کبنا ؛
یکی از آسیب های جدی و خسارت بار در استان کهگیلویه و بویراحمد علی الخصوص شهرهای پرجمعیت بنیاد و توسعه تالارهایی است که مهمترین انگیزه ایجاد و راه اندازی آنها جشن های عروسی بوده است. بنا به مدارک و شواهدی که بخشی از آنها ذکر خواهد شد. این تالارها فساد و بی بند باری را رسماً ترویج نموده و سنتهای کهن این منطقه را دچار انحراف و انحطاط کرده‌اند.
برای مشاهده قسمت اول مقاله اینجا کلیک کنید
قسمت دوم: رقص مختلط شکستن حریم ها
مبنای باورهای انسان یا تجربه و دانش بشری است یا عرف و شرایط جبری و طبیعی است یا دین و آئین آسمانی است. هر کدام از باورهای جامعه با توجه به مبانی آن از جایگاه و اهمیت خاصی برخوردارند. نادیده گرفتن یا دهن کجی به هر کدام از آنها بر اساس اهمیت و ارزشی که در میان مردم دارند، حساسیت برانگیز و واکنش خاص خود را در پی خواهند داشت. باورهای یک جامعه که جنبۀ عرفی دارند تا زمانی قابل احترام و اجراء هستند که در تضاد با شرع و دین نباشند. باورهایی که جنبۀ علمی و تجربی دارند تا زمانی که علم و تجربۀ دیگری جایگزین آنها نشده قابل اعتناء و احترام می باشند . اما آنچه ثابت و پایدار است و گذر زمان آن را کهنه نکرده و همیشه لازم الاجرا است احکام دین و تعالیم الهی است. چون از نظر مبانی محکم و خلل ناپذیر هستند و منشاء صدور آنها خالق و آفرید گاری است که بشر را آفریده و نیازهای او را می‌داند، عوامل و موانع رشد و کمال او را می شناسد. این احکام متناسب با نیازهای بشر بوده و با فطرت او هماهنگ می باشند، و فطرت هم ثابت و تغییر ناپذیر است. پس اگر در میان باورهای یک جامعه تضادی پیش آمد، به حکم عقل باید آن باوری که از نظر مبانی ، نتیجه و اثر بخشی فضیلت و نمرۀ بیشتری را کسب کرده، انتخاب و بر بقیه باورها، ترجیح داد.
در میان باورهای انسان سنت ها و رسومات عرفی شکننده و تغییر پذیراند و به راحتی مورد هجوم، دست برد و دگرگونی قرار می گیرند. یکی از سنتهایی که بر اساس عرف در جامعۀ ما جاری بوده و به شکل های گوناگونی نمود پیدا کرده رقص و پایکوبی است. این سنت در برخی مواقع و توسط برخی از افراد مخصوصأ عامۀ مردم به عنوان یک باور ضروری و نیاز فطری قلمداد شده و آنرا اجتناب نا پذیر میدانند . جا دارد تعریف و منشاء رقص را در ابتدا بشناسیم، سپس بررسی کنیم که رقص جزء کدام دسته از نیازهای بشر میباشد.
تعریف و منشاء رقص: رقص عبارت است از حرکات موزون بدنی مطابق آهنگهای خاصی. عده ای گفته اند رقص حرکتی است که از روی اراده و قصد و مقرون با آهنگ باشد. برخی رقص را حرکات موزون که از بدن صادر می شود می دانند. جمعی هم رقص را حرکات موزون به منظور لهو و لعب تعریف کرده اند.
منشاء رقص طبیعت است چه طبیعت درونی مانند احساس یا طبیعت بیرونی مانند محیط زندگی و حوادث آن . گاه احساسات درونی حالتی در انسان ایجاد می کند که سبب تحرک اندام و حرکات موزون او میشود و از آن حرکت لذت می برد گاه فضای بیرونی چنین حالتی را در او ایجاد می کند . ممکن است گفته شود طبیعت درونی همان فطرت است؟ جواب هم مثبت هست هم منفی .مثبت است چون منشا درونی دارد و هر امر درونی می تواند فطری باشد. منفی است چون هر خواسته درونی شایسته اجابت نیست . فطرت به معنی ذات و سرشت و نوع خلقت می باشد . و انسان بر اساس فطرت و نوع خلقت خود تمایلاتی دارد که مهمترین آنها عبارتند از ۱- میل به کمال جویی ۲- میل به زیبایی طلبی ۳- مبل به حقیقت جویی ۴- میل به پرستش . این امیال که هر کدام منشاء صدها میل دیگرند در نهاد همه انسانها وجود دارند . ولی نحوی بروز و پاسخگوئی به آنها بر اساس مبانی تشخیصی متفاوت است. مبانی تشخیص و اجابت در حالت اختیاری ، یا عقل است یا وهم است یا خیال است یا حس . منبع و داور حقیقی در تشخیص و ترجیح یکی از میان هزاران میل ، عقل است .و امیال دیگر اگر چه هر کدام در جای خود بسیار مفید و ارزنده هستند، اما همه باید از فیلتر عقل و تایید آن بگذرند، در غیر این صورت ممکن است فاجعه آفرین باشند .امور فطری به دو دسته تقسیم می شوند یکی جسمی و حیوانی دیگری روحی و انسانی. برخی از علما دسته اول را غریزه و دسته دوم را فطرت می نامند . اگر فعلی ناشی از نیاز حتی نیاز درونی باشد اما مبنای عقلانی نداشته و عقل بر آن صحه نگذاشته باشد فطری به معنای واقعی نیست، بلکه غریزی است .لذا امور فطر ی ویژگیهایی دارند که اهم آنها عبارتند از: ۱- همگانی هستند ۲- پیوسته ثابتند ۳- نیازی به آموزش ندارند چون مقتضای خلقت است ۴- ارزشی و مقدًسند.۵- تالی فاسد ندارد. هر امری خواه درونی خواه برونی این اوصاف را نداشته باشد فطری نیست بلکه یا غریزی است که مشترک انسان و حیوان است و یا اکتسابی است.
بنابراین رقص و دستمال بازی باور فطری نیست، چون اگر فطری باشد، باید دائمی بوده و قابل تغییر و از بین رفتن نباشد در حالیکه تغییرات و دگرگونی و شدت و ضعف آن در افراد و جوامع و زمانها و مکانها فراوان است. ثانیأ یک باور فطری همگانی است، در صورتیکه رقص تنها در برخی افراد و آن هم در جاهای خاصی بروز پیدا می کند در حالیکه بسیاری از افراد جامعه نه می رقصند و نه به آن علاقه دارند. ثالثأ : نباید مفسده داشته باشد در حالی که فساد آن آشکار است. آنچه فطری بشر است زیبایی طلبی و کمال جویی است و آنچه مطبوع و مطلوب انسان است ، زیبایی و کمال است نه رقص. انسان همواره به زیبایی گرایش پیدا کرده و به آن علاقمند می شود و سعی می کند آن زیبایی و کمال را کسب نموده و خود مظهری و نمادی از آن زیبایی و کمال شود. اما همچنانکه در قسمت اول مختصراً توضیح دادیم ، گاهی انسان در پی کسب زیبائی ها و خوبیها بنا به دلایلی ، مصداق واقعی آن را پیدا نکرده و به نوع دروغین و بدلی آن گرایش پیدا می کند و آن نوع بدلی را ارزش و به جای اصل می انگارد. در خصوص رقص هم همین اتفاق افتاده است. چنانکه برخی انسانها رقص را به تعبیر امروزی ها هنر تلقی کرده و به خاطر اقناع خود ، به رقص می پردازند.
رقص از نظر شرع مقدس: برخی از فقها معتقدند رقص فی ذاته حرام نیست، مثلا رقص زن برای شوهر. پس هر رقص و حرکتی مذموم نیست. مانند رقص با طراوت ناشی از باد شاخه های درختان و ساقه ها و خوشه های گندم و برنج در مزارع ، رقص امواج دریاها و دریاچه ها در اثر باد و جزر و مد، چرخش و حرکات زیبا و دلنشین ورزشکاران در زورخانه ها، حرکات شگفت انگیز و مهیّج رزمی کاران هنگام تمرین ، رقص و سماع معنوی صوفیان، حرکات زیبا و مفرّح هنرمندان در اجرای امور هنری و دهها علائم و مصادیق دیگر که در طبیعت، رفتار و عملکرد انسانها اتفاق می افتد و بسیار هم جذاب و تحسین بر انگیز می باشند، جملگی حرکات موزون، شادی بخش و به نحوی رقصند . پس هر رقصی قبیح نیست. رقص حرام رقصی است که همراه با موسیقی حرام، مطرب حرام، اختلاط زنان و مردان نا محرم، رقص زن برای مرد نا محرم و بالعکس مرد برای زن نا محرم ، رقصی که تحریک کننده غرایز جنسی زنان و مردان باشد. چنین رقصی به فتوای همه علما منکر و مقدمه فساد و فحشا بوده و حرام است. آنچه در تالارها اجرا می گردد از همین نوع است. رقصی است که در فرهنگ سنتی ما دستمال بازی نامیده می شد و معمولاً در عروسی ها با آن شرایطی که در مقاله اول ذکر شد اجرا می گردید و تقریباً مبتنی بر سنت عشایری ما بوده است.گرچه آن سبک در جای خودش اشکالات جدی داشت، اما با آنچه که این روزها در تالارها به عنوان رقص سنتی اجرا میشود بسیار متفاوت است. زیرا رقص امروزی نه مبتنی بر سنت است و نه مبنای عقلانی و فطری دارد. بلکه مبنای آن اولأ احساس است نه تعقل یا علم یا دین و حتی سنت. ثانیاً این احساس پاک و زیبنده شان انسان نیست. ثالثأ: جنبه کمالی و معنوی که با هدف خلقت انسان سازگاری داشته باشد نیست. رابعأ: هم محرک آن عامل حیوانی و شهوانی است و هم اثر و نتیجه حیوانی و شهوانی دارد. پس این رقص جز نیازهای واقعی و فطری بشر نیست.
اگر کسی بگوید رقص شادی آور است و شادی و نشاط هم جزء نیازهای فطری انسان است؟ در پاسخ می گوئیم، نسبت شادی و رقص اولأ نسبت عموم و خصوص من وجه است. یعنی هر نشاطی رقص نیست کما اینکه هر رقصی هم نشاط و شادی نیست. چنانکه در عزاداری ها حرکات موزونی از عزاداران همراه با آهنگ خاصی سر می زند و همان حرکات و آهنگ ها نشاط آور نبوده بلکه حزن آورند. یا به گویش محلی «کتل» نوعی رقص می باشد اما توام با شیون است. ثانیاً شادی منحصر در رقص به آن معنای خاصش که عامه می گویند هم نیست. چه بسا افرادی که از با نشاط ترین مردم بوده و در طول عمرشان در عین نشاط کامل حتی یک بار هم نرقصیده اند. ثالثاً برنامه های نشاط آور و جنگهای شادی فراوانی هست که رقص نبوده وبا رقص هم در تضادند، مگر تنها رقص شادی بخش و نشاط آور است؟ پس این نوع رقص نه فطری، بلکه اکتسابی و ناشی از احساس و غریزه حیوانی و شهوانی است و همان مصداق دروغین و بدل زیبایی و کمال است که برخی انسانها به آن گرایش پیدا کرده‌اند. این نوع رقص نه تنها جزء نیازهای واقعی، دائمی، انسانی و معنوی انسان نیست، بلکه مقابل آنها بوده و جنبۀ بازدارنده و انحطاطی داشته و مانع کمال حقیقی انسان میشود. لذا شاید به همین دلیل شرع مقدس آن را تحریم کرده باشد. از طرفی رقص زن در حضور مردان نا محرم و اختلاط زن و مرد، مشابه آنچه امروزه در تالارهای ما اتفاق می افتد ،می تواند از مصادیق اشاعه فحشاء باشد، که در آن صورت جرم بوده و مشمول ماده ۶۳۹ قانون مجازات اسلامی قرار می گیرد. عقل سلیم و غیرت انسانی هم همین را حکم می کند. وقاحت قضیه آنجا بیشتر نمایان می گردد، که زنان با آرایشهای بسیار غلیظ و بزک شده، لباسهای فاخر و جلب کننده و بدن نما، پوشیدن زیور آلات و انجام حرکات خاص و تحریک کننده در میان مردان نامحرم یا در منظر آنها، جماعتی که از اهالی مختلف یک شهر و استان و حتی گاهی از کل کشور با تیپ های شخصیتی مختلف ، رده های سنی متفاوت، گرایشات و تفکرات متنوع و انگیزه های حضور گوناگون تشکیل شده است و بیش از نود و نه درصد آنها نا محرم هستند. به بهانه عروسی فامیل یا شادی و پاسخ گفتن به احساسات خود، هر چند که آن احساسات پاک هم باشند، به رقص و دستمال بازی می پردازد. در حالیکه احتمالاً پدر یا برادر یا شوهر همین زن و دختر مسلمان یا همه آنها با سایر محارمش نظاره گر او هستند. تردیدی نیست که همه این جماعت با شدت و ضعف، معتقد به دین اسلام و تعالیم آن هستند و در محیط خانه و اجتماع خود را ملزم و مقید به رعایت دستورات دینی می دانند. پس چرا در این مواقع دچار غفلت شده و خود مسبب و مشوق این حرام بوده و عامل به آنیم؟ چرا در بعضی مواقع نمی توانیم احساسات خود را کنترل کرده و به دست خود، خود و جامعه را به مهلکه می اندازیم؟ راستی کلمه تقوی و خود نگهداری که این همه در آیات قرآن و احادیث ما به شکل جمله امری و دستوری به کار رفته کاربرد آن کجاست؟ آیا تا به حال به اثرات روانی و اجتماعی این نوع مراسم و حرکات توجه کرده ایم؟ حضور د ر یک چنین تجمعی اثرات معنوی یک سال تلاش انسان که هیچ، یک عمر آن را بر باد می دهد! چرا مایی که خود را در محضر خدا می دانیم و گاهی از خدا و مردم شرم داریم که مرتکب حتی اعمال مکروه بشویم و از آن هم اجتناب می کنیم، این چنین پرده حیا را دریده و حریم ها را می‌شکنیم؟ و در محضر خدا و مردم خود را مضحکه دیگران کرده و به ارتکاب آن هم افتخار می کنیم؟ چه کسانی در این آسیب اجتماعی و بسیار وقیح شریکند؟ و سهم هر کدام از ما چقدر است؟
قطعأ صاحیان تالارها، صاحبان مجالس، نوازندگان و سرایندگان، رقاصان و ناظران آنها که با نظاره خود مشوق ایشانند، همه مدعوین به این مجالس که با سکوت خودشان مهر تایید میزنند، مسئولین اداراتی از قبیل ارشاد، اماکن، شهرداری که با مجوز خود این شرایط را فراهم کرده اند، یگانهای حفاظتی و امنیتی، حتی مسئولین درجه اول شهرستان و استان کهگیلویه و بویراحمد، علمای دین و ناظرین و شرکت کنندگان در این مراسم، و راقم این متن که بارها شاهد و ناظر این گونه مراسمات بوده با کمی شدت و ضعف در این آسیب بزرگ شریکند.
یکی از آسیب های جدی و خسارت بار در استان کهگیلویه و بویراحمد علی الخصوص شهرهای پرجمعیت بنیاد و توسعه تالارهایی است که مهمترین انگیزه ایجاد و راه اندازی آنها جشن های عروسی بوده است. بنا به مدارک و شواهدی که بخشی از آنها ذکر خواهد شد. این تالارها فساد و بی بند باری را رسماً ترویج نموده و سنتهای کهن این منطقه را دچار انحراف و انحطاط کرده‌اند.
برای مشاهده قسمت اول مقاله اینجا کلیک کنید
قسمت دوم: رقص مختلط شکستن حریم ها
مبنای باورهای انسان یا تجربه و دانش بشری است یا عرف و شرایط جبری و طبیعی است یا دین و آئین آسمانی است. هر کدام از باورهای جامعه با توجه به مبانی آن از جایگاه و اهمیت خاصی برخوردارند. نادیده گرفتن یا دهن کجی به هر کدام از آنها بر اساس اهمیت و ارزشی که در میان مردم دارند، حساسیت برانگیز و واکنش خاص خود را در پی خواهند داشت. باورهای یک جامعه که جنبۀ عرفی دارند تا زمانی قابل احترام و اجراء هستند که در تضاد با شرع و دین نباشند. باورهایی که جنبۀ علمی و تجربی دارند تا زمانی که علم و تجربۀ دیگری جایگزین آنها نشده قابل اعتناء و احترام می باشند . اما آنچه ثابت و پایدار است و گذر زمان آن را کهنه نکرده و همیشه لازم الاجرا است احکام دین و تعالیم الهی است. چون از نظر مبانی محکم و خلل ناپذیر هستند و منشاء صدور آنها خالق و آفرید گاری است که بشر را آفریده و نیازهای او را می‌داند، عوامل و موانع رشد و کمال او را می شناسد. این احکام متناسب با نیازهای بشر بوده و با فطرت او هماهنگ می باشند، و فطرت هم ثابت و تغییر ناپذیر است. پس اگر در میان باورهای یک جامعه تضادی پیش آمد، به حکم عقل باید آن باوری که از نظر مبانی ، نتیجه و اثر بخشی فضیلت و نمرۀ بیشتری را کسب کرده، انتخاب و بر بقیه باورها، ترجیح داد.
در میان باورهای انسان سنت ها و رسومات عرفی شکننده و تغییر پذیراند و به راحتی مورد هجوم، دست برد و دگرگونی قرار می گیرند. یکی از سنتهایی که بر اساس عرف در جامعۀ ما جاری بوده و به شکل های گوناگونی نمود پیدا کرده رقص و پایکوبی است. این سنت در برخی مواقع و توسط برخی از افراد مخصوصأ عامۀ مردم به عنوان یک باور ضروری و نیاز فطری قلمداد شده و آنرا اجتناب نا پذیر میدانند . جا دارد تعریف و منشاء رقص را در ابتدا بشناسیم، سپس بررسی کنیم که رقص جزء کدام دسته از نیازهای بشر میباشد.
تعریف و منشاء رقص: رقص عبارت است از حرکات موزون بدنی مطابق آهنگهای خاصی. عده ای گفته اند رقص حرکتی است که از روی اراده و قصد و مقرون با آهنگ باشد. برخی رقص را حرکات موزون که از بدن صادر می شود می دانند. جمعی هم رقص را حرکات موزون به منظور لهو و لعب تعریف کرده اند.
منشاء رقص طبیعت است چه طبیعت درونی مانند احساس یا طبیعت بیرونی مانند محیط زندگی و حوادث آن . گاه احساسات درونی حالتی در انسان ایجاد می کند که سبب تحرک اندام و حرکات موزون او میشود و از آن حرکت لذت می برد گاه فضای بیرونی چنین حالتی را در او ایجاد می کند . ممکن است گفته شود طبیعت درونی همان فطرت است؟ جواب هم مثبت هست هم منفی .مثبت است چون منشا درونی دارد و هر امر درونی می تواند فطری باشد. منفی است چون هر خواسته درونی شایسته اجابت نیست . فطرت به معنی ذات و سرشت و نوع خلقت می باشد . و انسان بر اساس فطرت و نوع خلقت خود تمایلاتی دارد که مهمترین آنها عبارتند از ۱- میل به کمال جویی ۲- میل به زیبایی طلبی ۳- مبل به حقیقت جویی ۴- میل به پرستش . این امیال که هر کدام منشاء صدها میل دیگرند در نهاد همه انسانها وجود دارند . ولی نحوی بروز و پاسخگوئی به آنها بر اساس مبانی تشخیصی متفاوت است. مبانی تشخیص و اجابت در حالت اختیاری ، یا عقل است یا وهم است یا خیال است یا حس . منبع و داور حقیقی در تشخیص و ترجیح یکی از میان هزاران میل ، عقل است .و امیال دیگر اگر چه هر کدام در جای خود بسیار مفید و ارزنده هستند، اما همه باید از فیلتر عقل و تایید آن بگذرند، در غیر این صورت ممکن است فاجعه آفرین باشند .امور فطری به دو دسته تقسیم می شوند یکی جسمی و حیوانی دیگری روحی و انسانی. برخی از علما دسته اول را غریزه و دسته دوم را فطرت می نامند . اگر فعلی ناشی از نیاز حتی نیاز درونی باشد اما مبنای عقلانی نداشته و عقل بر آن صحه نگذاشته باشد فطری به معنای واقعی نیست، بلکه غریزی است .لذا امور فطر ی ویژگیهایی دارند که اهم آنها عبارتند از: ۱- همگانی هستند ۲- پیوسته ثابتند ۳- نیازی به آموزش ندارند چون مقتضای خلقت است ۴- ارزشی و مقدًسند.۵- تالی فاسد ندارد. هر امری خواه درونی خواه برونی این اوصاف را نداشته باشد فطری نیست بلکه یا غریزی است که مشترک انسان و حیوان است و یا اکتسابی است.
بنابراین رقص و دستمال بازی باور فطری نیست، چون اگر فطری باشد، باید دائمی بوده و قابل تغییر و از بین رفتن نباشد در حالیکه تغییرات و دگرگونی و شدت و ضعف آن در افراد و جوامع و زمانها و مکانها فراوان است. ثانیأ یک باور فطری همگانی است، در صورتیکه رقص تنها در برخی افراد و آن هم در جاهای خاصی بروز پیدا می کند در حالیکه بسیاری از افراد جامعه نه می رقصند و نه به آن علاقه دارند. ثالثأ : نباید مفسده داشته باشد در حالی که فساد آن آشکار است. آنچه فطری بشر است زیبایی طلبی و کمال جویی است و آنچه مطبوع و مطلوب انسان است ، زیبایی و کمال است نه رقص. انسان همواره به زیبایی گرایش پیدا کرده و به آن علاقمند می شود و سعی می کند آن زیبایی و کمال را کسب نموده و خود مظهری و نمادی از آن زیبایی و کمال شود. اما همچنانکه در قسمت اول مختصراً توضیح دادیم ، گاهی انسان در پی کسب زیبائی ها و خوبیها بنا به دلایلی ، مصداق واقعی آن را پیدا نکرده و به نوع دروغین و بدلی آن گرایش پیدا می کند و آن نوع بدلی را ارزش و به جای اصل می انگارد. در خصوص رقص هم همین اتفاق افتاده است. چنانکه برخی انسانها رقص را به تعبیر امروزی ها هنر تلقی کرده و به خاطر اقناع خود ، به رقص می پردازند.
رقص از نظر شرع مقدس: برخی از فقها معتقدند رقص فی ذاته حرام نیست، مثلا رقص زن برای شوهر. پس هر رقص و حرکتی مذموم نیست. مانند رقص با طراوت ناشی از باد شاخه های درختان و ساقه ها و خوشه های گندم و برنج در مزارع ، رقص امواج دریاها و دریاچه ها در اثر باد و جزر و مد، چرخش و حرکات زیبا و دلنشین ورزشکاران در زورخانه ها، حرکات شگفت انگیز و مهیّج رزمی کاران هنگام تمرین ، رقص و سماع معنوی صوفیان، حرکات زیبا و مفرّح هنرمندان در اجرای امور هنری و دهها علائم و مصادیق دیگر که در طبیعت، رفتار و عملکرد انسانها اتفاق می افتد و بسیار هم جذاب و تحسین بر انگیز می باشند، جملگی حرکات موزون، شادی بخش و به نحوی رقصند . پس هر رقصی قبیح نیست. رقص حرام رقصی است که همراه با موسیقی حرام، مطرب حرام، اختلاط زنان و مردان نا محرم، رقص زن برای مرد نا محرم و بالعکس مرد برای زن نا محرم ، رقصی که تحریک کننده غرایز جنسی زنان و مردان باشد. چنین رقصی به فتوای همه علما منکر و مقدمه فساد و فحشا بوده و حرام است. آنچه در تالارها اجرا می گردد از همین نوع است. رقصی است که در فرهنگ سنتی ما دستمال بازی نامیده می شد و معمولاً در عروسی ها با آن شرایطی که در مقاله اول ذکر شد اجرا می گردید و تقریباً مبتنی بر سنت عشایری ما بوده است.گرچه آن سبک در جای خودش اشکالات جدی داشت، اما با آنچه که این روزها در تالارها به عنوان رقص سنتی اجرا میشود بسیار متفاوت است. زیرا رقص امروزی نه مبتنی بر سنت است و نه مبنای عقلانی و فطری دارد. بلکه مبنای آن اولأ احساس است نه تعقل یا علم یا دین و حتی سنت. ثانیاً این احساس پاک و زیبنده شان انسان نیست. ثالثأ: جنبه کمالی و معنوی که با هدف خلقت انسان سازگاری داشته باشد نیست. رابعأ: هم محرک آن عامل حیوانی و شهوانی است و هم اثر و نتیجه حیوانی و شهوانی دارد. پس این رقص جز نیازهای واقعی و فطری بشر نیست.
اگر کسی بگوید رقص شادی آور است و شادی و نشاط هم جزء نیازهای فطری انسان است؟ در پاسخ می گوئیم، نسبت شادی و رقص اولأ نسبت عموم و خصوص من وجه است. یعنی هر نشاطی رقص نیست کما اینکه هر رقصی هم نشاط و شادی نیست. چنانکه در عزاداری ها حرکات موزونی از عزاداران همراه با آهنگ خاصی سر می زند و همان حرکات و آهنگ ها نشاط آور نبوده بلکه حزن آورند. یا به گویش محلی «کتل» نوعی رقص می باشد اما توام با شیون است. ثانیاً شادی منحصر در رقص به آن معنای خاصش که عامه می گویند هم نیست. چه بسا افرادی که از با نشاط ترین مردم بوده و در طول عمرشان در عین نشاط کامل حتی یک بار هم نرقصیده اند. ثالثاً برنامه های نشاط آور و جنگهای شادی فراوانی هست که رقص نبوده وبا رقص هم در تضادند، مگر تنها رقص شادی بخش و نشاط آور است؟ پس این نوع رقص نه فطری، بلکه اکتسابی و ناشی از احساس و غریزه حیوانی و شهوانی است و همان مصداق دروغین و بدل زیبایی و کمال است که برخی انسانها به آن گرایش پیدا کرده‌اند. این نوع رقص نه تنها جزء نیازهای واقعی، دائمی، انسانی و معنوی انسان نیست، بلکه مقابل آنها بوده و جنبۀ بازدارنده و انحطاطی داشته و مانع کمال حقیقی انسان میشود. لذا شاید به همین دلیل شرع مقدس آن را تحریم کرده باشد. از طرفی رقص زن در حضور مردان نا محرم و اختلاط زن و مرد، مشابه آنچه امروزه در تالارهای ما اتفاق می افتد ،می تواند از مصادیق اشاعه فحشاء باشد، که در آن صورت جرم بوده و مشمول ماده ۶۳۹ قانون مجازات اسلامی قرار می گیرد. عقل سلیم و غیرت انسانی هم همین را حکم می کند. وقاحت قضیه آنجا بیشتر نمایان می گردد، که زنان با آرایشهای بسیار غلیظ و بزک شده، لباسهای فاخر و جلب کننده و بدن نما، پوشیدن زیور آلات و انجام حرکات خاص و تحریک کننده در میان مردان نامحرم یا در منظر آنها، جماعتی که از اهالی مختلف یک شهر و استان و حتی گاهی از کل کشور با تیپ های شخصیتی مختلف ، رده های سنی متفاوت، گرایشات و تفکرات متنوع و انگیزه های حضور گوناگون تشکیل شده است و بیش از نود و نه درصد آنها نا محرم هستند. به بهانه عروسی فامیل یا شادی و پاسخ گفتن به احساسات خود، هر چند که آن احساسات پاک هم باشند، به رقص و دستمال بازی می پردازد. در حالیکه احتمالاً پدر یا برادر یا شوهر همین زن و دختر مسلمان یا همه آنها با سایر محارمش نظاره گر او هستند. تردیدی نیست که همه این جماعت با شدت و ضعف، معتقد به دین اسلام و تعالیم آن هستند و در محیط خانه و اجتماع خود را ملزم و مقید به رعایت دستورات دینی می دانند. پس چرا در این مواقع دچار غفلت شده و خود مسبب و مشوق این حرام بوده و عامل به آنیم؟ چرا در بعضی مواقع نمی توانیم احساسات خود را کنترل کرده و به دست خود، خود و جامعه را به مهلکه می اندازیم؟ راستی کلمه تقوی و خود نگهداری که این همه در آیات قرآن و احادیث ما به شکل جمله امری و دستوری به کار رفته کاربرد آن کجاست؟ آیا تا به حال به اثرات روانی و اجتماعی این نوع مراسم و حرکات توجه کرده ایم؟ حضور د ر یک چنین تجمعی اثرات معنوی یک سال تلاش انسان که هیچ، یک عمر آن را بر باد می دهد! چرا مایی که خود را در محضر خدا می دانیم و گاهی از خدا و مردم شرم داریم که مرتکب حتی اعمال مکروه بشویم و از آن هم اجتناب می کنیم، این چنین پرده حیا را دریده و حریم ها را می‌شکنیم؟ و در محضر خدا و مردم خود را مضحکه دیگران کرده و به ارتکاب آن هم افتخار می کنیم؟ چه کسانی در این آسیب اجتماعی و بسیار وقیح شریکند؟ و سهم هر کدام از ما چقدر است؟
قطعأ صاحیان تالارها، صاحبان مجالس، نوازندگان و سرایندگان، رقاصان و ناظران آنها که با نظاره خود مشوق ایشانند، همه مدعوین به این مجالس که با سکوت خودشان مهر تایید میزنند، مسئولین اداراتی از قبیل ارشاد، اماکن، شهرداری که با مجوز خود این شرایط را فراهم کرده اند، یگانهای حفاظتی و امنیتی، حتی مسئولین درجه اول شهرستان و استان کهگیلویه و بویراحمد، علمای دین و ناظرین و شرکت کنندگان در این مراسم، و راقم این متن که بارها شاهد و ناظر این گونه مراسمات بوده با کمی شدت و ضعف در این آسیب بزرگ شریکند.
بیایم واقع بین باشی نه فقط به فکرمنافع شخصی خود باشیم، باید قلم را برای رضای خدا به حرکت درآوریم نه برای حاکمان شکم سیر و شکم کنده که شب از درد پرخوری خوابشان نمیبرد.