خطری جدی در کمین جریان اصلاحات

کبنا ؛سید یدالله نورانی منش
۱- با نگاهی منصفانه به آن چه که در روزهای دعوت از آقای هاشمی برای کاندیداتوری در سال ۹۲ دنبال می کردیم، امروز می توانیم مدعی شویم بخش عمده آن انتظارات با حضور جناب آقای دکتر روحانی محقق شده است. دولت یازدهم در شرایطی سکان اداره کشور را در دست گرفت که مهم ترین مطالبه بدنه اصلاح طلب و طبقه متوسط کشور، کشیده شدن ترمز حرکت قهقرایی بود که اقتصاد ملی را با شیب زیاد به سمت پرتگاه می برد. البته در کنار این، مطالبات اصلاح طلبانه و مشخصا تغییر فضای امنیتی به فضای عادی هم در اولویت برنامه ها و اهداف اصلاح طلبان بود. اما آیا این به معنی عملکرد ایده آل و کافی دولت است؟ و به طور مشخص تر، کم توجهی دولت به چه نکاتی باعث ممکن است در ایام تبلیغات به نقطه ضعف کاندیدای جریان اصلاحات و اعتدال بدل شود؟
۲- بررسی اجمالی مباحث و مذاکرات بین جوانان اصلاح طلب و حتی اصولگرا  نشان می دهد یکی از مهمترین انتقادات به دولت در مورد پیرسالاری و عدم میدان دادن به جوانان است. ورود نیروهای تازه نفس و جوان در هر سیستم و اداره و سازمانی امری طبیعی و منطقی است و در صورت بی توجهی به مرور ان مجموعه تحلیل رفته و ناکارآمدی و تعطیلی نتیجه طبیعی آن خواهد بود.
به صورت نرمال این گردش نیروها و رشد درون سیستم همیشه در دولت ها اتفاق می افتاد. اما سال ۸۴ تا ۹۲ در طول عمر دولت های نهم و دهم برای بخش قابل توجهی از جوانان این روند طبیعی متوقف شد.. نه تنها ورود به دولت و مسئولیت ها متوقف شد که حتی جوانان بسیاری که بر اساس شایستگی وارد سیستم شدند به مرور به حاشیه رانده شده. جوانان بسیاری با عناوینی نظیر ستاره دار از تحصیل منع شدند و عده دیگری چنان عرصه را تنگ دیدند که مهاجرت را انتخاب کردند.
هشت سالی که ذکر شد یک خلا جدی برای آینده جریان اصلاحات ایجاد کرد. فرض بگیریم چند سال بعد یکایک بزرگان اصلاحات به این باور برسند که بازنشسته شوند واقعا چند مدیر نسل دومی در ابن جریان آماده و تربیت شده اند؟
اما این تمام مشکل نیست بلکه با تربیت نشدن مدیران جوان و تازه نفس اتفاق دیگری میز در شرف وقوع است که می توان کیان جریان اصلاحات را نیز با مخاطرات جدی مواجه سازد.
بر این اساس می توان به جرات گفت آینده کشور با ادامه وضع موجود برای اصلاح طلبان به هیچ عنوان روشن نیست. در صورت عدم حضور چهره هایی نظیر اقای خاتمی و خلا حضور موثر دیگر بزرگان چه چیزی از جزیان اصلاحات در ۱۰ تا ۲۰ سال دیکر باقی خواهند ماند. آیا جریان اصلاحات توانسته چنان کادرسازی کند که این خلا احساس نشود؟ آیا مدیرانی در تراز شهری، استانی و کشوری تربیت شده اند؟ اگر امروز نسل جوان اصلاح طلب نتواند وارد تصمیم سازی های حیاتی شود ١٠ سال بعد که نخبگان سیاسی اصلاح طلب یکی پس از دیگری ایام بازنشستگی و کهولت سن را می گذرانند مقدرات این جبهه باید با کدام نیروی سیاسی و مدیر میانی و ارشد به پیش برود؟
۳- به این مساله دغدغه مهم تری را هم باید اضافه کرد. فرای جوانان سیاسی و تشکیلاتی، جوانان غیر سیاسی این روزها اشتغال و ازدواج را مهمترین مشکل خود می دانند. متاسفانه به دلیل مجموعه شرایطی که جامعه کم و بیش از آن آگاه است دولت هنوز در این زمینه نتوانسته پاسخ در خوری بدهد و اتفاقا اصلی ترین دلیل نقد جدی به دولت همین حوزه معیشت و اشتغال بوده است.
در نهایت این که به نظر می رسد این بار یکی از نقاط پر بحث در انتخابات ریاست جمهوری امسال همین مساله جوانان باشد. چه جوانان در حوزه مدیریت و چه جوانان در حوزه زندگی (اشتغال و ازدواج)
متاسفانه به دلیل کم توجهی دولت در هر دو حوزه، هر کاندیدایی که با دست گذاشتن بر این موضوع به صحنه بیاید و حرف از جوانگرایی در دولت و ایجاد اشتغال برای جوانان بزند آقای روحانی را با مشکل جدی روبرو خواهد کرد. مگر اینکه جناب رئیس جمهور نیز این بار با برنامه های جدی تر برای جوانان وارد انتخابات شود.

 
*دانشجوی دکتری ادیان وعرفان