کبنا ؛ سید سعادت الله حسین‌پور ده‌بزرگ
پارسال توفیق این را داشتم، که همپای زوار امام حسین(ع) و اصحاب باوفایش پیاده مسیر نجف تا کربلا را طی نمایم.
دوستانی که با حقیر اشنایی کمی هم دارند,میدانند که انسان خوش سفر و اصطلاحا مرد سفر هستم.
و اصولا هر سال حداقل یک تا دوبار زحمت کیلومترها مسافت سفر را بخودم میدهم,که چند روزی از اب وهوا و مناظر زیبای شمال استفاده مطلوب را نمایم.
یا اینکه همه امکانات سفر در صندوق عقب ماشینم معمولا در طول سال و به مقتضیات زمان ومکان وجود دارد. و گاها اتفاق میافتدکه بیش از یک ماه شروع و پایان سفرم طول میکشد.
اما انچه در مقدمه گفتم,خدا ناخواسته نه از روی منم و خودستایی بوده است بلکه راغب بودم که خوانندگان عزیز را برای یک سفر خاص با خودم همسفر کنم.
در طول همه سفرهایم معمولامثل اکثریت خلایق, خودم محور بوده ام و سعی نموده ام که بهترین وسایل و امکانات راحتی را برای خودم مهیا سازم و تا دیده ام بقیه هم اینگونه بوده اند.
اما این سفر اربعین تفاوت بسیاری از دیگر سفرهای تمام عمرم داشته است. و انقدر برایم شیرین و لذت بخش بوده است. که قطعا اگر از من سوال کنند,بعد از مرگ خود,برای کدام چیزی این دنیا دلتنگ میشوی بدون شک خواهم گفت؛پیاده روی اربعین حسینی.
اما چه چیزی این سفر را با دیگر سفرهای تمام عمرم متمایز نموده است؟
بدون شک این سفر از نقطه اغازش تا پایانش هیچ چیزی بغیر از زیبایی ندارد.
من نام این این مسیر تقریبا صد کیلومتری را جاده انسانیت وعشق گذاشته ام.
وقتی خداوند در کتاب قرانش میخواهد اخرالزمان این دنیای خاکی را که همه انسانها در ان به اوج کمال و معرفت انسانی میرسند را توصیف نماید. در جایی میگوید انسانها انقدر باهم احساس صمیمیت و یکی بودن میکنند که هر انسان مومنی مایحتاج روزانه خود را بدون نیاز به کسب تکلیف و اجازه از جیب برادر مؤمن خود برمیدارد.
اما من چیزی فراتر از این را در طول این سفر مشاهده نمودم.
در طول مسیر کربلا تا نجف معمولا یک گروه از فقیرترین انسانهای این کره خاکی زندگی میکنند. ولی این جماعت با وجود فقر وتنگدستی خداوند دلهایی به وسعت تمام دنیا به انها داده است.انها فراتر از اخرالزمان هستند. و نه اینکه ما دست در جیب انان نماییم بلکه انها با التماس و ناله و ترفندهای فراوان ما را بر سر خوان با برکت خود فرا میخوانند.
هرگز نمیتوانم فراموش کنم شبی که مهمان مردم کوفه بودیم پیرمردی به سمت من و دوستانم امد و اسرار داشت که ان شب مهمان ایشان باشیم.
یه لحظه کسی صدا زد زوار زوار زوار از چند طرف به سمت ما امدند. شاید در نگاه اول ما که به زبان انها اشنایی نداشتیم حرکتشان برای ماباتوجه به تعاریفی که از لحاظ,امنیتی شنیده بودیم دلهره اور بود.
اما وقتی یکی خم شد ودستی به خاک کفشهایمان کشید و به صورت خود مالید. فهمیدیم که ازمحبان اهل بیت.ع. است.
یکی میگفت ：فلان غذا را داریم دیگری میگفت ：دوش اب گرم داریم(معمولا در عراق از دوش اب استفاده نمیکنند.)
و جوانی که ماشین گرون قیمتی داشت حرف و سخنش برای دوستان ما بهتر از بقیه خوشایند بود.
او صدا میزد：وای فا موجود وای فاموجود.
و موفق تر از بقیه میتوانست قاپ مهمانان را بدزد.برخلاف میل باطنی بی خیال وای فا شدم.و
اون شب مهمان مرد میان سالی شدم. که ناراحت و گریان بود که امشب مهمان زواری ندارد.از هیچ پذیرایی کوتاهی ننمود.ولی حیف که نمیتوانستم که جواب این همه محبت ایشان را بدهم.ولی انگار که اورا از زمان ادم ابوالبشر میشناختم.انگار که دلمان به هم تنیده شده بود.
در طول مسیر چند جاده از کوفه به سمت کربلا کشیده شده است.
از یه عراقی که فارسی تا حدودی شکسته میتوانست صحبت کند. گفتم از کدام مسیر برویم بهتر است.
دستش را مستقیم کشید و گفت ：معمولا ایرانی ها از این مسیر اسفالت میروند.ولی اکثریت عراقی ها از بین نخلستان و کنار رود دجله میروند.
خواستیم مسیر اسفالت را که مملو از جمعیت بود و اکثرا فارسی صحبت میکردند.در پیش گیریم و برویم.که جمله ای گفت ؛که میخکوب شدیم.گفت عراقیها میدانی چرا بیشتر ازان مسیر میروند؟
گفتم خیر
گفت：اخه اسرای کربلا را از اون مسیر به سمت کوفه اوردندو با گفتن این جمله اشک در چشمانمان حلقه زد.
انتهای اون جاده از درب حرم حضرت ابوالفضل.ع. سر در میاورد.
تصمیم خود را گرفتیم و با جمعیت ده ها هزار نفری عراقی ها که ابتدا و انتهایی نداشت. همسفر شدیم.
واقعا هم زاد وپنداری با اسرای کربلا کنار رود دجله روح و روان انسان را ثیقل میداد.
چند ده کیلومتری در میان نخلستان با محبان اهل بیت که اکثریت عراقی بودند. طی طریق نمودیم.
از خادم و زوار هیچکس کم کاری و اهمالی از خود نشان نمیدادند و سعی میکردند که ایرانی ها احترام مضاعفی نمایند.همه محب امام و رهبری و بخصوص سرلشکر سلیمانی بودند و ان را مایه فخر تشیع میدانستند.
انچه برایمان یه مقدار ملال اور بود,این بود که به زبان عربی تسلطی نداشتیم و نمی‌توانستیم رابطه برقرار کنیم.
بعد از هشت ساعت پیاده روی که حدود سی کیلومتر را پیموده بودیم تغییر مسیر دادیم و با راهی میان بر حدود پنج کیلومتر خود ر به جاده عبور ایرانیان رساندیم.
اینجا اکثر زوار ایرانی بودند و زبان فارسی زبان غالب بود.
من که عددی نیستم اگر نویسندگانی همانند گارسیا ماکز یا ابن خلدون وبیهقی هم اگر در این مسیر قرار گیرند. قطعا از اوج این عظمت و انسانیت قلمشان عاجز میماند.
من که محلی از اعراب ندارم. و روزها و ماههاست که میخواهم مطلبی بنویسم اما قلمم عاجز میماند.
در طول مسیر بزرگترین اقامت گاه برای استراحت بشر ساخته شده است.
بزرگترین سفره عالم برای مدت قریب به یک ماه کشیده است.
بزرگترین اجتماع پیاده روی جهان با قریب به سی میلیون صورت گرفته است.
در طول مسیر پرچم های خیلی از کشورهای دنیا قابل مشاهده است، از ایران تا دانمارک از امریکا تا استرالیا از چین تا مالزی واز پاکستان تا نیجریه و الجزایر و...
هیچکس نمیتواند با زبان تکلم نماید. اما از ته دل احساس میکنی که اورا از اول عمرت میشناخته ای و او هم اینچنین احساسی دارد.
در طول مسیر چه سیر باشی وچه گرسنه اتفاق میافتد که بیش از پنجاه مرتبه مجبوری حتی لقمه کوچکی هم شده است از برکت سفره انان بردارید تا رضایت خاطرشان را کسب نمایی.
انجا همه زنان و دخترانی را که در طول مسیر میبینی به چشم خواهر و مادر خود میبینی.
انجا انقدر از محبت هم نوعان خودسیراب میشوی که تا سالها شیرینی ان را احساس میکنی واگر دوباره ان را تجربه ننمایی برایش دلتنگ میگردی.
انجا یک یک ما سفیر کشورمان در بین سایر ملل اسلامی میباشیم.
و چه شیرین بود وقتی صبح پتوهای خودم و دیگر زوار را تا میزدم.و میشنیدم که تعریف از تنظیف و پاکی ایرانی ها میدهند.
در پایان عرض کنم که معتقدم تا چند دهه اینده بودایی مسیحی.زرتشتی,یهودی و همه انسانها بر سر دین خود هم باشند در اربعین مهمان امام حسین.ع. میباشند.
و واقعا جای تأمل فراوان دارد که چطور بزرگترین اجتماع بشری بزرگترین سفره بشری
بزرگترین اقامتگاه بشری که همه رایگان میباشد..و باید در رکوردهای گینس انان ثبت شود.ودر ناامن ترین کشور دنیا بوجود میاید اما هیچ خبرگذاری ان را در غرب پوشش خبری نمیدهد.براستی حق دارند که از نام امام حسین.ع. بترسند.
وقتی این همه بزرگی را میبینی به یاد این ایه قران میافتیم که میفرماید ：به دور ریسمان الهی گرد ایید تا متفرق و گمراه نشوید.
براستی امام حسین.ع.ریسمان الهی و چراغ هدایت و کشتی نجات است.
و روزی ایین حسین(ع) ایین همه جهانیان با هردین و ایینی خواهد شد. و چقدر جای تأمل دارد این جمله وقتی از نیروهای مرزی عراق در بازگشت عبور نمودیم و هنوز به گیت ورودی مرز ایران نرسیده بودیم. که جوانی رو بطرف عراق کرد و باصدای بلند گفت: خداحافظ اسلام، خداحافظ مسلمانی
و بعد رو به ایران کرد و گفت： سلام ایران، واقعا چرا اسلام و مسلمانی را میخواهیم ببینیم باید پیاده روی اربعین را تجربه نماییم.
انشاالله که امسال هم مهمان سفره اقا امام حسین(ع) و یاران و اصحابش باشیم.
دست حق به همراهتان باد.
پارسال توفیق این را داشتم، که همپای زوار امام حسین(ع) و اصحاب باوفایش پیاده مسیر نجف تا کربلا را طی نمایم.
دوستانی که با حقیر اشنایی کمی هم دارند,میدانند که انسان خوش سفر و اصطلاحا مرد سفر هستم.
و اصولا هر سال حداقل یک تا دوبار زحمت کیلومترها مسافت سفر را بخودم میدهم,که چند روزی از اب وهوا و مناظر زیبای شمال استفاده مطلوب را نمایم.
یا اینکه همه امکانات سفر در صندوق عقب ماشینم معمولا در طول سال و به مقتضیات زمان ومکان وجود دارد. و گاها اتفاق میافتدکه بیش از یک ماه شروع و پایان سفرم طول میکشد.
اما انچه در مقدمه گفتم,خدا ناخواسته نه از روی منم و خودستایی بوده است بلکه راغب بودم که خوانندگان عزیز را برای یک سفر خاص با خودم همسفر کنم.
در طول همه سفرهایم معمولامثل اکثریت خلایق, خودم محور بوده ام و سعی نموده ام که بهترین وسایل و امکانات راحتی را برای خودم مهیا سازم و تا دیده ام بقیه هم اینگونه بوده اند.
اما این سفر اربعین تفاوت بسیاری از دیگر سفرهای تمام عمرم داشته است. و انقدر برایم شیرین و لذت بخش بوده است. که قطعا اگر از من سوال کنند,بعد از مرگ خود,برای کدام چیزی این دنیا دلتنگ میشوی بدون شک خواهم گفت؛پیاده روی اربعین حسینی.
اما چه چیزی این سفر را با دیگر سفرهای تمام عمرم متمایز نموده است؟
بدون شک این سفر از نقطه اغازش تا پایانش هیچ چیزی بغیر از زیبایی ندارد.
من نام این این مسیر تقریبا صد کیلومتری را جاده انسانیت وعشق گذاشته ام.
وقتی خداوند در کتاب قرانش میخواهد اخرالزمان این دنیای خاکی را که همه انسانها در ان به اوج کمال و معرفت انسانی میرسند را توصیف نماید. در جایی میگوید انسانها انقدر باهم احساس صمیمیت و یکی بودن میکنند که هر انسان مومنی مایحتاج روزانه خود را بدون نیاز به کسب تکلیف و اجازه از جیب برادر مؤمن خود برمیدارد.
اما من چیزی فراتر از این را در طول این سفر مشاهده نمودم.
در طول مسیر کربلا تا نجف معمولا یک گروه از فقیرترین انسانهای این کره خاکی زندگی میکنند. ولی این جماعت با وجود فقر وتنگدستی خداوند دلهایی به وسعت تمام دنیا به انها داده است.انها فراتر از اخرالزمان هستند. و نه اینکه ما دست در جیب انان نماییم بلکه انها با التماس و ناله و ترفندهای فراوان ما را بر سر خوان با برکت خود فرا میخوانند.
هرگز نمیتوانم فراموش کنم شبی که مهمان مردم کوفه بودیم پیرمردی به سمت من و دوستانم امد و اسرار داشت که ان شب مهمان ایشان باشیم.
یه لحظه کسی صدا زد زوار زوار زوار از چند طرف به سمت ما امدند. شاید در نگاه اول ما که به زبان انها اشنایی نداشتیم حرکتشان برای ماباتوجه به تعاریفی که از لحاظ,امنیتی شنیده بودیم دلهره اور بود.
اما وقتی یکی خم شد ودستی به خاک کفشهایمان کشید و به صورت خود مالید. فهمیدیم که ازمحبان اهل بیت.ع. است.
یکی میگفت ：فلان غذا را داریم دیگری میگفت ：دوش اب گرم داریم(معمولا در عراق از دوش اب استفاده نمیکنند.)
و جوانی که ماشین گرون قیمتی داشت حرف و سخنش برای دوستان ما بهتر از بقیه خوشایند بود.
او صدا میزد：وای فا موجود وای فاموجود.
و موفق تر از بقیه میتوانست قاپ مهمانان را بدزد.برخلاف میل باطنی بی خیال وای فا شدم.و
اون شب مهمان مرد میان سالی شدم. که ناراحت و گریان بود که امشب مهمان زواری ندارد.از هیچ پذیرایی کوتاهی ننمود.ولی حیف که نمیتوانستم که جواب این همه محبت ایشان را بدهم.ولی انگار که اورا از زمان ادم ابوالبشر میشناختم.انگار که دلمان به هم تنیده شده بود.
در طول مسیر چند جاده از کوفه به سمت کربلا کشیده شده است.
از یه عراقی که فارسی تا حدودی شکسته میتوانست صحبت کند. گفتم از کدام مسیر برویم بهتر است.
دستش را مستقیم کشید و گفت ：معمولا ایرانی ها از این مسیر اسفالت میروند.ولی اکثریت عراقی ها از بین نخلستان و کنار رود دجله میروند.
خواستیم مسیر اسفالت را که مملو از جمعیت بود و اکثرا فارسی صحبت میکردند.در پیش گیریم و برویم.که جمله ای گفت ؛که میخکوب شدیم.گفت عراقیها میدانی چرا بیشتر ازان مسیر میروند؟
گفتم خیر
گفت：اخه اسرای کربلا را از اون مسیر به سمت کوفه اوردندو با گفتن این جمله اشک در چشمانمان حلقه زد.
انتهای اون جاده از درب حرم حضرت ابوالفضل.ع. سر در میاورد.
تصمیم خود را گرفتیم و با جمعیت ده ها هزار نفری عراقی ها که ابتدا و انتهایی نداشت. همسفر شدیم.
واقعا هم زاد وپنداری با اسرای کربلا کنار رود دجله روح و روان انسان را ثیقل میداد.
چند ده کیلومتری در میان نخلستان با محبان اهل بیت که اکثریت عراقی بودند. طی طریق نمودیم.
از خادم و زوار هیچکس کم کاری و اهمالی از خود نشان نمیدادند و سعی میکردند که ایرانی ها احترام مضاعفی نمایند.همه محب امام و رهبری و بخصوص سرلشکر سلیمانی بودند و ان را مایه فخر تشیع میدانستند.
انچه برایمان یه مقدار ملال اور بود,این بود که به زبان عربی تسلطی نداشتیم و نمی‌توانستیم رابطه برقرار کنیم.
بعد از هشت ساعت پیاده روی که حدود سی کیلومتر را پیموده بودیم تغییر مسیر دادیم و با راهی میان بر حدود پنج کیلومتر خود ر به جاده عبور ایرانیان رساندیم.
اینجا اکثر زوار ایرانی بودند و زبان فارسی زبان غالب بود.
من که عددی نیستم اگر نویسندگانی همانند گارسیا ماکز یا ابن خلدون وبیهقی هم اگر در این مسیر قرار گیرند. قطعا از اوج این عظمت و انسانیت قلمشان عاجز میماند.
من که محلی از اعراب ندارم. و روزها و ماههاست که میخواهم مطلبی بنویسم اما قلمم عاجز میماند.
در طول مسیر بزرگترین اقامت گاه برای استراحت بشر ساخته شده است.
بزرگترین سفره عالم برای مدت قریب به یک ماه کشیده است.
بزرگترین اجتماع پیاده روی جهان با قریب به سی میلیون صورت گرفته است.
در طول مسیر پرچم های خیلی از کشورهای دنیا قابل مشاهده است، از ایران تا دانمارک از امریکا تا استرالیا از چین تا مالزی واز پاکستان تا نیجریه و الجزایر و...
هیچکس نمیتواند با زبان تکلم نماید. اما از ته دل احساس میکنی که اورا از اول عمرت میشناخته ای و او هم اینچنین احساسی دارد.
در طول مسیر چه سیر باشی وچه گرسنه اتفاق میافتد که بیش از پنجاه مرتبه مجبوری حتی لقمه کوچکی هم شده است از برکت سفره انان بردارید تا رضایت خاطرشان را کسب نمایی.
انجا همه زنان و دخترانی را که در طول مسیر میبینی به چشم خواهر و مادر خود میبینی.
انجا انقدر از محبت هم نوعان خودسیراب میشوی که تا سالها شیرینی ان را احساس میکنی واگر دوباره ان را تجربه ننمایی برایش دلتنگ میگردی.
انجا یک یک ما سفیر کشورمان در بین سایر ملل اسلامی میباشیم.
و چه شیرین بود وقتی صبح پتوهای خودم و دیگر زوار را تا میزدم.و میشنیدم که تعریف از تنظیف و پاکی ایرانی ها میدهند.
در پایان عرض کنم که معتقدم تا چند دهه اینده بودایی مسیحی.زرتشتی,یهودی و همه انسانها بر سر دین خود هم باشند در اربعین مهمان امام حسین.ع. میباشند.
و واقعا جای تأمل فراوان دارد که چطور بزرگترین اجتماع بشری بزرگترین سفره بشری
بزرگترین اقامتگاه بشری که همه رایگان میباشد..و باید در رکوردهای گینس انان ثبت شود.ودر ناامن ترین کشور دنیا بوجود میاید اما هیچ خبرگذاری ان را در غرب پوشش خبری نمیدهد.براستی حق دارند که از نام امام حسین.ع. بترسند.
وقتی این همه بزرگی را میبینی به یاد این ایه قران میافتیم که میفرماید ：به دور ریسمان الهی گرد ایید تا متفرق و گمراه نشوید.
براستی امام حسین.ع.ریسمان الهی و چراغ هدایت و کشتی نجات است.
و روزی ایین حسین(ع) ایین همه جهانیان با هردین و ایینی خواهد شد. و چقدر جای تأمل دارد این جمله وقتی از نیروهای مرزی عراق در بازگشت عبور نمودیم و هنوز به گیت ورودی مرز ایران نرسیده بودیم. که جوانی رو بطرف عراق کرد و باصدای بلند گفت: خداحافظ اسلام، خداحافظ مسلمانی
و بعد رو به ایران کرد و گفت： سلام ایران، واقعا چرا اسلام و مسلمانی را میخواهیم ببینیم باید پیاده روی اربعین را تجربه نماییم.
انشاالله که امسال هم مهمان سفره اقا امام حسین(ع) و یاران و اصحابش باشیم.
دست حق به همراهتان باد.
