تاریخ انتشار
شنبه ۱۴ شهريور ۱۳۹۴ ساعت ۰۷:۲۰
کد مطلب : ۱۲۳۲۷۷
تاریخ تحلیلی روابط سیاسیون گچساران و مدیریت شهری
۰
کبنا ؛بهنام عکاشه
سیدقدرت شاید تنها نماینده ای بود که هیچ ردی در هیچ یک از تصمیمات شورای شهر سوم گچساران نداشت و شاید به همین دلیل بود که یکی از ضعیف ترین شوراهای شهر-به گواه افکار عمومی- را در آن دوره تجربه کردیم.
تنها جائی که گفته می شد و اتفاقا کمتر قرینه ای بر آن آورده شد سنگ اندازی مرد چشم سبز در تائید حکم شهرداری قاضی فر بود.
اینها در حالی بود که شورای اول حاصل رویگردانی قشقائی ها از هضم شدن در تصمیمات سیاسیون لر گچساران بود. تصمیمی تاریخی و به زعم عده ای پدیده ای نامیمون که تاکنون گریبان جامعه به شدت سیاسی این شهر را گرفته است.
خسرو طاهری که در سخنرانی تاریخی اش در محل حمام روغنی، هشدار داده بود نباید عده ای مثل مورچه بال دربیاورند وگرنه... حالا احتمالا نتواند از کارهای خود دفاع محکمی داشته باشد.
دست سرنوشت اما روزی آنها را که در انتخابات شورای اول، لرهای مغرور از پشتوانه ترکیب جمعیتی بالا را پس زده بودند چنان رودرروی هم آورد که تو گوئی سرنوشت کارزار اسفند در دست آنان است.
در آن سال رمضان عباسی که به صورت منفرد و با پوستری که او را با چفیه نشان می داد-او در لیست ترک ها قرار نداشت- در انتخابات شرکت کرد و اتفاقا آن که در همه دوره های شورای شهر گچساران رای بالائی آورد رمضان بود.
مهندس باقری شهردار شد و کارهای نسبتا خوبی انجام داد ولی آنچه بیش از همه نمود داشت انگار برداشتن نماد فلکه قدس در گچساران بود.
نمادی که مدیران بی سلیقه گچسارانی حتی یک تصویر نیز از آن برنداشتند و همه آنچه در حافظه تاریخی ما نقش بسته، عکسی مات در فیسبوک است که به روح پدر عکاسش صلوات باید فرستاد که نگذاشت قسمتی از حافظه شهری ما پاک شود.
دو دوره بعد اما نقش نبی زاده و جریان اصولگرای سنتی در انتخابات و شوراها پررنگ تر از همه دوره های قبل و بعدش می نمود. در آن دوره گروهی به تلافی، ائتلاف قوم لر را تشکیل داده و در برابر بلندپروازی لیست قشقائی ها و یکدندگی لیست حاج بهرام تاجگردون قد علم کردند و اتفاقا همان ها بودند که از صندوق بیرون آمده و دکتر افشین پور که برخی از او به عنوان بهترین رئیس تاریخ شوراها تاکنون یاد می کنند به عرصه آمد.
اختلافات میان اعضای شورا ولی به زودی حاشیه ها را بوجود آورد.
فوت مرحوم مومنی در حالی بود که زینل زاده در آن حادثه حضور داشت و بعدها جانشین دوست مرحومش در شهرداری گچساران شد ولی آن خاطره تلخ را همیشه همراه خود داشت.
در آن دوره تنها اتفاقی که با گذشت چند سال از آن یاد می شود ساخت چندین پارک بویژه پارک دوستی(استاندار وقت که حال عضو شورای شهر تهران است) که حتی نامش را نیز برنتافتند و دستخوش حاشیه شد و عده ای آن را به نام پارک لاله و مردم به نام پارک دوستی نامیدند و عاقبت آنچه شد که امروز می بینیم.
دوره سوم ولی دوره ای بود پرحاشیه. دوره ای که با تولد رسانه های مکتوب و مجازی در گچساران همه اتفاقات توسط جامعه رصد می شد.
دوره ای که حرف و حدیث ها از بلبشو در مدیریت شهری حکایت داشت و در این دوره بیشترین رئیس شورای شهر و شهردار آمدند و رفتند.
دوره شش ساله ای که رمضان عباسی از سوی شورای ناراضی شده از شهردارش، با ترفندی بازنشسته شد و او بلافاصله به اداره راه رفت تا در آنجا خدمت کند.
قاضی فر شهردار شد و گرچه تلاش فراوانی برای ایجاد تغییرات در سامانه اداری شهرداری از خود نشان داد ولی نه وقت به او اجازه داد و نه از سوی بدنه شهرداری همکاری جدی با او در این زمینه شد.
از دوره شش ساله شورای سوم هیچ خاطره خوبی در ذهن مردم ثبت نشده و مردم، بخشی از افتضاحات زیرگذر را نشانی از ضعف مدیریت شهری در آن دوره می دانستند.
اما انتخابات دوره پرسروصدای چهارم با حضور کامل رسانه ها آغاز شد.
از همان ابتدا معلوم شده بود میان ترک ها اختلافاتی بروز کرده و ظاهرا گروهی خواستار هماهنگی با جریان راست سنتی به رهبری جعفری شده بودند و عده ای دیگر می خواستند با نماینده جدید هماهنگ تر باشد.
ظاهرا نشانه هایی وجود داشت که فولادی در انتخابات دخالت دارد و این علامتی برای دکتر کریمی بود که فولادی در دور بعد مجلس نیز خواهد آمد و این بر خلاف قول و قرارهای احتمالی علی فولادی و محمود کریمی در دوره قبل-که هوادارن فولادی از اساس تکذیب کردند و یاران کریمی اصرار بر صحت این واقعه داشتند- بود.
ان موضوع یکی از عوامل جدی اختلاف میان دو جریان قدرتمند قشقائی در شورا شد که ظاهرا رودرروئی این دو در انتخابات امسال نیز نمود پیدا خواهد کرد.
دامنه اختلافات بیشتر شد و در نهایت ترک ها با لیست هائی متفرق ولی نسبتا منسجم به عرصه آمدند و شکست سنگینی را متحمل شدند.
از آنهائی که انتخاب شدند یک یا به زحمت دو نفر حتی به تاجگردون رای داده بودند و این بارقه های امید را در چشمان اصولگرایان روشن نگاه داشته بود.
علیرغم نومیدی هواداران تاجگردون بازی را واگذارده می دیدند ولی او خود بواسطه حضور فعال جوانان و مهندسین و دانشگاهیان امید زیادی به این شورا بسته بود و گذشت زمان نشان داد که شورائی که ظاهرا مخالف او بودند، کاملا در اختیار برنامه های عمرانی-شهری وی قرار گرفت.
اکثر آگاهان سیاسی نقش تاجگردون را در انتخاب زینل زاده موثر می دانند و برای این مدعا به تماس یکی از نزدیکانش با عضو مردد شورا-این موضوع هیچ گاه ثابت نشد- اشاره می کنند ولی شواهد دیگری نشان می دهد انتخاب زینل زاده که اتفاقا ظاهری نه چندان مطابق با عرف داشت برای تاجگردون در واقع رضایت به گزینه ای بود که اصولگرایان روی او نظری نداشتند و همین هم برای او که ان زمان از اعتماد به نفس کافی برای حضور در چنین عرصه هائی برخوردار نبود، زیاد هم بود.
زینل زاده که مدعی بود می خواهد با آرای مطلق شهردار شود به ۶ رای بسنده کرد و شهرداری شد که از عملکرد عمرانی اش رضایت نسبی وجود داشت.
اما سیب شهر مانند دیگر سییب ها چرخ های زیاد خورد و او به سیاستی روی آورد که هواداران نماینده، آن را به مقابله با او تفسیر می کردند.
زینل زاده با زیرکی به اکثریت شورا پشت کرد و با ایمان به پرهزینه بودن استیضاحش، از دادن هرگونه امتیازی به جناح اکثریت که به تاجگردون نزدیک تر بود، خودداری کرد.
انتصاب های او هم چندان به مذاق تاجگردونی ها خوش نیامد و راهروهای شهرداری تا مدت ها صحنه صحبت های درگوشی که گاهی گوش های زیادی در میان بودند شد و اینچنین بود که اکثریت با نومیدی فقط نظاره گر عملکرد او شدند.
اما واقع این بود که هیچ گاه رابطه حداقل در عموم تاجگردون و زینل زاده به سردی نگرائید و این حرص یارانش را درمی آورد، احتمالا او هم به تبعات اجتماعی برکناری شهردار در سال منتهی به انتخابات فکر کرده بود.
با درگذشت مرحوم خوان پایه، یکی از اضلاع مثلثی که به نسبت آن ۶ نفر کمی از تاجگردون دورتر بود از میان رفت اما بازگشت ایاز اکبری میانه رو که دارای روابط احترام آمیزی با تاجگردون بود امیدها را همچنان زنده نگه داشت.
پیام های تاجگردون و اکبری که از دو سو بر رسانه ای شدن آن تاکید می شد نمایانگر این بود که هر دو خواهان حفظ روابط هستند.
حالا ایاز اکبری آن گونه که خود می گوید می خواهد محور وحدت باشد و این نشان می دهد آدم خوشبینی ست و شاید گذر زمان نشان دهد که ایاز سادگی نکرده یا اینکه ممکن است ثابت شود او تازه کاربوده و به معادلات موثر در روایط بین اعضای شورا و شهر آگاهی نداشته است.
واقعیت شورای حال حاضر این است که اکثریت ۶ نفره نزدیک تر به تاجگردون به لحاظ عددی در تصمیمات عادی نقش اصلی را دارند ولی این گروه این را می دانند که برای داشتن آرای لازم برای عزل شهرداری که خود آورده اند به راضی کردن یک یا دو نفر از میان خودشان نیاز دارند و قرائن نشان می دهد که اقناع این یک یا دو نفر از یداختیار آنان خارج بوده و احتمالا به یک لابی فراتر از لابی های معمول نیاز داشته باشد.
لابی معروفی که هنوز اتفاق نیفتاده ولی برخی بر این باورند که ادامه روند فعلی و افزایش نارضایتی های جریان حاکم بر گچساران، شاید سطح لابی کنندگان را به سطوح بالاتری تغییر دهد.
سیدقدرت شاید تنها نماینده ای بود که هیچ ردی در هیچ یک از تصمیمات شورای شهر سوم گچساران نداشت و شاید به همین دلیل بود که یکی از ضعیف ترین شوراهای شهر-به گواه افکار عمومی- را در آن دوره تجربه کردیم.تنها جائی که گفته می شد و اتفاقا کمتر قرینه ای بر آن آورده شد سنگ اندازی مرد چشم سبز در تائید حکم شهرداری قاضی فر بود.
اینها در حالی بود که شورای اول حاصل رویگردانی قشقائی ها از هضم شدن در تصمیمات سیاسیون لر گچساران بود. تصمیمی تاریخی و به زعم عده ای پدیده ای نامیمون که تاکنون گریبان جامعه به شدت سیاسی این شهر را گرفته است.
خسرو طاهری که در سخنرانی تاریخی اش در محل حمام روغنی، هشدار داده بود نباید عده ای مثل مورچه بال دربیاورند وگرنه... حالا احتمالا نتواند از کارهای خود دفاع محکمی داشته باشد.
دست سرنوشت اما روزی آنها را که در انتخابات شورای اول، لرهای مغرور از پشتوانه ترکیب جمعیتی بالا را پس زده بودند چنان رودرروی هم آورد که تو گوئی سرنوشت کارزار اسفند در دست آنان است.
در آن سال رمضان عباسی که به صورت منفرد و با پوستری که او را با چفیه نشان می داد-او در لیست ترک ها قرار نداشت- در انتخابات شرکت کرد و اتفاقا آن که در همه دوره های شورای شهر گچساران رای بالائی آورد رمضان بود.
مهندس باقری شهردار شد و کارهای نسبتا خوبی انجام داد ولی آنچه بیش از همه نمود داشت انگار برداشتن نماد فلکه قدس در گچساران بود.
نمادی که مدیران بی سلیقه گچسارانی حتی یک تصویر نیز از آن برنداشتند و همه آنچه در حافظه تاریخی ما نقش بسته، عکسی مات در فیسبوک است که به روح پدر عکاسش صلوات باید فرستاد که نگذاشت قسمتی از حافظه شهری ما پاک شود.
دو دوره بعد اما نقش نبی زاده و جریان اصولگرای سنتی در انتخابات و شوراها پررنگ تر از همه دوره های قبل و بعدش می نمود. در آن دوره گروهی به تلافی، ائتلاف قوم لر را تشکیل داده و در برابر بلندپروازی لیست قشقائی ها و یکدندگی لیست حاج بهرام تاجگردون قد علم کردند و اتفاقا همان ها بودند که از صندوق بیرون آمده و دکتر افشین پور که برخی از او به عنوان بهترین رئیس تاریخ شوراها تاکنون یاد می کنند به عرصه آمد.
اختلافات میان اعضای شورا ولی به زودی حاشیه ها را بوجود آورد.
فوت مرحوم مومنی در حالی بود که زینل زاده در آن حادثه حضور داشت و بعدها جانشین دوست مرحومش در شهرداری گچساران شد ولی آن خاطره تلخ را همیشه همراه خود داشت.
در آن دوره تنها اتفاقی که با گذشت چند سال از آن یاد می شود ساخت چندین پارک بویژه پارک دوستی(استاندار وقت که حال عضو شورای شهر تهران است) که حتی نامش را نیز برنتافتند و دستخوش حاشیه شد و عده ای آن را به نام پارک لاله و مردم به نام پارک دوستی نامیدند و عاقبت آنچه شد که امروز می بینیم.
دوره سوم ولی دوره ای بود پرحاشیه. دوره ای که با تولد رسانه های مکتوب و مجازی در گچساران همه اتفاقات توسط جامعه رصد می شد.
دوره ای که حرف و حدیث ها از بلبشو در مدیریت شهری حکایت داشت و در این دوره بیشترین رئیس شورای شهر و شهردار آمدند و رفتند.
دوره شش ساله ای که رمضان عباسی از سوی شورای ناراضی شده از شهردارش، با ترفندی بازنشسته شد و او بلافاصله به اداره راه رفت تا در آنجا خدمت کند.
قاضی فر شهردار شد و گرچه تلاش فراوانی برای ایجاد تغییرات در سامانه اداری شهرداری از خود نشان داد ولی نه وقت به او اجازه داد و نه از سوی بدنه شهرداری همکاری جدی با او در این زمینه شد.
از دوره شش ساله شورای سوم هیچ خاطره خوبی در ذهن مردم ثبت نشده و مردم، بخشی از افتضاحات زیرگذر را نشانی از ضعف مدیریت شهری در آن دوره می دانستند.
اما انتخابات دوره پرسروصدای چهارم با حضور کامل رسانه ها آغاز شد.
از همان ابتدا معلوم شده بود میان ترک ها اختلافاتی بروز کرده و ظاهرا گروهی خواستار هماهنگی با جریان راست سنتی به رهبری جعفری شده بودند و عده ای دیگر می خواستند با نماینده جدید هماهنگ تر باشد.
ظاهرا نشانه هایی وجود داشت که فولادی در انتخابات دخالت دارد و این علامتی برای دکتر کریمی بود که فولادی در دور بعد مجلس نیز خواهد آمد و این بر خلاف قول و قرارهای احتمالی علی فولادی و محمود کریمی در دوره قبل-که هوادارن فولادی از اساس تکذیب کردند و یاران کریمی اصرار بر صحت این واقعه داشتند- بود.
ان موضوع یکی از عوامل جدی اختلاف میان دو جریان قدرتمند قشقائی در شورا شد که ظاهرا رودرروئی این دو در انتخابات امسال نیز نمود پیدا خواهد کرد.
دامنه اختلافات بیشتر شد و در نهایت ترک ها با لیست هائی متفرق ولی نسبتا منسجم به عرصه آمدند و شکست سنگینی را متحمل شدند.
از آنهائی که انتخاب شدند یک یا به زحمت دو نفر حتی به تاجگردون رای داده بودند و این بارقه های امید را در چشمان اصولگرایان روشن نگاه داشته بود.
علیرغم نومیدی هواداران تاجگردون بازی را واگذارده می دیدند ولی او خود بواسطه حضور فعال جوانان و مهندسین و دانشگاهیان امید زیادی به این شورا بسته بود و گذشت زمان نشان داد که شورائی که ظاهرا مخالف او بودند، کاملا در اختیار برنامه های عمرانی-شهری وی قرار گرفت.
اکثر آگاهان سیاسی نقش تاجگردون را در انتخاب زینل زاده موثر می دانند و برای این مدعا به تماس یکی از نزدیکانش با عضو مردد شورا-این موضوع هیچ گاه ثابت نشد- اشاره می کنند ولی شواهد دیگری نشان می دهد انتخاب زینل زاده که اتفاقا ظاهری نه چندان مطابق با عرف داشت برای تاجگردون در واقع رضایت به گزینه ای بود که اصولگرایان روی او نظری نداشتند و همین هم برای او که ان زمان از اعتماد به نفس کافی برای حضور در چنین عرصه هائی برخوردار نبود، زیاد هم بود.
زینل زاده که مدعی بود می خواهد با آرای مطلق شهردار شود به ۶ رای بسنده کرد و شهرداری شد که از عملکرد عمرانی اش رضایت نسبی وجود داشت.
اما سیب شهر مانند دیگر سییب ها چرخ های زیاد خورد و او به سیاستی روی آورد که هواداران نماینده، آن را به مقابله با او تفسیر می کردند.
زینل زاده با زیرکی به اکثریت شورا پشت کرد و با ایمان به پرهزینه بودن استیضاحش، از دادن هرگونه امتیازی به جناح اکثریت که به تاجگردون نزدیک تر بود، خودداری کرد.
انتصاب های او هم چندان به مذاق تاجگردونی ها خوش نیامد و راهروهای شهرداری تا مدت ها صحنه صحبت های درگوشی که گاهی گوش های زیادی در میان بودند شد و اینچنین بود که اکثریت با نومیدی فقط نظاره گر عملکرد او شدند.
اما واقع این بود که هیچ گاه رابطه حداقل در عموم تاجگردون و زینل زاده به سردی نگرائید و این حرص یارانش را درمی آورد، احتمالا او هم به تبعات اجتماعی برکناری شهردار در سال منتهی به انتخابات فکر کرده بود.
با درگذشت مرحوم خوان پایه، یکی از اضلاع مثلثی که به نسبت آن ۶ نفر کمی از تاجگردون دورتر بود از میان رفت اما بازگشت ایاز اکبری میانه رو که دارای روابط احترام آمیزی با تاجگردون بود امیدها را همچنان زنده نگه داشت.
پیام های تاجگردون و اکبری که از دو سو بر رسانه ای شدن آن تاکید می شد نمایانگر این بود که هر دو خواهان حفظ روابط هستند.
حالا ایاز اکبری آن گونه که خود می گوید می خواهد محور وحدت باشد و این نشان می دهد آدم خوشبینی ست و شاید گذر زمان نشان دهد که ایاز سادگی نکرده یا اینکه ممکن است ثابت شود او تازه کاربوده و به معادلات موثر در روایط بین اعضای شورا و شهر آگاهی نداشته است.
واقعیت شورای حال حاضر این است که اکثریت ۶ نفره نزدیک تر به تاجگردون به لحاظ عددی در تصمیمات عادی نقش اصلی را دارند ولی این گروه این را می دانند که برای داشتن آرای لازم برای عزل شهرداری که خود آورده اند به راضی کردن یک یا دو نفر از میان خودشان نیاز دارند و قرائن نشان می دهد که اقناع این یک یا دو نفر از یداختیار آنان خارج بوده و احتمالا به یک لابی فراتر از لابی های معمول نیاز داشته باشد.
لابی معروفی که هنوز اتفاق نیفتاده ولی برخی بر این باورند که ادامه روند فعلی و افزایش نارضایتی های جریان حاکم بر گچساران، شاید سطح لابی کنندگان را به سطوح بالاتری تغییر دهد.
