اصولگرایان بویراحمد راهی جز «هدایت‌خواه» ندارند

کبنا ؛هومان رضایی
فردای روز انتخابات اسفند سال نود مجلس شورای اسلامی در حسینیه امام علی (ع) برای همدردی و غمخواری به گرد هم جمع شده بودیم.فضا مملو ازجمعیت بود و هر لحظه هم بر ازدحام و فشردگی آن افزوده می‌شد. به حالتی رسیدیم که تقریبا دیگر جای سوزن انداختن نبود و در صف های جلویی مجبور بودیم خیلی به هم چسبیده و درهم بنشینیم.جالب تر از همه،رخسارهای غمگین و ابروهای گره خورده و درهمی بود که انگار ماموریت داشتند تا نهایت اوج غم بی پایان درون فرد فرد آن جمع را به نمایش بگذارد. به راحتی نمیتوانستیم با هم حرف بزنیم و خوش و بش کنیم، به قولی اشکمان دم مشکمان بود و با دیدن همدیگر نا خودآگاه بغضی ته گلویمان را میفشرد و فورا صدایمان از درد و غصه میلرزید و دورگه میشد.انگار همه آماده هق هق کردن بودیم،فضای جمع، بیش از حد آماده فریاد و اشک و گریه بود. در این بین بعضی از بزرگترها که تجربه بیشتری داشتند یا به قولی سردی و گرمی دنیا را بیشتر چشیده بودند کریمانه و از سر مهربانی دیگران را دلداری می‌دادند و به آرامش دعوت میکردند و ضمن تحلیل های جورواجور چگونگی شکست خود و پیروزی رقیب را به نحوی آسیب شناسی می‌نمودند. اما در نهایت ختم همه جملاتمان منتهی میشد به شکوه و شکایت از دوستان نیمه راه و پیمان شکنانی که یک شبه رحیل اقامت در فضای سیاسی موجود کرده و برخلاف انتظار،به جرگه مشتاقان رقیب پیوسته بودند،برخی هم ضمن شکایت از یاران خانه نشین، صادقانه خویشتن را سرزنش میکردند که چرا چنین نکردند و چنان نساختند.
اما در ورای این همه قیل و قال و آه و فغان،یک آرزوی پنهانی بود که درته گفتمان و حال و روز آن لحظات هویدا و مبرهن بود و آن اینکه؛ «ای کاش انتخابات چهار سال دیگر همین فردا اتفاق می افتاد!»
علی ایا الحال پس از انتظاری طولانی، نخوت باد دی و شوکت خار با گذر زمستانی پس از زمستانی دیگر آرام آرام میامد و با غرور و قدم زنان و بیخیال از غم های مزمن و تلنبار شده در بغض گلویمان،از میان تار و پود ذهن مضطربمان میگذشت و ما را به اسفند سال ۹۴ نزدیک و نزدیک تر مینمود.
اما پس از این همه انتظار طولانی و غافل از اینکه در زیر پوست این همه هیاهو و جار و جنجال شهر خبر های ناخوشایندی در جریان است!!... و این است که تعدادی از یاران دیروز و پریروزمان شال و قبا کرده و قطار بسته اند و برای کاندیداتوری و حضور در عرصه انتخابات عزم خویش را جزم نموده اند. و اگر زیرکانه و مرموزانه به لایه های درونی ذهنشان مهلت نفوذ میافتی،میتوانستی باور قاطع و اعتماد وافرشان را بر حضور حتمی و لزوم ماندن بی برگشت آنان را در فضای کاندیداتوری درک و لمس نمایی. شاید بر مبنای همین پافشاری ها و تاکید بر ماندن و اجتناب از عق«استاد هدایت خواه» ،انتخاب گزینه اصلح به آرا جمعی عده ای از فعالان جریان اصولگرایی سپرده شد.
در نهایت در عصر جمعه روزی از خرداد ماه، جمعی از دوستان از سر اختیار و دعوت و گاهی هم از روی اکراه به دور هم جمع شدند تا برحسب وفاق گروهی و آرای جمعی در بین دوستان داوطلب فرد برتر را استخراج و معرفی نماید.
ولی متاسفانه حضور کمرنگ و بی‌رمق دعوت شدگان و به تبع آن عدم حضور تعدادی از داوطلبین کاندیداتوری، نشان از اختلاف سلیقه ی فراگیر ناهمگون عموم یاران را به رخ می‌کشید و وفاق و تفاهم رقیبان امروز و یاران همراهان درون گروهی شان را بر گرد منتخب نهایی نه تنها به دور از انتظار بلکه قطعا محال و غیر ممکن میساخت. به یقین می‌توان حدس زد، تحت هر شرایطی سماجت و اصرار بر وفاق و همراهی بر کاندیدای منتخب و یا هر کدام یک از سایر عزیزان نه تنها نتیجه ی خوشایندی در پی ندارد بلکه تفرق و تشتت بیش از پیش را متصور مینماید و مسلما نظر و اقبال عمومی را نه الزاما از سر اختیار، بلکه از روی اجبار به سمت و سوی سایر کاندیداها «نماینده فعلی یا کاندیدای اصلاح طلبان» سوق داده و جاری میسازد.
و اکنون بر حسب مطالب پیشگفت راه و چاره بر کدامین مدار است؟
البته پاسخ این پرسش روشن تر از آن است که درکش نیاز به اذهان پیچیده و ژرف اندیش داشته باشد!!وقتی مجموعه کاندیداها با هر انگیزه ای و به هر دلیل حاضر به عقب نشینی و تخلیه فضای موجود و در نهایت کشاندن استاد کاریزما «حتی از سر اجبار و تکلیف» به صحنه انتخابات نمی‌شوند، بدیهی است که عایدی جز گسست و اضمحلال جریان منسجم فعلی به دنبال نداشته و رقیب ضمن جشن و پایکوبی از فضای اتفاقی و تصادفی موجود اصول گرایی, برای قامت عریان خویش قطعا ردایی فراتر از خور شان خود فراهم مینماید.
حاشا و کلا که تنها راه گذار از این بحران و سرگشتگی، در اتحاد و انسحام بر سر گزینه دیگر به جز «استاد هدایت خواه» مطلقا میسر نبوده و محال است. و یقینا آخرین صلاح و مصلحت عموم یاران «علی الخصوص داوطلبین کاندیداتوری» و تنها راه برون رفت از وضعیت موجود این است که یک صدا و هماهنگ بر جناب استاد تکلیف عمومی وارد نموده و ایشان هم علی رغم میل باطنی و حتی از سر اجبار به عنوان تنها کاندیدای جریان اصولگرایی شهرستان های بویر احمد و دنا پا به عرصه انتخابات گذارد، تا از این طریق از تفرق و پراکندگی و محو شدگی مجموعه ممانعت به عمل آﻳﺪ و در یک کلام ختم کلام، در کمال ناباوری بازی برده را دو دستی تحویل رقیب مولع ننماییم.