کبنا ؛مصدق
مطلبی که در این متن ذکر میشود قصد دارد خواننده را لحظه ای به فکر فرو ببرد.
همه ما کماکان با کلماتی چون «محرومیت»، «منابع عظیم نفت و گاز» ، «پتانسیل های بالقوه»، «استعداد های سرشار» و «پیشرفت» آشنا هستیم همه ی این کلمات در وسعتی حدود ۱۶هزار و ۲۴۹ کیلومتر نهفته میباشد. وسعتی به اندازه استان کهگیلویه و بویر احمد. اما در بین این اصطلاحات ما از کلمه ی آخر بهره مند نیستیم و دایم به خود میگوییم چرا بعد از گذشت ۳۷سال از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی هنوز از این نعمات بی بهره هستیم و مدام خود را با استانهای همجوار مقایسه کرده و نتیجه ای نمیگیریم. این کلمه ی محرومیت را تا کی باید با خود به یدک بکشیم؟ نمایندگان ما هرکدام ۸ سال در تهران از طرف مردم انتخاب میشوند که درصدی از پیشرفت پایتخت و شهرهای بزرگ را به استان خود نیز بیاورند اما این مهم تا به الان محقق نشده است... . معمولا این نمایندگان عزیز به کشورهای پیشرفته هم گه گداری سفر دارند اما این تجربیات را چرا در حوزه های انتخابی خودمورد استفاده قرار نمیدهند؟ علت این حرکت لاک پشتی که ما به سوی پیشرفت و توسعه داریم چیست؟ آیا نمایندگان به جای همسویی با دولت ها نباید از آنها طلباتی داشته باشند؟ حداقل ذره ای شبیه آقایان موسوی و بزرگواری از خود جرات نشان دهند و تکلیف خود را با دولت ها مشخص کنند، کاری که آقای موسوی با دولت همسوی خود کرد و نشان داد حفظ غرور مردم استان کهگیلویه و بویراحمد و طلب مطالبات این مردم زجر کشیده از اهم مهمات است. همچنین تشر زدن به دولت تدبیر و امید توسط آقای بزرگواری که ایشان با به کار بردن اصطلاح "چماق لری"به دولت، این مساله را یاد آوری کرد که حق گرفتنیست ولو با جنگ و دعوا. همه ما معتقد بودیم که این یک حرکت اشتباه بود ولی باز خود میدانیم که دولت فعلی هیچ کار مفیدی برای استان انجام نداده است. کاش هرکدام از نمایندگان ما میتوانستند به جای تعامل پوچ حداقل با اعتراضی ساده دولت را مجبور به توجه به استان کهگیلویه و بویراحمد کنند. منکر تلاشهای بی وقفه نمایندگان عزیز نیستیم ولی این کافی نیست و باید جدی تر و مصرانه به پایتخت نشینان تلنگری زده و بفهمانند که منطقه ما سراسر استعداد و پتانسیل میباشد و نیازمند توجه خاص هستند. امیدواریم که نمایندگان تازه نفس ما در پرتو اتحاد و انسجام راه را برای پیشرفت این خطه ی عزیز فراهم سازند.
مطلبی که در این متن ذکر میشود قصد دارد خواننده را لحظه ای به فکر فرو ببرد.
همه ما کماکان با کلماتی چون «محرومیت»، «منابع عظیم نفت و گاز» ، «پتانسیل های بالقوه»، «استعداد های سرشار» و «پیشرفت» آشنا هستیم همه ی این کلمات در وسعتی حدود ۱۶هزار و ۲۴۹ کیلومتر نهفته میباشد. وسعتی به اندازه استان کهگیلویه و بویر احمد. اما در بین این اصطلاحات ما از کلمه ی آخر بهره مند نیستیم و دایم به خود میگوییم چرا بعد از گذشت ۳۷سال از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی هنوز از این نعمات بی بهره هستیم و مدام خود را با استانهای همجوار مقایسه کرده و نتیجه ای نمیگیریم. این کلمه ی محرومیت را تا کی باید با خود به یدک بکشیم؟ نمایندگان ما هرکدام ۸ سال در تهران از طرف مردم انتخاب میشوند که درصدی از پیشرفت پایتخت و شهرهای بزرگ را به استان خود نیز بیاورند اما این مهم تا به الان محقق نشده است... . معمولا این نمایندگان عزیز به کشورهای پیشرفته هم گه گداری سفر دارند اما این تجربیات را چرا در حوزه های انتخابی خودمورد استفاده قرار نمیدهند؟ علت این حرکت لاک پشتی که ما به سوی پیشرفت و توسعه داریم چیست؟ آیا نمایندگان به جای همسویی با دولت ها نباید از آنها طلباتی داشته باشند؟ حداقل ذره ای شبیه آقایان موسوی و بزرگواری از خود جرات نشان دهند و تکلیف خود را با دولت ها مشخص کنند، کاری که آقای موسوی با دولت همسوی خود کرد و نشان داد حفظ غرور مردم استان کهگیلویه و بویراحمد و طلب مطالبات این مردم زجر کشیده از اهم مهمات است. همچنین تشر زدن به دولت تدبیر و امید توسط آقای بزرگواری که ایشان با به کار بردن اصطلاح "چماق لری"به دولت، این مساله را یاد آوری کرد که حق گرفتنیست ولو با جنگ و دعوا. همه ما معتقد بودیم که این یک حرکت اشتباه بود ولی باز خود میدانیم که دولت فعلی هیچ کار مفیدی برای استان انجام نداده است. کاش هرکدام از نمایندگان ما میتوانستند به جای تعامل پوچ حداقل با اعتراضی ساده دولت را مجبور به توجه به استان کهگیلویه و بویراحمد کنند. منکر تلاشهای بی وقفه نمایندگان عزیز نیستیم ولی این کافی نیست و باید جدی تر و مصرانه به پایتخت نشینان تلنگری زده و بفهمانند که منطقه ما سراسر استعداد و پتانسیل میباشد و نیازمند توجه خاص هستند. امیدواریم که نمایندگان تازه نفس ما در پرتو اتحاد و انسجام راه را برای پیشرفت این خطه ی عزیز فراهم سازند.
