تغییر اسم استان، نه مسمی استان

کبنا ؛سید غلامحسین بلادی*
 
مولانا:اسم خواندی رو مسمّی را بجو         مه به بالا دادن نه اندر آب جو
هیچ نامی بی حقیقت دیده ای                         یازگاف ولاِم گل،گل چیده ای؟
هر اسمی،مسمّایی ومغز ومحتوایی دارد که اسم باید با مسمّی یعنی چیزی که این اسم برآن گذاشته شده بخواند وهمراه باشد.
بفرموده مولانا:هرنامی حقیقت وهویتی دارد همان طوریکه از اسم گل که از (گاف ولام) تشکیل شده است نه میشود گل چیده ونه روی خوش ونه بوی خوش دید.
مصداقی دیگر:اگر در اتاقی تاریک با فریاد وصدای بلند اسم نور را ببریم وبر در ودیوار آن اسم نور را بنویسیم اتاق همچنان تاریک می ماند مگر اینکه مسمّای نور یعنی روشنایی وگرمی آن به اتاق مذکور آید تا روشنایی وبینایی حاصل آید.
اسم استان کهگیلویه وبویراحمد هویت وحقایقی را همراه و هزار خود داشته ودارد.
از آنجائیکه فرهنگ هر جامعه ای چه گذشته وچه حال دارای نقاط ضعف وقوت وسنت های عالی وسنت های واهی می باشد. این پرسش را در ذهن وضمیر هر انسان آگاهی مطرح می کندکه:آیا نسل های گذشته فقط سنت های عالی را یک جا تحویل ما دادند؟ونیازی به پالایش وپیرایش ندارد؟
البته که در این انتقال فرهنگ ها غفلت های خواسته یا ناخواسته بوده و از آن سوگشایش امروزی مرزها و ورود فرهنگ های تازه، به اختلاط فرهنگی پدید آورده وباعث سرگردانی فرهنگی وبحران هویت شده است.زیرا ذهنیت مشوش،هویت مشوش را به دنبال دارد.
دو مشکل اصلی که در نوشتار وگفتار اکثر نویسندگان وگویندگان فعلی استانمان از دیدگاه  نمایان هست:۱- تأکید بر نام و ظاهر و فرهنگ ۲-ثابت انگاشتن هویت فرهنگی دیارمان
نمی توان گفت چون چنان بوده ایم باید همواره چنان بمانیم.از ابتداء بی تحلیل وتأمل،حکم به هویت ثابت فرهنگی آغازین و واپسین خود دادن وسپس به دوستی ودشمنی ورزیدن با دیگران دست گشودن یعنی از اول فرض کرده که خود کیستم؟ وسپس از آن نتیجه گرفته ایم که برکدام هویت باید باقی بمانیم؟باچه کسانی باید بسازیم یا بستیزیم.غافل از اینکه این خود را باید ساخت ویکی از مصالح ساختن،گذشته ی پیرایش شده ماست.
سخن این نیست که از خود دست بکشیم سخن این است که دریابیم حد این خود تا کجاست؟هر فرهنگی عناصری دارد که بایدبا آن آشتی کرد وعناصری دارد که نیاز به تصفیه وحتی توبه دارد.فرهنگ ماند لباس هست که هم باید حفظش کنیم وهم باید حفظ مان کند در برابر سرما وگرما، از یک حیث متکی به فرهنگیم واز حیث دیگر متکای آنیم وشست شوی مستمر فرهنگ از خرافه ها و زوائد فرهنگ کُش هویت حقیقی ماست.
نه تأکید وتعصب براسم وظاهر آن بصورت مقطعی وموقت،وگذشته پرستی را اصالت وهویت بداینم.
این همه حساسیت وهجمه ای که در این کوتاه مدت براسم استانمان رفت اگر دراز مدت ومستمر برمسمّی وماهیت آن می رفت واین غارت های فرهنگی را غیر فرهنگی به دنبال بود حقیقت وهویتمان در زیر لایه ای از خود نمایی وظاهر سازی دست پا نمیزد.هر کس که این ندارد،حقا که ان ندارد.
ما سیلی وصدمه ی بی تفاوتی مان در مقابل بی رسمی ها وبی رحمی های فرهنگی دیارمان را خورده ایم وچه سیلی سوزناک تر ودردناک تراز خودکشی وطلاق وبدحجابی و...
وامروز اسم استانمان را که بر اثر غفلت،بریده از مبانی وتهی از مغانی و مسمّی شده را می خواهیم قدر بدانیم وبر صدر بنشانیم.مغز هر میوه به است از پوستش
روشنفکران راستین وفرهنگ دوست وماهیت زا کسانی هستند که دغدغه ی حفظ تعادل بین اسم ومسمّی را دارند تا ناموزنیهای حاصله را میزان کنند.که تکیه براسم وظاهر فارغ از مسمی،گره به باد زدن هست وفریب اسم وظاهر را نخوریم که لفظ ها ونام ها دام ها هستند.
مشکل به شیوه ی همه پرسی از افکار عمومی که حق همه ی هم استانیهای عزیز می باشد قابل حل می باشد ضمن اینکه در صورت تغییر اسم استان، ناگهانی بویراحمد وکهگیلویه همچنان بر دو شهرستان مان ماندگارند.
بنده از منتقدان مدیریت کنونی استان هستم اما پیشنهاد تغییر اسم را مرتبط با سایر مشکلات استان نمی دانم  بفرموده شاعر:
گّنه کرد در بلخ آهنگری        به شوشتر زدند گردن مسگری

* فرهنگی