سعید! اورست ایستاده تو را به مبارزه می طلبد

کبنا ؛دکتر سعید بهاءلو...
دبیرستان را در نمونه دولتی شهرکرد با موفقیت به پایان برده،همان سال وارد دانشگاه شده بود.در اوج شور و حال سالهای ۷۸-۷۶ سعید در هر جایی ردپایی داشت.
این مجری انجمن ادبی فروغ،خود طبع شعر هم داشت.با تبسمی که هرگز از صورتش پاک نمیشد،تمام جلسات را به خوبی اداره میکرد
در آبان ۷۷ با رای بالای دانشجویان عضو هیات مدیره انجمن اسلامی دانشگاه شد.جسورانه حرف میزد،مشتاقانه پیگیری میکرد و شجاعانه قلم میزد
همیشه بردبارو امیدوار می نمود،در سخت ترین موقعیت ها راه حلی هوشمندانه ارائه می کرد،سعید پشتگرمی هر محفل بود
میگفت: " عاشق کوه و کوهنوردی است و طلوع و غروب خورشید را در کوه دوست تر میدارد،زندگی بدون کوه بی معنی است"
بنیانگذار شرکت بهداشتی درمانی حکیم چهارمحال و مدیر عامل آن شد تا جمعی از دوستان را گردهم آورد و درمانگاه شبانه روزی دی را در شهرکرد راه اندازی کند.گویی این پسر خستگی ناپذیر بود.
همزمان عضو هسته مرکزی و هیات مدیره انجمن پزشکان عمومی شهرکرد شد.با تمام وقتی که در پی احقاق حقوق صنفی همکاران می گذاشت هرگز کوهنوردی را فراموش نمی کرد.او بیمار کوهستان بود.
در قالب گروههای کوهنوردی "پیام زردکوه" و "فراز شهرکرد" و "چکاد اصفهان " و .... چندین قله کشور از جمله زردکوه و دماوند را فتح کرد و با عضویت در هیات پزشکی ورزشی استان مسیر آینده اش را روشنتر ساخت.
میگفت: " عاشق کوه و کوهنوردی است و طلوع و غروب خورشید را در کوه دوست تر میدارد،زندگی بدون کوه بی معنی است.کوه یعنی خود زندگی"
نکند که برنگردد!!!
"اگر رتبه اول امتحان دستیاری را هم بیاورم،پزشکی ورزشی را انتخاب میکنم"
رتبه اول را نیاورد اما پزشکی ورزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران را برگزید.این مهم نیز او را از خدمت به مردم استانش دور نساخت.در ریاست انجمن دیابت استان چهارمحال و بختیاری و ریاست انجمن سلامت منشاء خیری بود برای بیماران نیازمند.
او که یکبار دیگر در پی پاره شدن طناب،حین تمرین صخره نوردی سقوط نموده وشکستگی مهره و پنوموتوراکس پیدا کرده بود ،اینبار چکار خواهد کرد؟آیا چون مرتبه پیش به محض اینکه بتواند روی دو پا بایستد راهی کوه خواهد شد؟
میگفت: " عاشق کوه و کوهنوردی است و طلوع و غروب خورشید را در کوه دوست تر میدارد،زندگی بدون کوه بی معنی است.کوه یعنی خود زندگی،کوه یعنی من هستم"
هیچ کس باور نخواهد کرد.بیشتر شبیه یک شوخی بود "سعید همراه بقیه پائین نیامده بود!" او دوازده مهر به عنوان پزشک تیم کوهنوردی امید کشور راهی نپال شد.
اعتماد به نفس او در تمام جنبه ها چون موتوری نیرومند به پیشش میبرد،ترجمه آثار پزشکی،تحقیق در زمینه های متفاوت و چاپ مقالات.
میگفت: " عاشق کوه و کوهنوردی است و طلوع و غروب خورشید را در کوه دوست تر میدارد،زندگی بدون کوه بی معنی است.کوه یعنی خود زندگی،کوه یعنی من هستم،یعنی من میتوانم"
نکند اینبار نتواند!
همسرش را هم در کوه و بین اهالی کوهنوردی یافت.
ولی چه دیر شده است.تیک تاک ساعت مرا به مبارزه طلبیده،ار نیمه شب گذشته،برادرش به سراغش رفت و او نیامد،دوستانش به سراغش رفتند و او نیامد،همسرش نیز به سراغش رفت :"با سعید بر میگردم ففقط دعا کنید،دعا"
چه با اعتماد به نفس رفت و بازنگشت!
او سقوط کرد.
پس از آنکه قله "تلی چوپیک" هیمالیا(۷۱۳۴ متر) را فتح کرد و پس از آنکه حقارت دنیای زیر پا را دید و عظمت کوهستانی را لمس کرد،یاران همراه را رها و خود را آزاد ساخت.او سقوط کرد!
بیچاره سرپرست تیم!بیچاره مسئولین فدراسیون کوهنوردی!
اگر میدانستند چگونه خانواده و دوستانش ،بی وقفه و بی خستگی او را از آنها میخواهند،حتما برای کوهنوردان خود - مثل دیگر کوهنوردان حرفه ای تمام دنیا- فرستنده یا GPS تدارک می دیدند!
کوله پشتیش نیز به او وفادار نبود،چرا که آنرا جدای از صاحبش یافتند.
و او میگفت: " عاشق کوه و کوهنوردی است و طلوع و غروب خورشید را در کوه دوست تر میدارد،زندگی بدون کوه بی معنی است.کوه یعنی خود زندگی،کوه یعنی من هستم،یعنی من میتوانم،در زندگی یعنی بالا و پائین رفتن تا رسیدن به قله"
می گویند او اکنون در آغوش معشوقش آرمیده و خود را از دیده ها پنهان ساخته،تا به ما بگوید دوست دارد تا ابد طلوع و غروب خورشید را از بلندای هیمالیا به نظاره بنشیند.
نه!
تصوری اشتباه است.
همه آنها که سعید بهاءلو را می شناسند، میدانند که به یقین در اندیشه دیگریست. هنوز یک کار ناتمام دیگر باقیست:
اورست!
ایستاده و او را به مبارزه می طلبد.
-----------------------------------------------
گروه کونوردی فراز شهرکرد از علاقمندان به کوهنوردی جهت اجرای برنامه پیاده روی حاشیه زاینده رود به مناسبت سالروز درگذشت دکتر سعید بهاءلو دعوت بعمل می آورد.