مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛نعمت بهرامی یادکوری
امام سجاد (ع):
اللهم اسقنا الغیث، و انشر علینا رحمتک بغیثک المغدق من السحاب المنساق لنبات ارضک المونق فی جمیع الافاق.
خدایا! بارانی گوارا به ما بنوشان، وبا باران بسیار، رحمتت را بر ما بگستران از ابری که در آسمان روان است ومامور باریدن بر گلها و گیاهان زمین.
خشکسالی، سیاه سال (قره ئیل)، بیآبی، دورهی کم آبی و.......
واژههایی که بدنبال خود ترس و حرمان و ناامیدی را برای بشر به ارمغان میآورد و برای رهایی از این عفریت شوم ونکبت آور باید به خدا پناه برد.
باید آسمان را صدا زد.
مهربانی آسمان با ما دیرینه است. مهربانی آسمان با ما عهد قدیم الهیست.
دل ما به مهر آسمان بند است. اصلا دل ما اهل آسمان است، باید آنرا پرواز دهیم به سرزمین خاطراتش.
باید دل آسمان را به رحم آوریم.
باید فارغ از علل و اسباب مادی و تکوینی که جای خود دارد سراغ آسمان را بگیریم.
آسمانا! دمی به حال ما گریه کن، کمی به حال ما اشک بریز!
ما دلتنگ گریهی تو شدهایم، خندهی ما به گریه پر مهر تو بسته است.
آسمانا! ما خشکیدهایم، تشنهایم سیرابمان ساز، کمی به حال ما لطف کن.
به ناسپاسیهای ما ایراد مگیر که معرفت ما توان سپاس لطف تو را ندارد.
آسمانا، برای چارهی دلتنگیهایمان غزلی بفرست با الفاظ باران، با واژههای قطره.
برما گنهکاران خرده مگیر که چشمهایمان خیس اشک دعا و نیایش نمیشود تو بر گناهانمان آب رحمت و مغفرت ببار، ما تنزل یافتگان را از چاه تاریک بد عهدی و ناسپاسی نجات ده.
آسمانا! قطرههای زندگی بخش رحمتت را بر ما بریز تا گلهای دعایمان به سوی تو بشکفد، چشمه سارهای خشکیدهی دلمان را با ترنم رحمتت سرشار و سرریز گردان، سرود سبز جاریت را بر جان طبیعت به جریان انداز و زمین را در زیر سایهات زنده ساز،ای زنده کنندهی مردگان.
آسمانا! ترنم ترانههای ترت نوازشگر جان ماست و الطاف بیشمارت هماره در یاد و خاطر ما!
آسمانا! روح سرگردان ما را آرام ساز.
بارالها! «بر محمد و آلش درود فرست و از برکات آسمان و زمین روزی ما ساز».
امام سجاد (ع):
اللهم اسقنا الغیث، و انشر علینا رحمتک بغیثک المغدق من السحاب المنساق لنبات ارضک المونق فی جمیع الافاق.
خدایا! بارانی گوارا به ما بنوشان، وبا باران بسیار، رحمتت را بر ما بگستران از ابری که در آسمان روان است ومامور باریدن بر گلها و گیاهان زمین.
خشکسالی، سیاه سال (قره ئیل)، بیآبی، دورهی کم آبی و.......
واژههایی که بدنبال خود ترس و حرمان و ناامیدی را برای بشر به ارمغان میآورد و برای رهایی از این عفریت شوم ونکبت آور باید به خدا پناه برد.
باید آسمان را صدا زد.
مهربانی آسمان با ما دیرینه است. مهربانی آسمان با ما عهد قدیم الهیست.
دل ما به مهر آسمان بند است. اصلا دل ما اهل آسمان است، باید آنرا پرواز دهیم به سرزمین خاطراتش.
باید دل آسمان را به رحم آوریم.
باید فارغ از علل و اسباب مادی و تکوینی که جای خود دارد سراغ آسمان را بگیریم.
آسمانا! دمی به حال ما گریه کن، کمی به حال ما اشک بریز!
ما دلتنگ گریهی تو شدهایم، خندهی ما به گریه پر مهر تو بسته است.
آسمانا! ما خشکیدهایم، تشنهایم سیرابمان ساز، کمی به حال ما لطف کن.
به ناسپاسیهای ما ایراد مگیر که معرفت ما توان سپاس لطف تو را ندارد.
آسمانا، برای چارهی دلتنگیهایمان غزلی بفرست با الفاظ باران، با واژههای قطره.
برما گنهکاران خرده مگیر که چشمهایمان خیس اشک دعا و نیایش نمیشود تو بر گناهانمان آب رحمت و مغفرت ببار، ما تنزل یافتگان را از چاه تاریک بد عهدی و ناسپاسی نجات ده.
آسمانا! قطرههای زندگی بخش رحمتت را بر ما بریز تا گلهای دعایمان به سوی تو بشکفد، چشمه سارهای خشکیدهی دلمان را با ترنم رحمتت سرشار و سرریز گردان، سرود سبز جاریت را بر جان طبیعت به جریان انداز و زمین را در زیر سایهات زنده ساز،ای زنده کنندهی مردگان.
آسمانا! ترنم ترانههای ترت نوازشگر جان ماست و الطاف بیشمارت هماره در یاد و خاطر ما!
آسمانا! روح سرگردان ما را آرام ساز.
بارالها! «بر محمد و آلش درود فرست و از برکات آسمان و زمین روزی ما ساز».