هدف جبهه پایداری؛ دموکراسی یا آریستوکراسی

کبنا ؛ایمان محمدپور فتح
با اندک معلوماتی می توانیم تشخیص دهیم که حکومت مردم بر مردم را دمو کراسی و حکومت قشری خاص بر مردم را آریستو کراسی می نامند.
در این نوشتار سعی بر آن است با استفاده از تعاریف بالا و رفتار افراد شاخص جبهه پایداری به این نکته پی ببریم که هدف نهایی آنها نظامی دموکراتیک است یا آریستوکراتیک؟
البته اصل ۵۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، در این خصوص به اندازه کافی گویاست،«حاکمیت مطلق بر جهان و انسان از آن خداست و هم او انسان را بر سرنوشت اجتماعی خویش حاکم ساخته است. هیچ کس نمی تواند این حق الهی را از انسان سلب کند یا در خدمت منافع یا گروه خاصی قرار دهد و ملت این حق خداداد را از طرفی که در اصول بعد می آید اعمال می کند.»
متأسفانه طی دو سالی که از عمر پر فراز و نشیب دولت تدبیر و امید می گذرد، معمولا سخنانی گفته می شود که با روح قانون اساسی منافات داشته و مبلغ نوعی آریستو کراسی است.
به طور مثال دخالت آشکار بعضی از نمایندگان اصولگرای مجلس شورای اسلامی با استفاده از تهدید به استیضاح وزرا و…. در انتصاب مدیران دولت تدبیر و امیدی که مردم به امید تغییر به رییس دولت مذکور در خرداد ۹۲ اعتماد کردند. که نمونه بارز آن تعداد زیاد مدیران باقی مانده از دولت نهم و دهم است که هنوز هم مسئولیت دارند با حمایت نماینده های جبهه پایداری در مجلس شورای اسلامی که تعدادشان هم کم نیست برای تهدید وزرا.
و باز مثال بارزتر اظهار نظر نماینده اصولگرای جبهه پایداری در مجلس شورای اسلامی( کریمی قدوسی) که چند وقت پیش خط قرمز شورای نگهبان را اصلاح طلبان دانست. در واقع به زبان بی زبانی خواهان حذف کامل اصلاح طلبان از میدان رقابت شد.
و...
این قبیل سخنان قبل از هر چیزی تبلیغ رژیمی سیاسی است که در عرف صاحب نظران سیاسی به ربانی سالاری( کلریکالیسم) شناخته می شود که به نوبه خود نوعی آریستو کراسی است و به هر حال فرسنگ ها با قانون اساسی و جمهوریت نظام مقدس جمهوری اسلامی فاصله دارد.
در حقیقت کسانی که این رفتارها را انجام می دهند یا این گونه سخنان را بیان می کنند، ناخودآگاه با دشمنان این نظام هم سخن می شوند.
همانطور که دوستان مطلع هستند حضرت امام(ره) هم نسبت به این گونه رفتارها و گفتارها که چهره نظام را مشوه می کندبسیار حساس بودند و اتفاقا در جواب کسانی که مدعی بودند چون سیاست ما عین دیانت ماست و چون مجتهدین دین شناس ترین افراد جامعه ی ما هستند، پس برای آنکه سیاست ما منطبق بر دیانت ما باشد لازم است که فقط مجتهدین یا تشکل های روحانی کاندیدهایی تعیین و سایر اقشار از جمله دانشگاهیان به آنها رأی دهند و به این ترتیب حق انتخاب در انحصار روحانیون قرار می گرفت، فرمودند؛
«این یک توطئه است که از توطئه جدایی دین از سیاست بدتر می باشد، چرا که دشمنان با آن ترفند صرفا مانع ورود روحانیون به عرصه سیاست می شدند اما با این توطئه تنها به عده قلیلی اجازه فعالیت سیاسی می دهند و ملت را از صحنه کنار می گذارند»
امام (ره) کاملا به این نکته واقف بود که حذف عده ای از مردم از صحنه و انکار حقوق مسلم آنان، ومیدان دادن به قشری خاص، مبانی جمهوری اسلامی را مخدوش می کند و از جمهوریت جز پوسته ای بدون مضمون و محتوا چیزی باقی نمی گذارند. ایشان مکررا عامل اصلی پیروزی انقلاب را مردم و اسلام می خواندند و برای هیچ شخصی یا قشر خاصی، حق ویژه ای قائل نبودند.
به هر تقدیر باید به این قبیل اصولگرایان داغ و دو آتیشه توصیه کرد که شما که دم از اصول می زنید، سری هم به اصول قانون اساسی مخصوصا اصل ۵۶ بزنید و به آن عمل کنید…