تاریخ انتشار
شنبه ۱۴ اسفند ۱۳۹۵ ساعت ۰۰:۴۴
کد مطلب : ۲۳۴۴۴۰
نگاهی به استراتژی انتخاباتی اصلاح طلبان واصولگرایان
۰
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛ محمدعلی وکیلی
بی شک انتخابات ٩۶ازنظراهمیت قابل مقابسه باانتخابات پیش از آن نیست ازجمله تداوم پیروزی ٩٢و٩۴ می تواند با٩۶گفتمان اعتدال واصلاح طلب راهـژمون کند از این رو اصولگرایان تمام همت و وقت خود را مصروف کوفتن دولت کرده اند و همه ظرفیت های خود را فعال کرده اند تا دولت را از چشم ها بیندازند.
در فرودگاه ها و سالن های همایش ترافیک رفت و آمد فعالان و نخبگان سیاسی این جناح دیده می شود. صداوسیما نیز بر عادت مالوف، به این جمع پیوسته و در جهت اهداف این گروه برنامه هایش را تنظیم می کند. تریبون‌هایی که در اختیار متنفذین این جناح است هم هر روز به یک بهانه از خجالت دولت در می آیند. خلاصه هرچه به انتخابات اردیبهشت ۹۶ نزدیک می شویم بر حجم این هجمه ها افزوده می شود. گو اینکه اجرای تئوری شغال، از هم اکنون شروع شده است. از چپ و راست به دولت هجوم می آورند تا ثابت کنند دولت ناکارآمد است و اعتماد به نفس حامیان دولت را کاهش دهند. از این گذشته، آنچنان که از ظاهر امر پیداست آنان قرار است با تعدد کاندیدا وارد انتخابات شوند. هر روز کسی را به کمان گمانه می افکنند و نام آن را بر سر زبان ها می اندازند. این درحالی است که هیچ کدام نیز این گمانه ها را تکذیب
نمی کنند و به نوعی تلویحا تایید هم می کنند.
این نشان می دهد که اصولگرایان حتما قرار است با کاندیداهای مختلف وارد انتخابات شوند تا تئوری شغال را به اجرا درآورند. مضافا قرار است آنان طوری مهره های خود را در انتخابات بچینند که در همه حوزه های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، یک فرد صاحب نظر و مناظره گر را به میدان آورده باشند. در واقع قرار است کاندیداهای آنان در ٩۶، هر کدام در حوزه ای متخصص و سخنور باشند تا با قدرت و کیفیت بیشتر در مناظرات و منازعات به جان روحانی بیفتند. البته علت این تعدد، تنها کوفتن روحانی نیست. آنان بحران اجماع نیز دارند. آنان به این جمع بندی نمی رسند که کدام کاندیدا، توان رای آوری دارد و در واقع گزینه های آنان هیچ کدام نمی تواند به تنهایی مقابل روحانی بایستد. لذا به نوعی مجبورند از همه ظرفیت های خود استفاده کنند.
اما در این سوی ماجرا، اصلاح طلبان تکلیف شان به یک معنا مشخص تر است. آنان در حمایت از روحانی تقریبا تردید ندارند. جریان اصلاحات مکانیزم وحدت دارد. خودخواهی در این جریان نسبت به جریان رقیب بسیار کمتر است. اصلاح طلبان هر چند بحران اجماع ندارند اما حساب ممکنات و احتمالات را نمی توانند نکنند. آنان چون از برخوردهای احتمالی آگاه نیستند باید خود را برای هر شرایطی آماده کنند.
پیشتر نوشتم که برای مقابله و خنثی سازی حمله «شغال» باید با چند کاندیدا در کنار روحانی ورود کنیم. حال اگر اصولگرایان قرار است هر کاندیدا را با هدف مشخص و با تخصص خاص به میدان آورد و تنظیم شده به روحانی آسیب بزند، باید در این سو نیز همین امر تکرار شود و متناظر با مهره های اصولگرا ما نیز کاندیدا معرفی کنیم. این نکته را نیز باید مد نظر قرار داد که آن کاندیدا باید بتواند از سد شورای نگهبان هم عبور کند.
حال باید نشست و دید تا انتخابات ۹۶ چه اتفاقاتی رخ می دهد. و دل مردم در این انتخابات به کدام سمت روانه می شود. این مردم همیشه، همه را شگفت زده کرده اند.
بی شک انتخابات ٩۶ازنظراهمیت قابل مقابسه باانتخابات پیش از آن نیست ازجمله تداوم پیروزی ٩٢و٩۴ می تواند با٩۶گفتمان اعتدال واصلاح طلب راهـژمون کند از این رو اصولگرایان تمام همت و وقت خود را مصروف کوفتن دولت کرده اند و همه ظرفیت های خود را فعال کرده اند تا دولت را از چشم ها بیندازند.
در فرودگاه ها و سالن های همایش ترافیک رفت و آمد فعالان و نخبگان سیاسی این جناح دیده می شود. صداوسیما نیز بر عادت مالوف، به این جمع پیوسته و در جهت اهداف این گروه برنامه هایش را تنظیم می کند. تریبون‌هایی که در اختیار متنفذین این جناح است هم هر روز به یک بهانه از خجالت دولت در می آیند. خلاصه هرچه به انتخابات اردیبهشت ۹۶ نزدیک می شویم بر حجم این هجمه ها افزوده می شود. گو اینکه اجرای تئوری شغال، از هم اکنون شروع شده است. از چپ و راست به دولت هجوم می آورند تا ثابت کنند دولت ناکارآمد است و اعتماد به نفس حامیان دولت را کاهش دهند. از این گذشته، آنچنان که از ظاهر امر پیداست آنان قرار است با تعدد کاندیدا وارد انتخابات شوند. هر روز کسی را به کمان گمانه می افکنند و نام آن را بر سر زبان ها می اندازند. این درحالی است که هیچ کدام نیز این گمانه ها را تکذیب
نمی کنند و به نوعی تلویحا تایید هم می کنند.
این نشان می دهد که اصولگرایان حتما قرار است با کاندیداهای مختلف وارد انتخابات شوند تا تئوری شغال را به اجرا درآورند. مضافا قرار است آنان طوری مهره های خود را در انتخابات بچینند که در همه حوزه های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، یک فرد صاحب نظر و مناظره گر را به میدان آورده باشند. در واقع قرار است کاندیداهای آنان در ٩۶، هر کدام در حوزه ای متخصص و سخنور باشند تا با قدرت و کیفیت بیشتر در مناظرات و منازعات به جان روحانی بیفتند. البته علت این تعدد، تنها کوفتن روحانی نیست. آنان بحران اجماع نیز دارند. آنان به این جمع بندی نمی رسند که کدام کاندیدا، توان رای آوری دارد و در واقع گزینه های آنان هیچ کدام نمی تواند به تنهایی مقابل روحانی بایستد. لذا به نوعی مجبورند از همه ظرفیت های خود استفاده کنند.
اما در این سوی ماجرا، اصلاح طلبان تکلیف شان به یک معنا مشخص تر است. آنان در حمایت از روحانی تقریبا تردید ندارند. جریان اصلاحات مکانیزم وحدت دارد. خودخواهی در این جریان نسبت به جریان رقیب بسیار کمتر است. اصلاح طلبان هر چند بحران اجماع ندارند اما حساب ممکنات و احتمالات را نمی توانند نکنند. آنان چون از برخوردهای احتمالی آگاه نیستند باید خود را برای هر شرایطی آماده کنند.
پیشتر نوشتم که برای مقابله و خنثی سازی حمله «شغال» باید با چند کاندیدا در کنار روحانی ورود کنیم. حال اگر اصولگرایان قرار است هر کاندیدا را با هدف مشخص و با تخصص خاص به میدان آورد و تنظیم شده به روحانی آسیب بزند، باید در این سو نیز همین امر تکرار شود و متناظر با مهره های اصولگرا ما نیز کاندیدا معرفی کنیم. این نکته را نیز باید مد نظر قرار داد که آن کاندیدا باید بتواند از سد شورای نگهبان هم عبور کند.
حال باید نشست و دید تا انتخابات ۹۶ چه اتفاقاتی رخ می دهد. و دل مردم در این انتخابات به کدام سمت روانه می شود. این مردم همیشه، همه را شگفت زده کرده اند.
