مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛ 
مصطفی بسطامی
قلم جلو نمی رود ، خودکارمان نمی نویسد ، کاغذ مقاومت می کند.
چشم خون گریه می کند ، دل ها همه خون است ، اندیشه ها گرد وغبار روزگار را با خود به یدک می کشد.
دلم گرفته است ، از دست این همه بی تفاوتی و نامهربانی های مردان روزگارمان سخت گرفته است، ای کاش مردان روزگار ما مرام و معرفت را قربانی بی تفاوتی خود نمی کردند!
آیا تا حالا کسی از وجدان درونی خود پرسیده است که گناه کودکان ناتوان یمن ، سوریه ، فلسطین چیست که اینطور تاوان بی تفاوتی مردان روزگارمان را پس می دهند!
به کدامین گناه باید کشته شوند! مگر انسانیت از وجود ما انسانها بیرون رفته است، مگر می شود قیامتی نزدیک باشد که اینقدر بی تفاوت شده ایم!
این چه رسمی است که حداقل حقوق انسانی کودکان و زنان بی گناه یمن ، سوریه ، فلسطین نادیده گرفته شده است! مگر حق نفس کشیدن و شادی کردن برای انسان های این کره خاکی هم متفاوت است؟
جیگرم آتیش گرفته است، دلم به حال آن کودکی می سوزد که زیر بمباران از خدا بی خبران مجروح شده است و به دلیل نداشتن امکانات اولیه درمان بدون بی حس کردن صورت معصومش بخیه بر پیکرش می زنند و بجای لبخند زدن و نفس کشیدن باید تحمل درد بخیه را هم بکشد!
آری ! باید گفت که آخرین میخ را باید محکم بر تابوت انسانیت کوبید...!
جهل ، نادانی ، تعصبات کورکورانه این تابوت را برای همه ما انسانها به یادگار گذاشته است و مردان روزگار ما هم آخرین میخ را با افتخار بر آن کوبیدند تا مرام و معرفت در درون دروازه های تاریخ به فراموشی سپرده شود.
ای کاش در لحظه لحظه های شادیمان ذره ای هم به بیقراری و معصومیت آن کودک زجرکشیده و آن مادر آه ناله سر داده توجه می کردیم تا شاید وجدان درونی مان بیدار شود و غم را بخاطر اشک و خون جاریشان شریک لحظه های شادی خود می کردیم!
آیا تا حالا از خود پرسیده ایم که چرا قلم ها فقط در مسیر حواشی جلو می رود و خودکارمان بر مسیر تلخ متن حقایق روزگارمان سوار نیست!
هم قطاران من کاغذ ها مقاوم نیست این ما هستیم که با قلم واندیشه خود آن را مقاوم کرده ایم و وجدان درونی خود را در لابه لای حواشی درگیر کرده ایم!
بیاید با هم مهربان باشیم. بیاید همه در لحظه های غم و شادی هم شریک باشیم. بیاید فراتر از رنگ ها ، سلیقه ها ، نژادها حس نوع دوستی و انسانیت را گرمابخش محافل خود کنیم.
بیاید همچون مردان سرافراز و آتش نشانان جان برکف قهرمان که با مردانگی خود در تاریخ ماندگار شدند نجات بخش انسانیت باشیم. جان افشانانی که با مرام و معرفت خود به همه ما درس آزادگی ، شجاعت ، انسانیت ، حریت و از خودگذشتگی دادند...
پس بیاید تا دیر نشده است قدر همدیگر را بدانیم و به هم عشق بورزیم...
بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش زیک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
مصطفی بسطامیقلم جلو نمی رود ، خودکارمان نمی نویسد ، کاغذ مقاومت می کند.
چشم خون گریه می کند ، دل ها همه خون است ، اندیشه ها گرد وغبار روزگار را با خود به یدک می کشد.
دلم گرفته است ، از دست این همه بی تفاوتی و نامهربانی های مردان روزگارمان سخت گرفته است، ای کاش مردان روزگار ما مرام و معرفت را قربانی بی تفاوتی خود نمی کردند!
آیا تا حالا کسی از وجدان درونی خود پرسیده است که گناه کودکان ناتوان یمن ، سوریه ، فلسطین چیست که اینطور تاوان بی تفاوتی مردان روزگارمان را پس می دهند!
به کدامین گناه باید کشته شوند! مگر انسانیت از وجود ما انسانها بیرون رفته است، مگر می شود قیامتی نزدیک باشد که اینقدر بی تفاوت شده ایم!
این چه رسمی است که حداقل حقوق انسانی کودکان و زنان بی گناه یمن ، سوریه ، فلسطین نادیده گرفته شده است! مگر حق نفس کشیدن و شادی کردن برای انسان های این کره خاکی هم متفاوت است؟
جیگرم آتیش گرفته است، دلم به حال آن کودکی می سوزد که زیر بمباران از خدا بی خبران مجروح شده است و به دلیل نداشتن امکانات اولیه درمان بدون بی حس کردن صورت معصومش بخیه بر پیکرش می زنند و بجای لبخند زدن و نفس کشیدن باید تحمل درد بخیه را هم بکشد!
آری ! باید گفت که آخرین میخ را باید محکم بر تابوت انسانیت کوبید...!
جهل ، نادانی ، تعصبات کورکورانه این تابوت را برای همه ما انسانها به یادگار گذاشته است و مردان روزگار ما هم آخرین میخ را با افتخار بر آن کوبیدند تا مرام و معرفت در درون دروازه های تاریخ به فراموشی سپرده شود.
ای کاش در لحظه لحظه های شادیمان ذره ای هم به بیقراری و معصومیت آن کودک زجرکشیده و آن مادر آه ناله سر داده توجه می کردیم تا شاید وجدان درونی مان بیدار شود و غم را بخاطر اشک و خون جاریشان شریک لحظه های شادی خود می کردیم!
آیا تا حالا از خود پرسیده ایم که چرا قلم ها فقط در مسیر حواشی جلو می رود و خودکارمان بر مسیر تلخ متن حقایق روزگارمان سوار نیست!
هم قطاران من کاغذ ها مقاوم نیست این ما هستیم که با قلم واندیشه خود آن را مقاوم کرده ایم و وجدان درونی خود را در لابه لای حواشی درگیر کرده ایم!
بیاید با هم مهربان باشیم. بیاید همه در لحظه های غم و شادی هم شریک باشیم. بیاید فراتر از رنگ ها ، سلیقه ها ، نژادها حس نوع دوستی و انسانیت را گرمابخش محافل خود کنیم.
بیاید همچون مردان سرافراز و آتش نشانان جان برکف قهرمان که با مردانگی خود در تاریخ ماندگار شدند نجات بخش انسانیت باشیم. جان افشانانی که با مرام و معرفت خود به همه ما درس آزادگی ، شجاعت ، انسانیت ، حریت و از خودگذشتگی دادند...
پس بیاید تا دیر نشده است قدر همدیگر را بدانیم و به هم عشق بورزیم...
بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش زیک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
خخخخخخخخخخ