کبنا ؛امید سجادیان
محیط زیست و میراث ملی را تخریب کردند، ما فقط آه کشیدیم و نگاه کردیم، منتظر معجزه نشستیم، تا شاید از آسمان امدادی برسد زاینده رود را احیا کند، هوای خوزستان را صاف و پاک، ارومیه را زنده کند و رود بشار را از آلودگی‌ها پاک کند!
به مدد تکنولوژی، با گوگل ارث در دنیا سیر میکنیم، ازجنگل‌های آمازون دیدن میکنیم، از دیدن شکوه جنگل‌های دنیا به ذوق می‌آییم، اما از جنگل و طبیعت و درخت‌های بلوط بیخ گوش خود غافلیم، سمینار‌ها می‌رویم، همایش‌ها برگزار میکنیم و جمعه‌ها برای تفریح به شکار می‌رویم.
همدرد که نبودیم زخم دل شدیم! بد و بیراه گفتیم! حرف از بخشش زدیم، اما خود انصاف نداشتیم! ما اصلا طبیعت رو دوست نداشتیم! انسانیت را به بهانه طبیعت کشتیم و طبیعت را به بهانه توسعه و پیشرفت فنا کردیم! از طبیعت گفتیم، اما از درد نگفتیم! از بی‌مسئولیتی، مسئولین گفتیم، از افراد سودجو و شهروند بی‌مسئولیت چیزی نگفتیم! لایک دادیم، بیانیه صادر کردیم، همایش‌ها رفتیم، گروه تشکیل دادیم، اما از زمین بی‌رویه آب برداشت کردیم، بی‌مجوز و با مجوز چاه آب زدیم، پشت سر هم سد زدیم، دیوانه وار از بستر رودخانه‌ها شن و ماسه برداشت کردیم، پسماند‌های صنعتی کارخانه‌های خود را به رودخانه‌ها هدیه کردیم! شکار کردیم به شکار کردن خود بالیدیم، شکار کردیم، افتخار کردیم گفتیم شکار کش نیستیم، شکارچی هستیم، روز‌ها فریاد می‌زدیم، شب‌ها درخت قطع کردیم خانه و ویلا ساختیم، جنگل‌ها را تخریب کردیم دانشگاه ساختیم، جاده ساختیم! ساختیم و ساختیم نگفتیم، نگفتیم درد طبیعت از بی‌توجهی ما است، درد بی‌کفایتی، دولت‌های برخاسته از ما است. درد درد است، از هر طرف که خوانده شود درد است، کوتاهی من و تو درد است. بی‌توجهی تو مدیر، من شهروند، درد است، زجر است، ظلم است، خیانت است،
زمین بیمار است، فرهنگ و سیستم اموزشی ما بیمار است، طبیعت ما بیمار است، مدیریت ما بیمار و خواب است، تا به کی نشستن و شعار دادن؟
درد باید درمان شود، دردی که درمان نشود عفونت می‌کند، تاول می‌زند، ریشه می‌زند و نابود می‌کند هر آنکس را که آن را بیمار کرد و ما می‌مانیم نامی و کویری، ما می‌مانیم عکسی در قابی، ما می‌مانیم یک دنیا پشیمانی، پشیمانی و ویرانی، ما می‌مانیم یک دنیا سوال تکراری. چرا؟ کی؟ چگونه؟
فعال محیط زیست و دبیر اجرایی نهضت سبز زاگرس
محیط زیست و میراث ملی را تخریب کردند، ما فقط آه کشیدیم و نگاه کردیم، منتظر معجزه نشستیم، تا شاید از آسمان امدادی برسد زاینده رود را احیا کند، هوای خوزستان را صاف و پاک، ارومیه را زنده کند و رود بشار را از آلودگی‌ها پاک کند!به مدد تکنولوژی، با گوگل ارث در دنیا سیر میکنیم، ازجنگل‌های آمازون دیدن میکنیم، از دیدن شکوه جنگل‌های دنیا به ذوق می‌آییم، اما از جنگل و طبیعت و درخت‌های بلوط بیخ گوش خود غافلیم، سمینار‌ها می‌رویم، همایش‌ها برگزار میکنیم و جمعه‌ها برای تفریح به شکار می‌رویم.
همدرد که نبودیم زخم دل شدیم! بد و بیراه گفتیم! حرف از بخشش زدیم، اما خود انصاف نداشتیم! ما اصلا طبیعت رو دوست نداشتیم! انسانیت را به بهانه طبیعت کشتیم و طبیعت را به بهانه توسعه و پیشرفت فنا کردیم! از طبیعت گفتیم، اما از درد نگفتیم! از بی‌مسئولیتی، مسئولین گفتیم، از افراد سودجو و شهروند بی‌مسئولیت چیزی نگفتیم! لایک دادیم، بیانیه صادر کردیم، همایش‌ها رفتیم، گروه تشکیل دادیم، اما از زمین بی‌رویه آب برداشت کردیم، بی‌مجوز و با مجوز چاه آب زدیم، پشت سر هم سد زدیم، دیوانه وار از بستر رودخانه‌ها شن و ماسه برداشت کردیم، پسماند‌های صنعتی کارخانه‌های خود را به رودخانه‌ها هدیه کردیم! شکار کردیم به شکار کردن خود بالیدیم، شکار کردیم، افتخار کردیم گفتیم شکار کش نیستیم، شکارچی هستیم، روز‌ها فریاد می‌زدیم، شب‌ها درخت قطع کردیم خانه و ویلا ساختیم، جنگل‌ها را تخریب کردیم دانشگاه ساختیم، جاده ساختیم! ساختیم و ساختیم نگفتیم، نگفتیم درد طبیعت از بی‌توجهی ما است، درد بی‌کفایتی، دولت‌های برخاسته از ما است. درد درد است، از هر طرف که خوانده شود درد است، کوتاهی من و تو درد است. بی‌توجهی تو مدیر، من شهروند، درد است، زجر است، ظلم است، خیانت است،
زمین بیمار است، فرهنگ و سیستم اموزشی ما بیمار است، طبیعت ما بیمار است، مدیریت ما بیمار و خواب است، تا به کی نشستن و شعار دادن؟
درد باید درمان شود، دردی که درمان نشود عفونت می‌کند، تاول می‌زند، ریشه می‌زند و نابود می‌کند هر آنکس را که آن را بیمار کرد و ما می‌مانیم نامی و کویری، ما می‌مانیم عکسی در قابی، ما می‌مانیم یک دنیا پشیمانی، پشیمانی و ویرانی، ما می‌مانیم یک دنیا سوال تکراری. چرا؟ کی؟ چگونه؟
فعال محیط زیست و دبیر اجرایی نهضت سبز زاگرس
