تاریخ انتشار
سه شنبه ۸ فروردين ۱۳۹۶ ساعت ۱۱:۳۴
کد مطلب : ۲۴۰۴۰۱
شوراها و نهضت ثبت‌نام در کهگیلویه‌وبویراحمد
۰
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛ایرج اقبال‌فر
یکی از معضلات فرهنگی ما در تقلید از دیگران است. یک نفر در یک شغلی موفق میشود،همه به آن شغل هجوم می آورند.
نمونه اش همین کبابی هاست.هر روز مثل قارچ اطراف شهر،یک کبابی سبز میشود.اینقدر هم ادامه میدهند تا همه از حیث انتفاع خارج شوند.
یا تاکسی…..اینقدر تاکسی و آژانس و تاکسی بی سیم آمده،که دیگر جائی برای رانندگی ندارند.
دکه ها هم شکل دیگری از این تقلیدهای بی حد و حصر اند.
این تقلیدها در نوع رفتار سیاسی ما هم رسوخ کرده.در شیوه نگارش و همین طور موضع گیری ها.
یک وقتی،نوشتن مقالات سیاسی و اجتماعی مد شده بود…فقط دنبال سوژه بودند.با ادبیاتی گاه نازل.
الان هم،اعلام کاندیداتوری نوعی پرستیژ سیاسی و اجتماعی شده است و البته ایلی و طایفه ای.
بیش از ۹۰ نفر از ساکنین این شهر،ثبت نام کردند
یعنی به ازای هر ۴۰۰ نفر یا کمتر افراد واجد شرایط رأی، یک کاندیدا...
در کنار این ثبت نام‌ها، القاب و عناوین جدیدی هم خلق می‌شوند.
از نویسنده و پژوهشگر گرفته تا عضو سازمان مردم نهاد و فعال رسانه ای.البته ما به مصادره این القاب عادت کرده ایم.سالهاست که به همه چیز،چوب حراج زده ایم.
هرکس حق دارد خود را در معرض رای مردم قرار دهد.هر شخص و هر اندیشه ای،محق است که خود را با رای مردم محک بزند.
اما این روندی که بر شهر و حتی استان ما سایه افکن شده است، خیلی شایسته و برازنده قامت فرهنگی ما نیست.
قشون کشی موقع ثبت نام. لبخندهای تصنعی و قیافه های گاه عجیب.یکی با اسب می آید و دیگری با لباس محلی.یکی….و یکی……
یعنی واقعا،شهر ما اینهمه مدیر توانمند دارد؟خیلی خوب است اگر ما در وجودمان یک توانائی ای را احساس کردیم،خودمان را به رای مردم عرضه بداریم.اما دلیلی نمیشود که اگر چند نفری،ما را تحویل گرفتند،یک مرتبه اعتماد به نفسمان گل کند و احساس تکلیف کنیم.طرف مدیر یک گروه مجازی است،چند مطلب کپی کرده است و اعضا گروه چندباری تشویقش کرده اند،به اصرار دوستان سیاسی وارد عرصه میشود. یا بنده خدا کاسب است و تازه روی غلطک افتاده است و کاروبارش گرفته است، باز احساس تکلیف کرده است.
البته حساب افراد توانمندی که در این عرصه ها حرفی برای گفتن دارند،از دیگران جداست.
امااین حجم از افراد که برخی هاشان،خود را مکلف به حضور در صحنه میدانند و برخی هم به اصرار دوستانشان آمده اند، ناخودآگاه ذهنمان را می‌برد سمت همان کبابی ها و رشد قارچ گونه.
این تب شوراها هم میخوابد. حالا تب دیگر چه خواهد بود؟خدا می‌داند.
یکی از معضلات فرهنگی ما در تقلید از دیگران است. یک نفر در یک شغلی موفق میشود،همه به آن شغل هجوم می آورند.
نمونه اش همین کبابی هاست.هر روز مثل قارچ اطراف شهر،یک کبابی سبز میشود.اینقدر هم ادامه میدهند تا همه از حیث انتفاع خارج شوند.
یا تاکسی…..اینقدر تاکسی و آژانس و تاکسی بی سیم آمده،که دیگر جائی برای رانندگی ندارند.
دکه ها هم شکل دیگری از این تقلیدهای بی حد و حصر اند.
این تقلیدها در نوع رفتار سیاسی ما هم رسوخ کرده.در شیوه نگارش و همین طور موضع گیری ها.
یک وقتی،نوشتن مقالات سیاسی و اجتماعی مد شده بود…فقط دنبال سوژه بودند.با ادبیاتی گاه نازل.
الان هم،اعلام کاندیداتوری نوعی پرستیژ سیاسی و اجتماعی شده است و البته ایلی و طایفه ای.
بیش از ۹۰ نفر از ساکنین این شهر،ثبت نام کردند
یعنی به ازای هر ۴۰۰ نفر یا کمتر افراد واجد شرایط رأی، یک کاندیدا...
در کنار این ثبت نام‌ها، القاب و عناوین جدیدی هم خلق می‌شوند.
از نویسنده و پژوهشگر گرفته تا عضو سازمان مردم نهاد و فعال رسانه ای.البته ما به مصادره این القاب عادت کرده ایم.سالهاست که به همه چیز،چوب حراج زده ایم.
هرکس حق دارد خود را در معرض رای مردم قرار دهد.هر شخص و هر اندیشه ای،محق است که خود را با رای مردم محک بزند.
اما این روندی که بر شهر و حتی استان ما سایه افکن شده است، خیلی شایسته و برازنده قامت فرهنگی ما نیست.
قشون کشی موقع ثبت نام. لبخندهای تصنعی و قیافه های گاه عجیب.یکی با اسب می آید و دیگری با لباس محلی.یکی….و یکی……
یعنی واقعا،شهر ما اینهمه مدیر توانمند دارد؟خیلی خوب است اگر ما در وجودمان یک توانائی ای را احساس کردیم،خودمان را به رای مردم عرضه بداریم.اما دلیلی نمیشود که اگر چند نفری،ما را تحویل گرفتند،یک مرتبه اعتماد به نفسمان گل کند و احساس تکلیف کنیم.طرف مدیر یک گروه مجازی است،چند مطلب کپی کرده است و اعضا گروه چندباری تشویقش کرده اند،به اصرار دوستان سیاسی وارد عرصه میشود. یا بنده خدا کاسب است و تازه روی غلطک افتاده است و کاروبارش گرفته است، باز احساس تکلیف کرده است.
البته حساب افراد توانمندی که در این عرصه ها حرفی برای گفتن دارند،از دیگران جداست.
امااین حجم از افراد که برخی هاشان،خود را مکلف به حضور در صحنه میدانند و برخی هم به اصرار دوستانشان آمده اند، ناخودآگاه ذهنمان را می‌برد سمت همان کبابی ها و رشد قارچ گونه.
این تب شوراها هم میخوابد. حالا تب دیگر چه خواهد بود؟خدا می‌داند.
