کبنا ؛حامد شرفی
این روزها شاید تفاوتی را با روزهای گذشته بتوان احساس کرد. جوش و خروشی از نوع انتخابات، کاندیداهایی از جنس های متنوع، از نژادهای گوناگون، هرکسی با حرفی و نگاهی به جامعه، وعده هایی با زرق و برق های جذاب و خاص، ولی این بار از زبان نماینده و یا کاندیدای خاص با شما حرف نمیزنم از نگاه جوانی میگویم که سالهاست دست خود را به هم گره زده و نالان از گذشته و ناامید از آینده به دوردست های زمان مینگرد. جوانی که عمرش در سرازیری پیری قطار زندگی را سوت زنان میراند و همچنان درانتظار یک روزنه و یک امیدواریست، آری امید، امیدی که سالهاست در کوچه و خیابان های این شهر رخت بربسته و اثری از خنده های کودکی او نیست.
روزگاری معلم دبستان میگفت: علم بهتر است یا ثروت او گفت علم و دریغ از اینکه علم نیز در این روزگار نانی برایش نشد. سالهاست با قدم های خود روزهای سوخته خود را ورق میزند و آهی سرد را بدرقه وعده های سیاسیون می‌نماید. کودکی را دعوای جنگ با دشمن، نوجوانی را درگیر استرس های کنکور و دانشگاه، جوانی را خدمت سربازی و اینک مهیای کار ولی دریغ از شغلی برای او. امروز سیاهی، شهر ما را فراگرفته و اعتیاد و افیون به درون دیوارهای شهرم رسوخ نموده. فریاد رسی نیست که این شهر را ناجی باشد و دردهای این شهر را درمانگر؟ راستی اصلا کسی فریاد این جوان را میشنود، میداند جوان ما دیگر جوان نیست. این روزها هوای سرد، نگاه جوان ما را به جامعه نشان میدهد و میگوید دیگر بس است این همه وعده وعید دیگر بس است این همه امید را ناامید کردن دیگر بس است این همه چپ و راست کردن و اصول و اصلاح کردن و ترک و لر کردن. برای یکبار هم که شده بیایید آینده این جوان را قبله راه خودتان کنید و برای یکبار هم که شده اختلافات را کنار بگذارید و حرف ها را بشنوید شاید جوان امروز شهرم، حرفی برای گفتن دارد و شاید نوایی در نی...
*کارشناس ارشد زمین شناسی نفت
این روزها شاید تفاوتی را با روزهای گذشته بتوان احساس کرد. جوش و خروشی از نوع انتخابات، کاندیداهایی از جنس های متنوع، از نژادهای گوناگون، هرکسی با حرفی و نگاهی به جامعه، وعده هایی با زرق و برق های جذاب و خاص، ولی این بار از زبان نماینده و یا کاندیدای خاص با شما حرف نمیزنم از نگاه جوانی میگویم که سالهاست دست خود را به هم گره زده و نالان از گذشته و ناامید از آینده به دوردست های زمان مینگرد. جوانی که عمرش در سرازیری پیری قطار زندگی را سوت زنان میراند و همچنان درانتظار یک روزنه و یک امیدواریست، آری امید، امیدی که سالهاست در کوچه و خیابان های این شهر رخت بربسته و اثری از خنده های کودکی او نیست.
روزگاری معلم دبستان میگفت: علم بهتر است یا ثروت او گفت علم و دریغ از اینکه علم نیز در این روزگار نانی برایش نشد. سالهاست با قدم های خود روزهای سوخته خود را ورق میزند و آهی سرد را بدرقه وعده های سیاسیون می‌نماید. کودکی را دعوای جنگ با دشمن، نوجوانی را درگیر استرس های کنکور و دانشگاه، جوانی را خدمت سربازی و اینک مهیای کار ولی دریغ از شغلی برای او. امروز سیاهی، شهر ما را فراگرفته و اعتیاد و افیون به درون دیوارهای شهرم رسوخ نموده. فریاد رسی نیست که این شهر را ناجی باشد و دردهای این شهر را درمانگر؟ راستی اصلا کسی فریاد این جوان را میشنود، میداند جوان ما دیگر جوان نیست. این روزها هوای سرد، نگاه جوان ما را به جامعه نشان میدهد و میگوید دیگر بس است این همه وعده وعید دیگر بس است این همه امید را ناامید کردن دیگر بس است این همه چپ و راست کردن و اصول و اصلاح کردن و ترک و لر کردن. برای یکبار هم که شده بیایید آینده این جوان را قبله راه خودتان کنید و برای یکبار هم که شده اختلافات را کنار بگذارید و حرف ها را بشنوید شاید جوان امروز شهرم، حرفی برای گفتن دارد و شاید نوایی در نی...
*کارشناس ارشد زمین شناسی نفت
