تاریخ انتشار
سه شنبه ۲۹ فروردين ۱۳۹۶ ساعت ۰۸:۵۴
کد مطلب : ۲۴۳۸۰۵
راز یک موضع صریح...دانشجوی سیاسی کیست!؟
۰
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛عبدالله نادری لردجانی*
بخش عمده جنبش های دانشجویی در ایران،همواره یک جریان متدین و انقلابی بوده است که سه عنصر استکبار ستیزی،مطالبه گری و آرمانخواهی از اصول لایتغیر این جنبش ها بوده است:کمااینکه همین دانشجویان بعنوان تاثیر گذار ترین قشر در جامعه،نقش آفرینی های قابل توجهی داشته و این مسئله را میتوان در فهوای جمله شهید بهشتی که فرمودند:"دانشجو مؤذن جامعه است،اگر خواب بماند نماز امت قضا میشود"به خوبی درک کرد.
حضور همه جانبه جنبش های دانشجویی در پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری امام(رض)،تسخیر لانه جاسوسی (که به تعبیر امام انقلاب دوم نیز لقب گرفته)،رشادت های جانانه در هشت سال دفاع مقدس،تنها نمونه ای از افتخارات جنبش دانشجویی در عمر بابرکت نظام مقدس جمهوری اسلامی است.
پس از دفاع مقدس وبا قدرت یافتن جنبش های دانشجویی،رکود بی سابقه ای بر فعالیت های دانشجویی مستولی شد. جریاناتی خاص و در اقلیت با تکیه بر مبانی انحصار طلبانه به دنبال ایجاد انحراف در ارزش ها و اهداف جنبش های دانشجویی،موجبات ایجاد جوی ناآرام و سیاست زده در دانشگاهها را فراهم کردند.
جریاناتی که در در گذشته نه چندان دور معتقد بودند که دانشجو نباید سیاسی باشد و فضایی عاری از هرگونه فعالیت های سیاسی را برای دانشگاه ترسیم کردند.
مرحوم هاشمی وقتی به ریاست جمهوری رسید، با این شعار که «من خودم به اندازه کافی سیاسی هستم و نیازی نیست کابینه دولت من سیاسی باشد» پیامی مبنی بر محدودیت فعالیت های سیاسی درون جامعه را به اقشار مختلف، من جمله جنبش های دانشجویی گوشزد کرد.
واین سرآغازی بود بر رکود و یکجانبه گرایی در سپهر سیاسی کشور در آن روزها و همواره جنبش های دانشجویی اصیل و انقلابی که در جهت پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی در تلاش بودند با مخالفت ها و محدودیت های فروانی مواجه می شدند.
چنین نگرشی انحراف دفتر تحکیم وحدت و گرفتارشدن آنها در دامان لیبرال ها و نهضت آزادی،سرخوردگی دانشجویان مطلبه گر انقلابی و نفوذ لیبرال ها در بدنه دانشگاهها را در پی داشت
که نهایتا منجر به سخنرانی صریح مقام معظم رهبری در ۱۲ آبان ۱۳۷۲ در جمع نخبگان شد که فرمودند؛ «بنده دلم مى‌خواهد این جوانان ما،شما دانشجویان؛ چه دختر، چه پسر و حتّى دانش‌آموزان مدارس روى این ریزترین پدیده‌هاى سیاسى دنیا فکر کنید و تحلیل بدهید. گیرم که تحلیلى هم بدهید که خلاف واقع باشد؛ باشد! خدا لعنت کند آن دستهایى را که تلاش کرده‌اند و مى‌کنند که قشر جوان و دانشگاه ما را غیر سیاسى کنند.کشورى که جوانانش سیاسى نباشند، اصلاً توى باغ مسائل سیاسى نیستند، مسائل سیاسى دنیا را نمى‌فهمند، جریانهاى سیاسى دنیا را نمى‌فهمند و تحلیل درست ندارند. مگر چنین کشورى مى‌تواند بر دوش مردم، حکومت و حرکت و مبارزه و جهاد کند؟! بله؛ اگر حکومت استبدادى باشد، مى‌شود. حکومتهاى مستبد دنیا، صرفه‌شان به این است که مردم سیاسى نباشند؛ مردم درک و تحلیل و شعور سیاسى نداشته باشند. اما حکومتى که مى‌خواهد به دست مردم کارهاى بزرگ را انجام دهد؛ نظام را مى‌خواهد با قدرت بى‌پایان مردم به سر منزل مقصود برساند و مردم را همه چیز نظام مى‌داند، مگر مردمش بخصوص جوانان، و بالاخص جوانانِ دانشجویش مى‌توانند غیر سیاسى باشند؟! مگر مى‌شود؟! عالِمترین عالِم‌ها و دانشمندترین دانشمندها را هم، اگر مغز و فهم سیاسى نداشته باشند، دشمن با یک آبنبات تُرش مى‌تواند به آن طرف ببرد؛ مجذوب خودش کند، و در جهت اهداف خودش قرار دهد! این نکات ریز را، باید جوانان ما درک کنند» مهر بطلانی بود بر همه این تئوری ها.
امروزه نیز عده ای از مسئولین دانشگاهها همراهان تفکر رخوت دانشگاه و دوری دانشجو از سیاست بوده که البته این قبیل تفکرات نشات گرفته از سیاست زدگی،حفظ قدرت و ریاست طلبی بعضی مسئولین می باشد.چراکه تئوری پردازان جدایی دانشگاه از سیاست نیز به خوبی فهمیده اند که دچار اشتباهی استراتژیک شده و امروزه در پارادوکس های گوناگون درپی تصحیح ایده های خود میباشند.
اندیشه غلط دیگری در عرصه سیاسی بودن دانشجو وجود دارد بطوریکه برخی دانشجوی سیاسی فاقد تحلیل وبینش را می خواهند تا وسیله شود برای رسیدن به اهداف شومشان که بعضا هم در مغایرت با منافع ملی میباشد.مع الاسف که امروزه عده ای از دانشجویان نیز در زمین چنین جریانات قدرت طلبی بازی کرده وپازل آنها را کامل میکنند.ولکن این نظریه مردود است که چون فلان دولت یا فلان نماینده مجلس موافق تفکر و رویکردیست،دانشگاه نیز باید همانگونه که آنها میخواهند مدیریت گردد و منتقدان را با توهین و محدودیت به انزوا بکشانند.چراکه دانشگاه محل تضارب آرا و شبهه زدایی است.
نظریه صحیح در بحث سیاسی بودن دانشجو و دانشگاه همانیست که مقام معظم رهبری فرمودند یعنی دانشجوی اهل بینش و تحلیل سیاسی که وابسته به هیچ جریان سیاسی نبوده و در جهت پیشبرد انقلاب اسلامی در دانشگاه تلاش میکند.
چراکه فقدان تحلیلگری ضربات و انحرافات سهمگینی را به دین و انقلاب وارد کرده است.
امید است مسئولین محترم با نگاه واقع بینانه به جایگاه جنبش های دانشجویی،برای ارتقاء سطح بینش و تحلیل دانشجویان اهتمام کامل بورزند.
*مسئول قرارگاه دانشجویی شهید آقایی وندای شهرستان گچساران
بخش عمده جنبش های دانشجویی در ایران،همواره یک جریان متدین و انقلابی بوده است که سه عنصر استکبار ستیزی،مطالبه گری و آرمانخواهی از اصول لایتغیر این جنبش ها بوده است:کمااینکه همین دانشجویان بعنوان تاثیر گذار ترین قشر در جامعه،نقش آفرینی های قابل توجهی داشته و این مسئله را میتوان در فهوای جمله شهید بهشتی که فرمودند:"دانشجو مؤذن جامعه است،اگر خواب بماند نماز امت قضا میشود"به خوبی درک کرد.
حضور همه جانبه جنبش های دانشجویی در پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری امام(رض)،تسخیر لانه جاسوسی (که به تعبیر امام انقلاب دوم نیز لقب گرفته)،رشادت های جانانه در هشت سال دفاع مقدس،تنها نمونه ای از افتخارات جنبش دانشجویی در عمر بابرکت نظام مقدس جمهوری اسلامی است.
پس از دفاع مقدس وبا قدرت یافتن جنبش های دانشجویی،رکود بی سابقه ای بر فعالیت های دانشجویی مستولی شد. جریاناتی خاص و در اقلیت با تکیه بر مبانی انحصار طلبانه به دنبال ایجاد انحراف در ارزش ها و اهداف جنبش های دانشجویی،موجبات ایجاد جوی ناآرام و سیاست زده در دانشگاهها را فراهم کردند.
جریاناتی که در در گذشته نه چندان دور معتقد بودند که دانشجو نباید سیاسی باشد و فضایی عاری از هرگونه فعالیت های سیاسی را برای دانشگاه ترسیم کردند.
مرحوم هاشمی وقتی به ریاست جمهوری رسید، با این شعار که «من خودم به اندازه کافی سیاسی هستم و نیازی نیست کابینه دولت من سیاسی باشد» پیامی مبنی بر محدودیت فعالیت های سیاسی درون جامعه را به اقشار مختلف، من جمله جنبش های دانشجویی گوشزد کرد.
واین سرآغازی بود بر رکود و یکجانبه گرایی در سپهر سیاسی کشور در آن روزها و همواره جنبش های دانشجویی اصیل و انقلابی که در جهت پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی در تلاش بودند با مخالفت ها و محدودیت های فروانی مواجه می شدند.
چنین نگرشی انحراف دفتر تحکیم وحدت و گرفتارشدن آنها در دامان لیبرال ها و نهضت آزادی،سرخوردگی دانشجویان مطلبه گر انقلابی و نفوذ لیبرال ها در بدنه دانشگاهها را در پی داشت
که نهایتا منجر به سخنرانی صریح مقام معظم رهبری در ۱۲ آبان ۱۳۷۲ در جمع نخبگان شد که فرمودند؛ «بنده دلم مى‌خواهد این جوانان ما،شما دانشجویان؛ چه دختر، چه پسر و حتّى دانش‌آموزان مدارس روى این ریزترین پدیده‌هاى سیاسى دنیا فکر کنید و تحلیل بدهید. گیرم که تحلیلى هم بدهید که خلاف واقع باشد؛ باشد! خدا لعنت کند آن دستهایى را که تلاش کرده‌اند و مى‌کنند که قشر جوان و دانشگاه ما را غیر سیاسى کنند.کشورى که جوانانش سیاسى نباشند، اصلاً توى باغ مسائل سیاسى نیستند، مسائل سیاسى دنیا را نمى‌فهمند، جریانهاى سیاسى دنیا را نمى‌فهمند و تحلیل درست ندارند. مگر چنین کشورى مى‌تواند بر دوش مردم، حکومت و حرکت و مبارزه و جهاد کند؟! بله؛ اگر حکومت استبدادى باشد، مى‌شود. حکومتهاى مستبد دنیا، صرفه‌شان به این است که مردم سیاسى نباشند؛ مردم درک و تحلیل و شعور سیاسى نداشته باشند. اما حکومتى که مى‌خواهد به دست مردم کارهاى بزرگ را انجام دهد؛ نظام را مى‌خواهد با قدرت بى‌پایان مردم به سر منزل مقصود برساند و مردم را همه چیز نظام مى‌داند، مگر مردمش بخصوص جوانان، و بالاخص جوانانِ دانشجویش مى‌توانند غیر سیاسى باشند؟! مگر مى‌شود؟! عالِمترین عالِم‌ها و دانشمندترین دانشمندها را هم، اگر مغز و فهم سیاسى نداشته باشند، دشمن با یک آبنبات تُرش مى‌تواند به آن طرف ببرد؛ مجذوب خودش کند، و در جهت اهداف خودش قرار دهد! این نکات ریز را، باید جوانان ما درک کنند» مهر بطلانی بود بر همه این تئوری ها.
امروزه نیز عده ای از مسئولین دانشگاهها همراهان تفکر رخوت دانشگاه و دوری دانشجو از سیاست بوده که البته این قبیل تفکرات نشات گرفته از سیاست زدگی،حفظ قدرت و ریاست طلبی بعضی مسئولین می باشد.چراکه تئوری پردازان جدایی دانشگاه از سیاست نیز به خوبی فهمیده اند که دچار اشتباهی استراتژیک شده و امروزه در پارادوکس های گوناگون درپی تصحیح ایده های خود میباشند.
اندیشه غلط دیگری در عرصه سیاسی بودن دانشجو وجود دارد بطوریکه برخی دانشجوی سیاسی فاقد تحلیل وبینش را می خواهند تا وسیله شود برای رسیدن به اهداف شومشان که بعضا هم در مغایرت با منافع ملی میباشد.مع الاسف که امروزه عده ای از دانشجویان نیز در زمین چنین جریانات قدرت طلبی بازی کرده وپازل آنها را کامل میکنند.ولکن این نظریه مردود است که چون فلان دولت یا فلان نماینده مجلس موافق تفکر و رویکردیست،دانشگاه نیز باید همانگونه که آنها میخواهند مدیریت گردد و منتقدان را با توهین و محدودیت به انزوا بکشانند.چراکه دانشگاه محل تضارب آرا و شبهه زدایی است.
نظریه صحیح در بحث سیاسی بودن دانشجو و دانشگاه همانیست که مقام معظم رهبری فرمودند یعنی دانشجوی اهل بینش و تحلیل سیاسی که وابسته به هیچ جریان سیاسی نبوده و در جهت پیشبرد انقلاب اسلامی در دانشگاه تلاش میکند.
چراکه فقدان تحلیلگری ضربات و انحرافات سهمگینی را به دین و انقلاب وارد کرده است.
امید است مسئولین محترم با نگاه واقع بینانه به جایگاه جنبش های دانشجویی،برای ارتقاء سطح بینش و تحلیل دانشجویان اهتمام کامل بورزند.
*مسئول قرارگاه دانشجویی شهید آقایی وندای شهرستان گچساران
