تاریخ انتشار
چهارشنبه ۲۴ آذر ۱۳۹۵ ساعت ۱۲:۲۰
کد مطلب : ۲۱۶۴۱۳
تحریم زندگی را بر چه کسانی حرام میکند؟
۰
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛امیر حسین عزیزی
هیچ کس منکر این نیست که در این برهه از زمان، روابط بین الملل فاصله دورترین کشورها را به کمتر از لحظهای نزدیکتر کرده است، بدا به حال آن ملتی که روز به روز دیوار مانع ارتباط خود را بلندتر کرده و مرزهای خود را صعب العبورتر میکند.
با توجه به نیاز امروز بشریت به روابط بین الملل و سادهتر اینکه امروزه و با این احتیاجات بشر هیچ کشوری قدرت و امکان تهیه لوازم مردم خود را در چار چوب مرزی خود ندارد و ملتی سعادتمندتر است و مردمی در رفاه بیشتر به سر میبرند که دسترسی به دورترین کشورها را بر خود آسان نموده و ارتباطی کاملتر، سالمتر و صد البته هوشمندانه تری دارند.
و اما در ایران ما که نسبت به بسیاری از کشورهای جهان منابع غنیتر و کامل تری دارد و هنوز پای اقتصادش میلنگد، وشاهد این مدعا آمارهای اعلام شده از مراجع رسمی است، با شعار دادن هیچ شکمی سیر نخواهد شد وبا مشت توخالی و کمپز دادن هیچ دشمنی را نمیتوان به هراس انداخت.
نزدیک به چهل سال از انقلاب سراسر امید ۵۷ میگذرد و تقریبا تمام راه و روشها را، خوب و بد آزمودهایم و تجربه کردهایم، سفارتخانهها را اشغال کردیم، دفاع مقدس هشت ساله را پشت سر گذاشتیم، تنگه هرمز را بستیم، قراردادها را نوشتیم و دوبار باطله اعلام کردیم، ارتباطها را قطع و وصل کردیم... ولی هنوز که هنوز است به آرمانهای انقلاب در عمل نرسیدهایم.
منظورم چشم بستن بر خدمات چهار دهه دولتها نیست و نمیخواهم تمجید کنم، که هر چه شد انجام وظیفه بوده است، چه دولتی که موقت بود و انقلاب را تثبیت کرد چه دولتی که جنگ را اداره کرد چه دولتی که خرابی ناشی از جنگ را باسازی کرد چه دولتی که جامعه مدنی را نهادینه کرد و نشاط را به جامعه هدیه کرد، چه دولتی که خواست! اعتدال را بر پا نماید، و چه دولتی که با تدبیر، امید را به جامعه باز گرداند، تاریخ خود قضاوت خواهد کرد.
چرا سرفصل ILSA (تحریم داماتو علیه لیبی و ایران) به IAS (حذف لیبی از تحریم) و تمدید تحریم ایران تغییر پیدا کند.
چرا در آنسوی کره زمین دولتی عوض میشود و اظهار نظری بر روان ملتها تاثیر بگذارد و در واقع منظور و مقصود من آحاد ملت است که نکته اصلی و عطف این نوشته میباشد.
چرا به هر بهانهای تن ملت را میلرزانند مردمی که قیمت بنزین و نان و گوجه و حتی سیب زمینی بر نبض و ضربان قلبشان تاثیر میگذارد، اینگونه و به بهانههایی همچون نقض حقوق بشر، تسلیحات موشکی، کاغذ پاره اعلام کردن قطعنامهها، نبش قبر هلوکاست و... که حتی همان اربابان قدرت در پستوی خانههاشان اعتراف دارند که اینها فقط وفقط بهانه است و دستی است که از آستین صهیونیست برآمده است.
چرا ما بهانه دست آنها بدهیم وقتی خودشان ترسیدهاند و میگویند که ما تسلیحات نظامی قدرتمند (البته بجز سلاح اتمی) داریم چه نیازی به هوا کردنشان بود که باز از تمدید تحریم بگویند.
پیامد این تحریمها چه بوده بجز تعطیل شدن بزرگترین تولید کننده ماشین آلات راه سازی هپکو، پس ندادن ماهواره مصباح توسط ایتالیا، مسدود کردن حساب کمپین کمک به تیم ملی راگبی بالا کشیدن دو نیم ملیارد دلاری ایران از آمریکاو... مگر نه این است که آنهایی که میخواستند تحریم را دور بزنند، دولت وملت را دور زدنند! و از این آب گل آلود برای خود ماهی که هیچ، نهنگ شکار کردند. بابک زنجانیها و خاوریها مگر بجز بواسطه همین تحریمها و دور زدنها به اینجا رسیدند و حرام شدن فرصتها برای آحاد ملت و زجر کشیدنش برای مسئولان دلسوز ماند.
حالا پیدا کنید پرتقال فروش را
هیچ کس منکر این نیست که در این برهه از زمان، روابط بین الملل فاصله دورترین کشورها را به کمتر از لحظهای نزدیکتر کرده است، بدا به حال آن ملتی که روز به روز دیوار مانع ارتباط خود را بلندتر کرده و مرزهای خود را صعب العبورتر میکند.
با توجه به نیاز امروز بشریت به روابط بین الملل و سادهتر اینکه امروزه و با این احتیاجات بشر هیچ کشوری قدرت و امکان تهیه لوازم مردم خود را در چار چوب مرزی خود ندارد و ملتی سعادتمندتر است و مردمی در رفاه بیشتر به سر میبرند که دسترسی به دورترین کشورها را بر خود آسان نموده و ارتباطی کاملتر، سالمتر و صد البته هوشمندانه تری دارند.
و اما در ایران ما که نسبت به بسیاری از کشورهای جهان منابع غنیتر و کامل تری دارد و هنوز پای اقتصادش میلنگد، وشاهد این مدعا آمارهای اعلام شده از مراجع رسمی است، با شعار دادن هیچ شکمی سیر نخواهد شد وبا مشت توخالی و کمپز دادن هیچ دشمنی را نمیتوان به هراس انداخت.
نزدیک به چهل سال از انقلاب سراسر امید ۵۷ میگذرد و تقریبا تمام راه و روشها را، خوب و بد آزمودهایم و تجربه کردهایم، سفارتخانهها را اشغال کردیم، دفاع مقدس هشت ساله را پشت سر گذاشتیم، تنگه هرمز را بستیم، قراردادها را نوشتیم و دوبار باطله اعلام کردیم، ارتباطها را قطع و وصل کردیم... ولی هنوز که هنوز است به آرمانهای انقلاب در عمل نرسیدهایم.
منظورم چشم بستن بر خدمات چهار دهه دولتها نیست و نمیخواهم تمجید کنم، که هر چه شد انجام وظیفه بوده است، چه دولتی که موقت بود و انقلاب را تثبیت کرد چه دولتی که جنگ را اداره کرد چه دولتی که خرابی ناشی از جنگ را باسازی کرد چه دولتی که جامعه مدنی را نهادینه کرد و نشاط را به جامعه هدیه کرد، چه دولتی که خواست! اعتدال را بر پا نماید، و چه دولتی که با تدبیر، امید را به جامعه باز گرداند، تاریخ خود قضاوت خواهد کرد.
چرا سرفصل ILSA (تحریم داماتو علیه لیبی و ایران) به IAS (حذف لیبی از تحریم) و تمدید تحریم ایران تغییر پیدا کند.
چرا در آنسوی کره زمین دولتی عوض میشود و اظهار نظری بر روان ملتها تاثیر بگذارد و در واقع منظور و مقصود من آحاد ملت است که نکته اصلی و عطف این نوشته میباشد.
چرا به هر بهانهای تن ملت را میلرزانند مردمی که قیمت بنزین و نان و گوجه و حتی سیب زمینی بر نبض و ضربان قلبشان تاثیر میگذارد، اینگونه و به بهانههایی همچون نقض حقوق بشر، تسلیحات موشکی، کاغذ پاره اعلام کردن قطعنامهها، نبش قبر هلوکاست و... که حتی همان اربابان قدرت در پستوی خانههاشان اعتراف دارند که اینها فقط وفقط بهانه است و دستی است که از آستین صهیونیست برآمده است.
چرا ما بهانه دست آنها بدهیم وقتی خودشان ترسیدهاند و میگویند که ما تسلیحات نظامی قدرتمند (البته بجز سلاح اتمی) داریم چه نیازی به هوا کردنشان بود که باز از تمدید تحریم بگویند.
پیامد این تحریمها چه بوده بجز تعطیل شدن بزرگترین تولید کننده ماشین آلات راه سازی هپکو، پس ندادن ماهواره مصباح توسط ایتالیا، مسدود کردن حساب کمپین کمک به تیم ملی راگبی بالا کشیدن دو نیم ملیارد دلاری ایران از آمریکاو... مگر نه این است که آنهایی که میخواستند تحریم را دور بزنند، دولت وملت را دور زدنند! و از این آب گل آلود برای خود ماهی که هیچ، نهنگ شکار کردند. بابک زنجانیها و خاوریها مگر بجز بواسطه همین تحریمها و دور زدنها به اینجا رسیدند و حرام شدن فرصتها برای آحاد ملت و زجر کشیدنش برای مسئولان دلسوز ماند.
حالا پیدا کنید پرتقال فروش را