کبنا ؛ محمود منطقیان
مردم درباره هرچیزوهرپدیده ورویدادی داوریهای گوناگون می کنند.برخی هرگزبه خوددردسرپی جویی شنیده ها ورخدادها را رانمی دهندوباشنیدن منطقیانخبری وبه گوش رسیدن شایعه ای به داوری می نشینند وهرچه راشنیده اند،بدون نگاه به راست ودروغش، پخش می کنندوفضای جامعه واذهان رامی آلایندوپریشان می کنندوبربدبینیها وبدگمانیهاو تیرگی روابط انسانی می افزایند.این جماعت به پژوهش وپی جویی دیده ها وشنیده ها کاری ندارند وهنرشان بیشترپخش کردن وآلودن،بدون اندیشیدن به پیامدها و سرانجام‌های کارشان است.
ولیکن درست این است که نخست شنیده هاودیده ها راپی جویی وارزیابی کنیم وپس ازپژوهش وبررسی ونگاه به پیامد و سود و زیان گسترش وپخش یک رخداد و یا پدیده، اگر نیاز افتد،دیگران را بیاگاهانیم.و ازسوی دیگر بیشتربه درستی کارمان بیندیشیم و چندان نگران داوری دیگران نباشیم؛ چون آدم‌ها چه کار نیک کنند وچه کرداربد،ازسوی برخی مورد پرسش ونقد قرارمی گیرند.اگرکارنیکوخردپسندی انجام دهیم دیگرنباید نگران داوریها وبدگوییهاباشیم.
سعدی دراین باره سخن های دلپذیری داردکه خوندنی وشنیدنی است:
“کس ازدست جور زبان‌ها نرست
اگرخودنمای است و گر حق پرست
اگربرپری چون ملک زآسمان
به دامن درآویزدت بدگمان
به کوشش توان دجله راپیش بست
نشایدزبان بداندیش بست”
و آنگاه سفارش و پندسعدی این است:
“تو روی از پرستیدن حق مپیچ
بهل تا نگیرند خلقت به هیچ
چوراضی شد از بنده یزدان پاک
گراینها نگردند راضی چه باک؟”
بیاییم با خودپیمان کنیم که نخست بدون پژوهیدن ودریافت درستی ونادرستی پدیده ها وشنیده ها،داوری نکنیم و آنچه را که برای فردوجامعه زیان آور می بینیم، ولورویدادی واقعی باشد،پخش نکنیم. دوم براین باشیم که کاردرست ونیک انجام دهیم وآنگاه نگران حرفهای دیگران نباشیم؛ چون هرکارکنیم
بیشترمردم به راه خوی وعادت خویش روندوشنیده ها ودیده های خود رانپوشندودهان به دهان بگسترند.
۹۵/۳/۲۷-منطقیان
مردم درباره هرچیزوهرپدیده ورویدادی داوریهای گوناگون می کنند.برخی هرگزبه خوددردسرپی جویی شنیده ها ورخدادها را رانمی دهندوباشنیدن منطقیانخبری وبه گوش رسیدن شایعه ای به داوری می نشینند وهرچه راشنیده اند،بدون نگاه به راست ودروغش، پخش می کنندوفضای جامعه واذهان رامی آلایندوپریشان می کنندوبربدبینیها وبدگمانیهاو تیرگی روابط انسانی می افزایند.این جماعت به پژوهش وپی جویی دیده ها وشنیده ها کاری ندارند وهنرشان بیشترپخش کردن وآلودن،بدون اندیشیدن به پیامدها و سرانجام‌های کارشان است.
ولیکن درست این است که نخست شنیده هاودیده ها راپی جویی وارزیابی کنیم وپس ازپژوهش وبررسی ونگاه به پیامد و سود و زیان گسترش وپخش یک رخداد و یا پدیده، اگر نیاز افتد،دیگران را بیاگاهانیم.و ازسوی دیگر بیشتربه درستی کارمان بیندیشیم و چندان نگران داوری دیگران نباشیم؛ چون آدم‌ها چه کار نیک کنند وچه کرداربد،ازسوی برخی مورد پرسش ونقد قرارمی گیرند.اگرکارنیکوخردپسندی انجام دهیم دیگرنباید نگران داوریها وبدگوییهاباشیم.
سعدی دراین باره سخن های دلپذیری داردکه خوندنی وشنیدنی است:
“کس ازدست جور زبان‌ها نرست
اگرخودنمای است و گر حق پرست
اگربرپری چون ملک زآسمان
به دامن درآویزدت بدگمان
به کوشش توان دجله راپیش بست
نشایدزبان بداندیش بست”
و آنگاه سفارش و پندسعدی این است:
“تو روی از پرستیدن حق مپیچ
بهل تا نگیرند خلقت به هیچ
چوراضی شد از بنده یزدان پاک
گراینها نگردند راضی چه باک؟”
بیاییم با خودپیمان کنیم که نخست بدون پژوهیدن ودریافت درستی ونادرستی پدیده ها وشنیده ها،داوری نکنیم و آنچه را که برای فردوجامعه زیان آور می بینیم، ولورویدادی واقعی باشد،پخش نکنیم. دوم براین باشیم که کاردرست ونیک انجام دهیم وآنگاه نگران حرفهای دیگران نباشیم؛ چون هرکارکنیم
بیشترمردم به راه خوی وعادت خویش روندوشنیده ها ودیده های خود رانپوشندودهان به دهان بگسترند.
۹۵/۳/۲۷-منطقیان
