سخنی با علی کامرانی در مورد ظرفیت سیاسی

کبنا ؛رسول ظریفی
بعد از انتشار خبر علی کامرانی کاندیدای دهمین دوره انتخابات مجلس با عنوان «نمی‌دانیم این مدیران با دولت قبل همگام نبودند یا الان همگام نیستند/ مدیران طایفه‌ای هستند» یکی از مخاطبان به آن واکنش نشان داد.
یکی از مهم ترین و پراهمیت ترین خصلت های انسان، ظرفیت او می باشد ظرفیت انسان ها، ریشه در محیط اطراف او دارد .ممکن است شخصی ظرفیت بالا وشخصیدیگر ، ظرفیتی پایین داشته باشددر اصطلاح عامیانه یا خودمانی به ظرفیت، «جنبه» نیز گفته می شود که  نوعی واکنش افراد در برابر اتفاقات یا مسائل باشد (برگرفته از یک وبلاگ)
در کتاب های علم سیاست چنین اصطلاحی وجود ندارد هر چند از خلل موضوعات دیگر به این  موضوع اشاراتی  شده است. موفقیت و ماندگاری یک سیاستمدار ارتباط مستقیمی با گنجایش ظرفیتش دارد.  مثلاً فرد تحصیل کرده و با پرستیز از ظرفیت بالایی برخوردار است اما کسی که از سر حادثه وارد سیاست می شود بی جنبه و یا کم جنبه است.
متاسفانه عدم تعریف درست از سیاست در جامعه سبب شده است هیچ معیاری برای ورود به این حوزه وجود نداشته باشد  و برخلاف سایر حوزه ها که اساسا تجربه و تخصص حرف اصلی را میزند اینجا هر کس هر وقت فیلش هوای هندوستان کرد سیاست مدار شود و بعد هم سیاست را در گرفتن یک مسئولیت خلاصه کند.
ایام  انتخابات که فضای هیجانی ایجاد میشود بستری است برای سیاسی شدن همه و اتفاقا خیلی ها در همین دور قبل نام نویسی کردند که حتی پوشش یک کاندید را نداشتند.  رد صلاحیت چهره های اصلی در جریان اصلاحات  فرصت خوبی در اختیار  نیروهای  دست دوم و سوم گذاشت تا میدان را خالی ببینند و باورشان  شود که سیاسی هستند.
البته این حق طبیعی هر کسی که نامزد شود اما به صورت عرفی و کلاسیک فرد باید داری یک سری ویژگی هایی باشد و این گونه نباشد که هر کسی در  حوزه انتخابیه  کهگیلویه رد صلاحیت های گسترده چهره های اصلاح طلب  سبب شد قرعه فال به نام آقای کامرانی زده شود. و در نهایت هم با وجود گمنامی و برخی انتقادات دیگر به ایشان کامرانی درصدی از آراء نصیب ایشان شود. ولی همین رای انگار باور کاذبی ایجاد کرده است و حالا اقای کامرانی  بجای ارجگذاری به ان رای و تلاش در راه جریان خود برای خودش در پی تشکیل یک شق جدید است. هر چند تجربه نشان داده است این ترکتازی های احساسی خیلی زود سرد و خاموش خواهند شد ولی این رفتارها جای تاسف دارد  هر چند این رفتار ها خاص این استان نیست ولی اقای کامرانی باید بدانند برای جریان شدن صرف این که «خود گوییم خود خندیم عجب مرد هنرمندی» کافی نیست.
با زبان تند حرف زدن  و   اسم انرا رک گویی گذاشتن ره به جایی نخواهد برد.  آقای کامرانی مدیون مردم هستند و حالا باید برای جریان تلاش کنند و البته  ایرادی هم بر سیاسی بودن نیست بلکه باید جنبه داشت  و پله پله این مسیر را رفت و نباید چند هزار رای محترم که البته بخشی از ان معول اتفاقات خارج از مدیریت  بوده است  ما را غره و خیلی زود  مدعی رهبری جریان  نماید .
یا  از منظر طلبکارانه در مورد همه چیز حرف بزنیم و بخواهیم ره صد ساله را یک شبه برویم و حتی اگر کسی چون ایت الله هاشمی رفسنجانی را منتقد ش باشیم وقت ملاقات بگیریم و خود را قیم مردم جا بزنیم . و از فرصت دیدار هرگز برای توسعه استان استفاده نکنیم و به همان عکس یادگاری و گزارش دهی علیه نیروهای هم استانی دلخوش باشیم  .
اخیرا نیز در جلسه ای که ظاهرا قرار بوده در مورد سفر ریاست محترم جمهوری هم اندیشی شود  ایشان  برای مدیریت استان خط و نشان کشیده اند . اما  ایا واقعا جلسه هم اندیشی سفر جای این حرف هاست و از طرف دیگر اگر مدیریت در دولت قبل دلیل بر عدم همگامی  با این دولت است خود ایشان  جواب دهند تکلیف خودشان چیست که در دولت قبل مدیر شدند و هنوز هم مدیر هستند.
آقای کامرانی  می گویند مدیران  طایفه ای هستند اولا که معلوم نیست ایشان  از طرف چه مردمی صحبت می کنند ثانیا چه مدیرانی را منظورشان است ؟ و اینکه اگر قومیت ایراد دارد  چرا در طول دوران تبلیغات انتخابا ت  آقای کامرانی از شعار بسیار قومی و تعصبی  «قسم به شیر مادرم رای فقط برادرم» برائت نجستند.
آقای کامرانی  در پایان از ارزش و اهمیت کار علمی صحبت می کنند  ولی باز هم توضیح نمی دهند خود ایشان  در یک موسسه کاملا علمی تا کنون چه کارهایی انجام داده اند و خودشان و موسسه تحت مدیریتشان  چند مقاله چاپ و تولید کرده اند که به توسعه استان کمک کند.
اتفاقا و بر خلاف نظر آقای کامرانی مردم  تغییر کرده اند و تغییر کاملا محسوس است  همین که مردم به راحتی به هر کس که فقط نام جریان  اصلاحات را یدک می کشند اعتماد نمی کنند خود گواه خوبی بر تغییر نگاه و نگرش  مردم است.
امثال آقای کامرانی زیاد امده اند و نمانده اند و این جای نگرانی ندارد انچه جای نگرانی دار  ناامید شدن مردم از سیاسیون و بی اعتبار شدن عرصه سیاست است  که اهالی اندیشه و رسانه باید نسبت به این موضوع حساس باشند.