خانواده خویش از سویی دیگر است.حل مشکلات معلمان با سخنرانی و صحبت کردن تنها درباره منزلت و مقام معلم به دست نمی آید.
در شرایطی که حقوق دریافتی ماهیانه اکثریت معلمان، زیر خط فقر است، و معلم ناگزیر برای تأمین معیشت خویش به کارهایی که در شأن معلم نیست،می پردازد، چگونه می توان سخن از عزت راند؟ معلم نبایستی برای تأمین معیشت مجبور به ورود به کارهای دیگری که در شأن معلم نیست بشود.معلم،بایستی همه روزه در فکر مطالعه و ارتقای معلومات خود باشد تا با آمادگی کامل در سر کلاس حضور یابد نه اینکه مانند اکثر معلمان کنونی مجبور باشد که در چند جا کار بکند.شرط اول احترام به معلم،تأمین یک زندگی شرافتمندانه توأم با رفاه نسبی برای او است.یک معلم واقعی،چگونه می تواند از یک سو به منظور تأمین معاش خود و خانواده خویش به مسافرکشی ،شاگردی بنگاه معاملاتی،خیاطی، آرایشگری،لیمو فروشی،موز فروشی و درس تقویتی و... بپردازد و در همان حال به فکر مطالعه و افزایش معلومات خود باشد؟
انتخاب شغل دوّم آن هم مشاغل غیرفرهنگی و متفرقه واکنش بی صدای معلمان به شرایط معیشتی آن هاست. واکنشی خاموش و ویرانگر که آثار مخرب آن به شکل رفت کیفیت آموزش هم اکنون ظاهر شده است. درآینده معلمان به موجوداتی دوزیست بدل می شوند: معلم -راننده، معلم -بنا، معلم -نجار، معلم -...، معلم -آهنگر، معلم -کشاورز و... دیگر هیچ معلمی سر دولت فریاد نخواهد کشید چرا که دیگر معلمی وجود ندارد. روز معلم برای معلمان خاموش و سرد است.غم آب و نان باعث شده تا معلم از نیازهای حیاتی خود یعنی تحقیق،پژوهش و مطالعه و به روز آوری اطلاعات محروم و دور بماند.
امروزه دانش آموزان از معلمان خود فاصله گرفته اند و نمی توان با نسل حاضر دردنیای ارتباطات سریع جهانی و عصر تکنولوژی همان دید سنتی و برخوردهای چندین سال قبل را در پیش گرفت این دانش آموزان از معلمان خود انتظارات بیشتری دارند. این مستمعین دیگر صاحب سخن خود در کلاس درس را به ذوق نمی آوردند زیرا صاحب سخنانی در پیرامون خود دارند که به مراتب از سیستم آموزشی ما جلوتر و فراگیرترند.
معلمان همواره در سخت ترین شرایط با درک درست از رورهای سخت جنگ و سازندگی همراه و میار انقلاب و نظام بوده اند و شایسته است اکنون که کشور در مسیر آرامش و رشد و بالندگی قرار گرفته است نگاهی ویژه و جهادی به مقوله معیشت و اقتصاد وسایل رفاهی حرفه معلمی داشته باشیم و این را بدانیم که پایان کار معلم،پایان کار آموزش و پرورش است.
* دانشجوی دکتری ادیان وعرفان
