تاریخ انتشار
يکشنبه ۲۲ اسفند ۱۳۹۵ ساعت ۱۱:۰۵
کد مطلب : ۲۳۶۴۳۸
«خادمی» در مسیر واقعی سیاستهای دولت تدبیر و امید
۰
کبنا ؛تاج‌امیری
دراین روزهای پایان سال وقتی رسانه‌ها، سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی استان را ورق می زنیم بجای اینکه به هموطنان نوید سال جدید را دهند برای انتخابات ۹۶ صف آرایی کرده اند. البته این اقتضای استان ماست که شش ماه پیش‌تر به پیشواز انتخابات ها برویم. علیرغم اینکه انتظار می رود مدیران کارکرد دور اول دولت را تجمیع و یکی پس از دیگری به سمع عموم برسانند، گویا منتقدین و مغرضان پیش دستی کردند و گوی سبقت را از دولتمردان تدبیر و امید ربودند.
برخی منتقدین از مدیریت ارشد استان برای اجرای بهتر سیاستهای دولت در نشست های مشورتی خواستار یک سری اصلاحات مدیریتی هستند و این کاری نیک و پسندیده است و برخی دیگر پا را فراتر گذاشته و همسوی با مغرضان، شخص استاندار را نشانه گرفته اند؛ دقیقا در زمانی که استاندار و مجموعه تیم مدیریتیش می بایست زمینه استان را برای دو انتخابات مهم و همین طور مسافران و گردشگران نوروزی مهیا کنند. بر نگاه مخالفین و مغرضان کسی خرده نمی گیرد و گلایه ای هم نیست؛ نیش عقرب نه از ره کین است؛ اقتضای طبیعتش این است. اما اینکه چرا تعدادی از همراهان دولت در این موقعیت حساس زمانی، شخص استاندار را هدف گرفته اند، خارج از دو حالت نیست: یا بر اثر فشارهای بیرونی در مارتن سیاست نفس بریدند؛ یا هم اینکه در معادلات سیاسی استان سهمی را برای خود ترسیم اما ناکام مانده اند.
اگر بخواهیم تحلیلی بر عملکرد و کارآیی مدیریت ارشد استان در طول این سه سال و نیم داشته باشیم، ابتدا باید گریزی به روند شکل گیری دولت بزنیم و در ادامه ببینیم رییس جمهور و هیات دولت از مدیران ارشد استانها چه برنامه هایی را خواستارند و چه توقعاتی را انتظار می کشند؟
پس از اتفاقات سال ۸۸ و تنگ نمودن عرصه بر فعالیتهای اصلاح طلبان و نارضایتی مردم از ناکارامدی دولت وقت، هم اصلاح طلبان و هم اصولگرایان معتدل نگران روند ادامه مدیریت کشور بودند و بر حسب تعهد و تکلیفی که نسبت به نظام، انقلاب و اهداف انقلاب داشته اند به میان مردم آمده اند و مردم هم به آمدنشان چراغ سبز نشان داده اند. این ورود ابتدا با دو طیف اصلاح طلبان و اصولگرایان معتدل شکل گرفت که بعدا بخشی از بدنه اصلاح طلبان موسوم به اصلاح طلبان معتدل با درک وضع موجود و برخی مصالح و ملاحظات به اصولگراهای معتدل نزدیک شدند و در واقع ساختار اولیه دولت فعلی را با اولویت قانونگرایی، عقلانیت، اخلاق مداری، تعامل با دنیا، رفا و معیشت مردم پایه ریزی کردند. اگر به این شعارها دقت کنیم، می¬بینیم که ، سیاست های اصلاح طلبان واقعی یعنی آزادی بیان و اندیشه، فضای باز سیاسی در جامعه و دانشگاه، نقد حاکمیت، پاسخگو بودن همه ارکان نظام به مردم، حقوق شهروندی، اصلاح برخی ساختارها در بدنه نظام، گفتگوی تمدنها و ... به درستی در طرح اولیه برنامه های دولت فعلی گنجانده نشد؛ گرچه ممکن است از برنامه های بلند مدت دولت تدبیر و امید باشند، اما اولویت دار نیستند. تیم نزدیک به رئیس جمهور اعم از معاونین و مشاورین بجای اینکه ساختار سیاسی داخلی را تقویت کنند بیشتر به فکر توسعه مسائل اقتصادی کشورند.
اما اصلاح طلبان واقعی که مصلحت کمتر چاشنی برنامه هایشان بود و بعد از یک وقفه هشت ساله دوباره از حمایت مردمی خوبی برخوردار شدند مصمم و پایبند به ادامه راه اصلاحات دوره خاتمی بودند که بعدها با محوریت آقای دکتر عارف در آستانه انتخابات ۹۲ اعلام موجودیت کردند. هرچه به روز برگزاری انتخابات نزدیکتر می شد، با تخریب چهره های شاخص اصلاح طلبان، دوقطبی کردن انتخابات در این جریان و تعدد کاندیداها برای پراکندگی آرا (تاکتیکی که نظیرش را در انتخابات مجلس شورای اسلامی شهرستانهای بویراحمد و دنا پیاده نمودند اما ناکام ماند)، ادامه روند انتخابات برای اصلاح طلبان خوشایند نبود و اصلاح طلبان واقعی از همان ابتدا با تصمیم تاریخی دکتر عارف و تشکیل ائتلاف، بخشی ار خواسته های خود را بر زمین گذاشته اند و از اینجا به بعد بیشتر دنبال نتیجه بودند تا تحمیل برنامه های خود.
لذا چون اصلاح طلبان در دو مرحله یکی در زمان کناره‌گیری دکتر عارف و دیگری در هنگام طرح برنامه های دولت فعلی از بخشی مطالبات خود فاکتور گرفتند، تا مبادا سرنوشت انتخابات به شکل دیگری رقم خورد، طبیعی است تا پایان این دولت برنامه های اصلاح طلبان کمال و تمام اجرا نخواهد شد.
با این اوصاف آیا انتظاری که اصلاح طلبان واقعی از دولت فعلی و به تبع آن از استانداران دارند، خواسته‌ای معقول است؟
دولت تدبیر و امید متناسب با اولویت ها و برنامه هایش در چینش استانداران و مدیران عمدتا از همان نیروهای اصلاح طلب موسوم به معتدل استفاده نمود. اگر بخواهیم استاندار جناب آقای دکتر خادمی را در این طیف بندی ها جای دهیم، گفتمان و مشی ایشان به همین طیف نزدیکتر است. چنین شخصی پس نمی تواند جوابگوی خواسته همه اصلاح طلبان باشد. ایشان با درک و شناختی که از استان داشتند در همان ابتدا زمینه استقرار مدیران دولت فعلی را در استان فراهم نمودند و بعد مجری برنامه های دولت شدند. به ضرس قاطع می گویم اگر برخی خصلتهای فردی استاندار نبود شاید هنوز درگیر کشمکش های سیاسی داخلی در استان می بودیم؛ مشابه آن چیزی که در دور دوم دولت احمدی نژاد در استان ما اتفاق افتاد که در نهایت منجر به پرتاب بشقاب و محتویات آن به یکدیگر شد.
ایشان در آغاز با تواضع و رئوفتی که در ذاتشان نهفته هست، فضای ملتهب و ناآرام استان کهگیلویه و بویراحمد را با تعامل همه جانبه به آرامش و امید سوق داد و توانست با توانمندی و تجربه برنامه چهارساله استان را تدوین و همه امکانات و نیروها را بدون پرداختن به حواشی برای ارتقای شاخص های استانی بسیج کنند و هیچ گاه به دنبال مسائل حاشیه ای و عامه پسند نبودند. علیرغم شرایط بد مالی دولت و باتلاق خلق شده در دولت گذشته جذب اعتبارت ملی و استانی کم سابقه بود. حاکمیت روح قانون، اعتقاد به کار علمی و کارشناسی، داشتنن روحیه نقد پذیری از خصلت های بارز ایشان در جلسات می باشد. به قول دکتر روحانی برخی آلزایمر سیاسی گرفتند که برخورد تند و خشن برخی استانداران گذشته با مردم و مدیران را خیلی زود فراموش کردند. مشورت و هم اندیشی با نمایندگان مردم در مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی برا ی هم افزایی و کمک به توسعه استان و دهها ویژگی ممتاز دیگر...
اما اینکه هنوز برخی مطالبات مردم زمین مانده، متوجه شخص استاندار کهگیلویه و بویراحمد نیست؛ بلکه متوجه برخی مدیرانی است که هرگونه ناکارآمدی در حوزه مدیریت خود را با کمبود اعتبارات گره می زنند. متوجه مدیرانی می‌شود که دچار روزمره گی‌اند و خلاقیت و ابتکار عمل در برنامه هایشان مفهومی ندارد یا مدیری که برای جلب توجه مخالفین که مبادا روزی او را مورد بازخواست قرار دهند مسیر خود را با آنان هماهنگ کرده و برنامه های دولت اصلا برای او اهمیت ندارد. همین طور متوجه مدیری می‌شود که از فرصت ثبات مدیریتی حاکم بر استان و اخلاق استاندار سوءاستفاده می کند و برصندلی خود جا خوش کرده و گوشش بدهکار مردم نیست.
بخشی دیگر از مطالبات برزمین مانده ریشه در جریانهای فکری حامی دولت و احزاب فصلی دارد که نتوانسته اند فکر و برنامه تولید کنند و مطالبه گر خوبی برای مردم باشند. چون برخاسته از بطن مردم نیستند در انتخابات‌ها می وزند با دریافت سهم خود سکوت و با پایان عمر دولتها افول می کنند.
آنچه از استاندار انتظار می رفت؛ تعامل، آرامش، فراهم کردن بستر کار و حرکت در مسیر برنامه های دولت تدبیر و امید بود که حاصل شد. نباید کاستی های خود و برخی مدیران فرصت طلب را متوجه شخص استاندار نمود. بیش از این هوشیار باید بود بویژه در آستانه انتخابات ۹۶ در دام تخریب های سازمان‌دهی شده نیافتیم و اگر هم نقصانی وجود دارد در این فرصت باقیمانده می توان خیرخواهانه و واقع بینانه راهکار داد. در این چند روز منتهی به انتخابات، همدلی ها و همفکری ها بیشتر شود، به دولت و مدیریت ارشد استان کمک کنیم تا انشاله شرایط از آنچه هست بهتر شود. درست است در دور دوازدهم انتخابات ریاست جمهوری، آقای روحانی رقیب موجه ای ندارد اما همچنان باید امید و نشاط را به جامعه تزریق کرد تا با پشتوانه همین مردم یکبار دیگر در اردیبهشت ۹۶ حماسه دیگر خلق گردد تا کور شود هر آنکه نتواند دید.
دراین روزهای پایان سال وقتی رسانه‌ها، سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی استان را ورق می زنیم بجای اینکه به هموطنان نوید سال جدید را دهند برای انتخابات ۹۶ صف آرایی کرده اند. البته این اقتضای استان ماست که شش ماه پیش‌تر به پیشواز انتخابات ها برویم. علیرغم اینکه انتظار می رود مدیران کارکرد دور اول دولت را تجمیع و یکی پس از دیگری به سمع عموم برسانند، گویا منتقدین و مغرضان پیش دستی کردند و گوی سبقت را از دولتمردان تدبیر و امید ربودند.
برخی منتقدین از مدیریت ارشد استان برای اجرای بهتر سیاستهای دولت در نشست های مشورتی خواستار یک سری اصلاحات مدیریتی هستند و این کاری نیک و پسندیده است و برخی دیگر پا را فراتر گذاشته و همسوی با مغرضان، شخص استاندار را نشانه گرفته اند؛ دقیقا در زمانی که استاندار و مجموعه تیم مدیریتیش می بایست زمینه استان را برای دو انتخابات مهم و همین طور مسافران و گردشگران نوروزی مهیا کنند. بر نگاه مخالفین و مغرضان کسی خرده نمی گیرد و گلایه ای هم نیست؛ نیش عقرب نه از ره کین است؛ اقتضای طبیعتش این است. اما اینکه چرا تعدادی از همراهان دولت در این موقعیت حساس زمانی، شخص استاندار را هدف گرفته اند، خارج از دو حالت نیست: یا بر اثر فشارهای بیرونی در مارتن سیاست نفس بریدند؛ یا هم اینکه در معادلات سیاسی استان سهمی را برای خود ترسیم اما ناکام مانده اند.
اگر بخواهیم تحلیلی بر عملکرد و کارآیی مدیریت ارشد استان در طول این سه سال و نیم داشته باشیم، ابتدا باید گریزی به روند شکل گیری دولت بزنیم و در ادامه ببینیم رییس جمهور و هیات دولت از مدیران ارشد استانها چه برنامه هایی را خواستارند و چه توقعاتی را انتظار می کشند؟
پس از اتفاقات سال ۸۸ و تنگ نمودن عرصه بر فعالیتهای اصلاح طلبان و نارضایتی مردم از ناکارامدی دولت وقت، هم اصلاح طلبان و هم اصولگرایان معتدل نگران روند ادامه مدیریت کشور بودند و بر حسب تعهد و تکلیفی که نسبت به نظام، انقلاب و اهداف انقلاب داشته اند به میان مردم آمده اند و مردم هم به آمدنشان چراغ سبز نشان داده اند. این ورود ابتدا با دو طیف اصلاح طلبان و اصولگرایان معتدل شکل گرفت که بعدا بخشی از بدنه اصلاح طلبان موسوم به اصلاح طلبان معتدل با درک وضع موجود و برخی مصالح و ملاحظات به اصولگراهای معتدل نزدیک شدند و در واقع ساختار اولیه دولت فعلی را با اولویت قانونگرایی، عقلانیت، اخلاق مداری، تعامل با دنیا، رفا و معیشت مردم پایه ریزی کردند. اگر به این شعارها دقت کنیم، می¬بینیم که ، سیاست های اصلاح طلبان واقعی یعنی آزادی بیان و اندیشه، فضای باز سیاسی در جامعه و دانشگاه، نقد حاکمیت، پاسخگو بودن همه ارکان نظام به مردم، حقوق شهروندی، اصلاح برخی ساختارها در بدنه نظام، گفتگوی تمدنها و ... به درستی در طرح اولیه برنامه های دولت فعلی گنجانده نشد؛ گرچه ممکن است از برنامه های بلند مدت دولت تدبیر و امید باشند، اما اولویت دار نیستند. تیم نزدیک به رئیس جمهور اعم از معاونین و مشاورین بجای اینکه ساختار سیاسی داخلی را تقویت کنند بیشتر به فکر توسعه مسائل اقتصادی کشورند.
اما اصلاح طلبان واقعی که مصلحت کمتر چاشنی برنامه هایشان بود و بعد از یک وقفه هشت ساله دوباره از حمایت مردمی خوبی برخوردار شدند مصمم و پایبند به ادامه راه اصلاحات دوره خاتمی بودند که بعدها با محوریت آقای دکتر عارف در آستانه انتخابات ۹۲ اعلام موجودیت کردند. هرچه به روز برگزاری انتخابات نزدیکتر می شد، با تخریب چهره های شاخص اصلاح طلبان، دوقطبی کردن انتخابات در این جریان و تعدد کاندیداها برای پراکندگی آرا (تاکتیکی که نظیرش را در انتخابات مجلس شورای اسلامی شهرستانهای بویراحمد و دنا پیاده نمودند اما ناکام ماند)، ادامه روند انتخابات برای اصلاح طلبان خوشایند نبود و اصلاح طلبان واقعی از همان ابتدا با تصمیم تاریخی دکتر عارف و تشکیل ائتلاف، بخشی ار خواسته های خود را بر زمین گذاشته اند و از اینجا به بعد بیشتر دنبال نتیجه بودند تا تحمیل برنامه های خود.
لذا چون اصلاح طلبان در دو مرحله یکی در زمان کناره‌گیری دکتر عارف و دیگری در هنگام طرح برنامه های دولت فعلی از بخشی مطالبات خود فاکتور گرفتند، تا مبادا سرنوشت انتخابات به شکل دیگری رقم خورد، طبیعی است تا پایان این دولت برنامه های اصلاح طلبان کمال و تمام اجرا نخواهد شد.
با این اوصاف آیا انتظاری که اصلاح طلبان واقعی از دولت فعلی و به تبع آن از استانداران دارند، خواسته‌ای معقول است؟
دولت تدبیر و امید متناسب با اولویت ها و برنامه هایش در چینش استانداران و مدیران عمدتا از همان نیروهای اصلاح طلب موسوم به معتدل استفاده نمود. اگر بخواهیم استاندار جناب آقای دکتر خادمی را در این طیف بندی ها جای دهیم، گفتمان و مشی ایشان به همین طیف نزدیکتر است. چنین شخصی پس نمی تواند جوابگوی خواسته همه اصلاح طلبان باشد. ایشان با درک و شناختی که از استان داشتند در همان ابتدا زمینه استقرار مدیران دولت فعلی را در استان فراهم نمودند و بعد مجری برنامه های دولت شدند. به ضرس قاطع می گویم اگر برخی خصلتهای فردی استاندار نبود شاید هنوز درگیر کشمکش های سیاسی داخلی در استان می بودیم؛ مشابه آن چیزی که در دور دوم دولت احمدی نژاد در استان ما اتفاق افتاد که در نهایت منجر به پرتاب بشقاب و محتویات آن به یکدیگر شد.
ایشان در آغاز با تواضع و رئوفتی که در ذاتشان نهفته هست، فضای ملتهب و ناآرام استان کهگیلویه و بویراحمد را با تعامل همه جانبه به آرامش و امید سوق داد و توانست با توانمندی و تجربه برنامه چهارساله استان را تدوین و همه امکانات و نیروها را بدون پرداختن به حواشی برای ارتقای شاخص های استانی بسیج کنند و هیچ گاه به دنبال مسائل حاشیه ای و عامه پسند نبودند. علیرغم شرایط بد مالی دولت و باتلاق خلق شده در دولت گذشته جذب اعتبارت ملی و استانی کم سابقه بود. حاکمیت روح قانون، اعتقاد به کار علمی و کارشناسی، داشتنن روحیه نقد پذیری از خصلت های بارز ایشان در جلسات می باشد. به قول دکتر روحانی برخی آلزایمر سیاسی گرفتند که برخورد تند و خشن برخی استانداران گذشته با مردم و مدیران را خیلی زود فراموش کردند. مشورت و هم اندیشی با نمایندگان مردم در مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی برا ی هم افزایی و کمک به توسعه استان و دهها ویژگی ممتاز دیگر...
اما اینکه هنوز برخی مطالبات مردم زمین مانده، متوجه شخص استاندار کهگیلویه و بویراحمد نیست؛ بلکه متوجه برخی مدیرانی است که هرگونه ناکارآمدی در حوزه مدیریت خود را با کمبود اعتبارات گره می زنند. متوجه مدیرانی می‌شود که دچار روزمره گی‌اند و خلاقیت و ابتکار عمل در برنامه هایشان مفهومی ندارد یا مدیری که برای جلب توجه مخالفین که مبادا روزی او را مورد بازخواست قرار دهند مسیر خود را با آنان هماهنگ کرده و برنامه های دولت اصلا برای او اهمیت ندارد. همین طور متوجه مدیری می‌شود که از فرصت ثبات مدیریتی حاکم بر استان و اخلاق استاندار سوءاستفاده می کند و برصندلی خود جا خوش کرده و گوشش بدهکار مردم نیست.
بخشی دیگر از مطالبات برزمین مانده ریشه در جریانهای فکری حامی دولت و احزاب فصلی دارد که نتوانسته اند فکر و برنامه تولید کنند و مطالبه گر خوبی برای مردم باشند. چون برخاسته از بطن مردم نیستند در انتخابات‌ها می وزند با دریافت سهم خود سکوت و با پایان عمر دولتها افول می کنند.
آنچه از استاندار انتظار می رفت؛ تعامل، آرامش، فراهم کردن بستر کار و حرکت در مسیر برنامه های دولت تدبیر و امید بود که حاصل شد. نباید کاستی های خود و برخی مدیران فرصت طلب را متوجه شخص استاندار نمود. بیش از این هوشیار باید بود بویژه در آستانه انتخابات ۹۶ در دام تخریب های سازمان‌دهی شده نیافتیم و اگر هم نقصانی وجود دارد در این فرصت باقیمانده می توان خیرخواهانه و واقع بینانه راهکار داد. در این چند روز منتهی به انتخابات، همدلی ها و همفکری ها بیشتر شود، به دولت و مدیریت ارشد استان کمک کنیم تا انشاله شرایط از آنچه هست بهتر شود. درست است در دور دوازدهم انتخابات ریاست جمهوری، آقای روحانی رقیب موجه ای ندارد اما همچنان باید امید و نشاط را به جامعه تزریق کرد تا با پشتوانه همین مردم یکبار دیگر در اردیبهشت ۹۶ حماسه دیگر خلق گردد تا کور شود هر آنکه نتواند دید.
