تالارهای عروسی یا خانه‌های رسمی و قانونی فساد

کبنا ؛نوروز پرندوار
اشاره، جهت اطلاع خوانندگان عزیز بحث آسیب شناسی فرهنگی به عنوان یک بحث جدی به صورت مقالات متوالی وشماره دار توسط نوروز پرندوار عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد واحد یاسوج ورییس مؤسسه آموزش عالی فروغ دانش ودانشجوی دکترای فلسفه وکلام اسلامی تدوین گردیده که متعاقبا انتشار خواهند یافت علاقمندان می توانند این بحث فوق الذکر را در این سایت پیگیری نمایید.

قسمت اول: تالارهای عروسی و آسیب شناسی آنها
مقدمه: انسان از جمله مخلوقات الهی است که فطرتاً عاقل است. کلیۀ اعمال و رفتارش مبتنی بر مبانی و اصول و باورهای  خاصی تنظیم می گردد . انسانهایی که در آن اصول وباورها اشتراک نظر و عقیده دارند دور هم جمع شده و یک اجتماع را تشکیل می دهند. پس اجتماع عبارت است از تجمع مردم بر باورها ، رفتارها ، آداب و رسوم، افکار و ارزشهای  مشترک . همین عوامل و اشتراکات است که آنها را همسو کرده و دور هم جمع می کند ، میان آنها رویۀ مشترک و همدلی ایجاد کرده و آنها را به وحدت اعتباری می رساند. این وحدت رویه و همدلی سبب می شود افراد به هم نزدیک و نسبت به هم دیگری نوعی قرابت و احساس مسئولیت کرده و به سرنوشت همدیگر حساس بوده و این حساسیتها را در پیش آمدها بروز بدهند. همین ابراز حساسیتها است که سبب کنش و واکنش های اجتماعی می گردد. این  اصول و باورهای مشترک به نسبت اهمیت و تأثیرگذاری شان در تحکیم جامعه و پیوند و وحدت آن،  اولویت بندی شده و حفاظت و حراست از آنها به ترتیب ارزش و اولویتشان بر آحاد افراد جامعه الزامی بوده و جزء تعهدات افراد می باشد. همچنانکه  تخلف از آنها  به همان نسبت ارزش و اولویتی که دارند خسارت بار و مستوجب مجازات تلقی می شوند. چون اصول پذیرفته شده و مشترک و مورد احترام جمع را نقض و عامل پیوند وحدت جامعه را مخدوش کرده و سبب تزلزل و آسیب جامعه گردیده است. لذا برای سلامت جامعه و حفظ روابط سالم افراد آن و جلوگیری از فروپاشی و از هم گسیختگی اجتماعی  وظیفۀ  مطلعین و آگاهان و دلسوزان جامعه است که روشنگری کرده و اطلاع رسانی علمی و منطقی نمایند و افکار عمومی را آماده کرده تا خواسته ها و افکاری را که پایه های اساسی و مشترک پذیرفته شده جامعه را هدف قرار داده اند ، به کل جامعه معرفی نمایند .زیرا اگر روشنگری و اطلاع رسانی دقیق و به موقع صورت گیرد و آسیب شناسی دقیق به عمل آید ، چه بسا خود عاملین یک هنجار نادرست و یک آسیب اجتماعی ، اولین فردی یا افرادی باشند ، که در جهت مبارزه با آن آستین همت بالا بزند . چون انسان بر اثر فطرت کمال جویی همیشه دنبال بهترینها و زیباترین ها است. اما گاهی در انتخاب مصادیق آن دچار اشتباه شده و آنچه را که بهترین نیست ، یا حتی ممکن است بد و بدترین هم باشد ، به خاطر عدم اطلاع وآگاهی کافی به جای بهترین انتخاب می نماید. مصداق عینی این مدعا ، شرک و بت پرستی بت پرستان در طول تاریخ بوده است . چون براساس میل به پرستش و کمال جویی که در فطرت انسانها به ودیعه گذاشته شده ، انسانها پیوسته دنبال موجود و معبودی بوده اند که در مقابل آن عبادت و پرستش نمایند ، ولی مصداق واقعی آن را پیدا نکرده و به مصادیق دروغین و بدلی آن روی آورده و بت پرست شده اند. لذا به نظر می رسد اولین قدم در آسیب شناسی جامعه باید آسیب ها را شناخت . در قدم دوم باید عالمانه و دلسوزانه آنها را به جامعه و آحاد جامعه معرفی کرد و مضرات آنها را بیان نمود. در قدم سوم به آن خواستۀ فطری یا حتی اکتسابی انسان که سبب گرایش به آن آسیب شده ، توجه کرده و جایگزین برای آن پیدا کرد تا خلاء برای فرد ایجاد نشود. در قدم چهارم همزمان با تبلیغ و ترویج عامل جایگزین، به مبارزه با آسیب و عوامل خاطی پرداخت.
تالارهای عروسی یا خانه های رسمی و قانونی فساد:
یکی از آسیب های جدی و خسارت بار در استان کهگیلویه و بویراحمد علی الخصوص شهرهای پرجمعیت بنیاد و توسعۀ تالارهایی است که مهمترین انگیزه ایجاد و راه اندازی آنها جشن های عروسی بوده است. بنا به مدارک و شواهدی که بخشی از آنها ذکر خواهد شد. این تالارها فساد و بی بند باری را رسماً ترویج نموده و سنتهای کهن این منطقه را دچار انحراف و انحطاط کرده اند. متأسفانه از ناحیه مسئولین و متولیان جامعه به این قضیه مهم توجهی نمی شود و روز به روز گسترده تر و فجیح تر گسترش پیدا  می کنند. گرچه به نظر می رسد طراحی و ساخت این تالارها در ابتدا با ایدۀ سرمایه گذاری و سودآوری برای بانیان آنها بوده ، اما چون بانیان دارای عرق مذهبی و غیرت دینی بوده و حداقل انگیزه  ضدیت با ارزشهای دینی را نداشته اند، شاید هیچ وقت فکر نمی کردند نتیجه این سرمایه گذاری ترویج ارزشهای ضد دینی و اسلامی و انسانی باشد. همچنانکه  دستگاههای اجرایی که مجوزهای اولیۀ را صادر کرده ا ند ، به عواقب آن فکر نکرده و پی آمدهای آن را پیش بینی نکرده بودند. و گرنه  بعید به نظر می رسد به این کار تن دهند.  اگرچه تا دیر  نشده ، میشودآنها را اصلاح نمود و در جهت صحیح قرار داد . بنابراین خود تالار فی نفسه نه قبیح است و نه فسادآور، بلکه نحوۀ استفاده از آن و برنامه هایی که در آنها اجرا می شوند منبع فساد و مظاهر فسادند. پس این تالارها وسیله و ابزار فساد شده اند. شایسته است هر چه سریعتر هم بانیان و صاحیان این اماکن و هم مسئولین دستگاههای ذی ربط و نظارتی براین مراکز بیشتر از این درنگ نکرده و در کیفیت اجرای برنامه هایی که در این محلها برگزار می گردد تجدید نظر نمایند تا بیشتر از این شاهد خسارات بنیادی به مبانی فرهنگ سنتی، دینی و ارزشهای الهی نباشیم. بی تردید عروسی سنت حسنه ای است که باید برگذار گردد. در گذشته معمولأ جشن عروسی در روستا یا محیط عشایری با ظرفیت محدود و ابزارهای سنتی و کنترل شده انجام می گرفت. میهمانان بسیار محدود و از بستگان و فامیلهای سببی و نسبی و حداکثر روستاها و آبادیهای همجوار بوده که همگی همدیگر را به خوبی می شناختند .در روستا ،در محیط مزرعه ، مناطق یلاقی و قشلاقی، در کوه و دشت و صحرا، در کنار قناتها و چشمه ها و رودخانه ها ، و در یک کلمه در طول سال در مراحل مختلف و مواضع مختلف در کنار هم بودند. خلقیات همدیگر را می شناختند . با احترام متقابل با حفظ حریمها با هم دیگر حشرونشر می کردند. یکی از این مکانهای تلاقی و تجمع هم عروسیها بود که با همان نگاه و با همان احترام و محبت و حفظ حریمها در میهنانیها و عروسیها شرکت می کردند و این عروسیها اسباب همدلی و محبت مردم نسبت به همدیگر را فراهم می کرد. در این جشنهای سنتی  نوع پوشش و لباس مردان و زنان عشایری ما به گونه ای بود که با معیارهای حجاب و عفاف به شکل سنتی آن سازگار بود. و نوع آهنگها و سروردهایی که در عروسیها خوانده می شد، نسبتأ معقول و حماسی یا ادبی بوده  و حداقل رکیک و مشمئز کننده نبودند، ساز ونقاره ای که نواخته میشود گرچه از ناحیۀ علماء تقبیح شده بود ولی آسیب رسانی آن این اندازه مخرب و محسوس نبود. گرچه بعد از انقلاب با توصیه علما مردم از همان مقدار هم  روی گردانی کردند، اما این روی گردانی موقت اقتضاء می کرد متولیان امر، کیفیت جشنهای عروسی و لوازمات آن را در فرصت پیش آمده  آسیب شناسی جدی کرده و ضعف های آن را برطرف نموده و اجزاء منفی و مخرب آن را حذف یا اصلاح کرده و یا  جایگزین مناسب برای آن پیدا می کردند و با تدبیر  اجرای آن را در مسیر صحیحش قرار می دادند . ولی متأسفانه با تحکم با آن برخورد کرده و اصل قضیه را ممنوع نمودند،  غافل از اینکه این نیاز اجتماعی قابل تعطیلی نیست و روزی این چنین ولنگار، افسار گسیخته  و رها شده  دوباره به عرصۀ جامعه باز خواهد گشت. آنچه امروز اتفاق افتاده نه با سنت گذشته ما تطابقی دارد و نه با موازین دینی و شرعی سازگاراست و نه با آداب شهرنشینی و قوانین شهری همخوانی دارد. بلکه آش قلمکاری است که جزء بی بندباری و ولنگاری اسمی نمی توان برای آن پیدا کرد. قطعاً ادامۀ آن جز آبروریزی و شرمندگی برای خانواده ها و مسئولین فرهنگی ، دینی حتی اداری و اجرایی و نظارتی ما در پی نخواهد داشت.
مظاهر فساد در این تالارها عبارتند از: ۱-رقص و پایکوبی مشترک زن و مرد.  ۲-وجود اُرگها و نوازندگان که مصداق عینی غنا و ابتذال می باشند.  ۳-وجود مطرب و سازونقاره که حتی از حالت سنتی آن هم خارج شده اند.  ۴-بیان اشعار بسیار زننده و توهین آمیز و تحریک کننده و شرم آور  ۵-تشویق و ترویج اسرف و تبزیر.  ۶-ترویج صفات رذیله از قبیل، چشم و هم چشمی ، فخرفروشی ، خودنمایی مصرف گرایی و غیره که سبب صعوبت در امر ازدواج می گردد.  ۷-تمهید در ترویج مصرف مشروبات الکلی و امثال آن.  ۸-از بین بردن حیا و عفت جمعی.  ۱۰-دهن کجی به ارزشهای دینی.  ۱۱-از بین بردن غیرت دینی و ناموسی در جامعه و فراهم کردن زمینه های فساد اخلاقی و فحشاء  که همۀ اینها مصادیق گناه و فساد و فحشاء بوده و عقل و دین و قوانین حاکم بر جامعه حکم می کند که با آنها باید مبارزه کرد و آنها را ازبین برد.  در قسمتهای بعدی به شرح و تفصیل آثارتخریبی هر کدام از موارد فوق پرداخته  و پیشنهادات و عوامل جایگزینی عرضه خواهد شد.